het leven

De silhouetten van de bergen, de kleur van de hemel bij zonsopkomst. De regen die als glinsterende druppels naar beneden komt. Nooit was me opgevallen hoeveel schoonheid er in regen schuilt.

Met de schaapskudde door de bergen. Ik voorop, met een tak die ik als wandelstok gebruik. In mijn andere hand een witte zak met daarin een paar handjes graan om de schapen te lokken. Niet dat dat nodig is. Ze kennen de routine en volgen me kalm.

De groentetuinen met hun overdaad aan eten. De weekkalender ruw geschetst, het zijn slechts een paar lijnen op een A4tje, met de activiteiten van die week. Woensdagavond sauna. Donderdag muziek en dansles. En zo door.

En dan de mensen. De mensen, mijn bron van diep geluk en diepe wanhoop. Hoe kan ik met mensen samenleven. Hoe kan ik mijn perfect aangeleerde sociale vaardigheden ombuigen naar intrinsieke sociale vaardigheden? Wat zou het fijn zijn als menselijk contact me niet zo vreselijk uit zou putten. Gelukkig ben ik niet alleen, heb ik een coach die duidelijk meer van dit onderwerp weer als ik.

De dagen dat ik het niet zie zitten brengt er altijd wel iemand een bordje eten naar ons huis, zodat ik de drukke eetzaal kan mijden. Daarna ga ik naar mijn vriend Uriz, een prachtige hengst met lange blonde manen, en hij draagt me door de bergen. We controleren de schapen en hij draagt zijn steentje bij door samen met de schapen het voer op te eten. Hij is niet echt eerlijke competitie met zijn grote mond.

Soms herinner ik me ineens dat ik ooit voedselallergieën gehad heb. Ik eet hier alles. Vers (nog warm!) notenbrood uit de bakkerij, pruimenjam en melk, heel veel melk. Mijn favoriet is yoghurt met warme chocolademelk op zaterdagochtend.

Over een paar weken verruil ik deze bergen voor het zacht glooiende heuvellandschap van Boodaville. Met een prachtige rivier om in te zwemmen, het landschap waarin ik precies de fruitbomen en medicinale planten weet te vinden.

Het gaat een grote omschakeling worden. Na maanden op deze veilige plek, ver van de maatschappij en het coronavirus, is het tijd om mijn mondkapjes uit te graven en in een auto te rijden. Ik heb veel zin om terug naar Boodaville te gaan en ik kijk er erg tegenop om hier afscheid te nemen.