herfstupdate

Ik ben weer terug in Lakabe. In hetzelfde huis als vorig jaar, vol leven, met een breed scala aan geluiden. Een van de kinderen die ziek in bed ligt te hoesten, het onrustige gekrabbel van de hond die elk moment kan bevallen en Ille die zachtjes een lieflijk liedje zingt. Ik ben hier nu twee weken waarin een onwaarschijnlijke hoeveelheid water uit de lucht is gevallen in de vorm van sneeuw, regen of stortregen. De bergen gehuld in een mysterie van wolken, sneeuw en een verdwaalde ochtendzonnestraal die in combinatie met de mist het geheel in iets magische verandert. En dan eindelijk, sinds gisteren schijnt de zon. Stralende blauwe hemel.

Ik heb teruggerekend hoe vaak ik verhuisd ben, hoeveel adressen ik gehad heb. Ik kan me herinneren dat ik op een moment gestopt ben met het doorgeven van adreswijzigingen en ergens snap ik we waarom. Als ik tel kom ik tot 33, en er zijn er vast meer. Deze verhuizing van Lakabe was wel een unieke, want nog nooit heb ik het verhuizen uitbesteed. Altijd was ikzelf degene die sjouwde, deze keer had ik de mazzel dat Robert en Tanja toch toevallig langs Lakabe reden onderweg naar Nederland en een paar tassen plus mijn dierbare kippen gedropt hebben. Later heb ik met een rugzakje de trein gepakt. Easy peasy.

Maar laat me eerst terugblikken voordat ik over het heden ga vertellen.

In augustus werd me duidelijk dat ik meer werk had dan ik aankon. Samen met Anna maakte ik een plan, maar omdat Anna hoog zwanger was en de youth exchange waarvan ik zelf organisator ben eraan kwamen, kon ik vanaf 28 september het rustiger aan gaan doen. Nog even doorbijten.
Natuurlijk had ik kunnen weten dat dat niet ging werken.
Op 24 september werd ik eerst ziek, toen heel ziek. Covid. Mijn wens om een pauze te nemen, even rustig aan te doen, kwam uit. Mijn leven in Boodaville kwam van de ene op de andere dag aan een eind. Ineens was ik thuisloos en zwaar afhankelijk van anderen. Gelukkig ben ik geen moment huisloos geweest en ben ik ontzettend dankbaar voor het netwerk wat ik in de afgelopen tijd opgebouwd heb. De eerste maand bij Pere, daarna een maand bij Robert en Tanja en na een bliksembezoek aan de lage landen ben ik in nu in Lakabe, waar ze me ook benadrukken dat ik vooral alle rust moet nemen die ik nodig heb.

Ik heb nog steeds veel last van mijn longen en ben veel moe. Het verloopt grillig, met rare uitspattingen waarin ik me volledig fantastisch voel afgewisseld met net zulke diepe dalen. Ik heb sinds ik ziek ben geworden ook astma ontwikkeld. Ondanks alles ben ik vol vertrouwen dat ik volledig zal genezen.