werkdag

Gisteren hadden we een werkdag in een naburig dorp, een vergelijkbaar project als L akabe. Daar wonen ongeveer 11 mensen, al 25 jaar. Ooit was het een half uur lopen van L akabe naar daar, maar sinds de vallei een stuwmeer is geworden moeten we omrijden en kost het ons ruim een uur. Met de auto een stuk over de doorgaande weg naar een brug en daarna over onverharde paden vol erosie en diepe kuilen.

Het idee was om bomen te rooien voor haardhout. Er was een stuk bos aangewezen met een mix van eiken- en dennenbomen. Die dennenbomen groeien snel, dicht op elkaar en zijn erg gevaarlijk in het geval van een bosbrand. Beter om het bos wat uit te dunnen en om de eiken en andere biodiversiteit meer kans te geven. Dus de dennenbomen waren aan de beurt.

Vanuit L akabe arriveerden we met 4 volle auto's. Een heleboel andere buren waren ook aanwezig, allemaal met hun kettingzagen. Het was een hels lawaai dat door de prachtige vallei echoode.

In L akabe gebruiken we de paarden om de bomen vanaf de berg naar een begaanbare plek te slepen, maar deze plek is zelfs voor paarden te steil.

Dus vormden de mensen een lange rij op de steile hellingen en gooiden we de houtblokken van hand naar hand. In één ritmische beweging, met gebruik van de energie van het aangooien kostte het doorgooien niet zoveel kracht. 20 mensen op een rij. We waren één geheel, één energie. De momenten dat we goed in het ritme zaten had het echt iets magisch.

Het omzagen van de bomen was ook een dingetje. Bomen houden van zwaartekracht maar dat betekent dat ze naar beneden vallen, in een haast ontoegankelijke plek. En uiteindelijk moet het hout juist omhoog omdat het dorp boven de helling ligt. Beter dus als de bomen naar boven vallen.

Om dat voor elkaar te rkijgen werd elke keer voordat de boom omgezaagd een touw om de boom geknoopt, zo hoog mogelijk. Terwijl de boom omgezaagd werd trokken we met zoveel mogelijk mensen aan dat touw om de boom onze richting op te trekken. En als de boom dan daadwerkelijk onze richting op begon te vallen... Rennen! Meestal was het niet echt nodig, want het touw was lang genoeg, maar het was ook gewoon leuk.

Er werd een uitgebreide lunch voor ons gekookt en naderhand hebben we nog een hele tijd rond het kampvuur gezeten. Het schemerde al toen we met een bomvolle auto (3 volwassenen voorin en 4 vermoeide en hongerige kinderen op de achterbank) door de bergen terug hobbelde naar huis. De silhouetten van de bergen en het stuwmeer tekenden prachtig af in het laatste beetje licht. Al 5 minuten na vertrek konden we L akabe zien liggen. Het zou nog bijna 2 uur duren voordat we eindelijk de voordeur in konden stappen, maar dat is een ander verhaal...