Kamperen

Het is hartje winter maar dat houd me niet tegen. De Pyreneeën is onze achtertuin dus ik de eerste beste keer dat ik 2 dagen achter elkaar vrijgepland ben heb ik mijn spullen gepakt en ben ik gaan lopen. De zon hoog aan de hemel en waterproof lucifers in mijn tas. Gaan.

Ille omhelst me voordat ik vertrek. "Geniet voor twee," zegt ze. "Laat je wat broodkruimels achter?" Wat was ze graag meegegaan, maar met 3 kinderen gaat dat niet zomaar.
Laatst was ik met haar gaan wandelen. Voor we vertrokken pakte ze een mysterieus zakje mee. We volgden de rivier in de vallei stroomopwaarts. Na een poosje haalde ze het zakje tevoorschijn. Zorgvuldig legde Ille wat havervlokken op een steen. "Als een beetje liefde voor net wie langskomt."

De eerste nacht span ik de tarp op een plek waar ik hoop wilde dieren te spotten. Maar buiten een uil in de verte blijft het stil. Ik laat een stukje brood achter voor ik verder trek.

Ondanks de winter schiet al veel groen door. De tweede dag vind ik een veldje bomvol eetbare planten. Ik maak een salade van distels, madeliefjes, vogelmuur, duizendblad en bieslook gemengd met tomaatjes die ik vorig jaar in Boodaville gedroogd heb. Ik kook water op mijn kampvuur, drink dennennaaldenthee en ik voel me de koning te rijk.

Ik doorkruis een groot dennenbos, een dicht struikgewas en sta opeens bovenop een klif met weids uitzicht en, geen verrassing, een heleboel geitenkeutels. Natuurlijk is dit een lievelingsplek van geiten. Ik eet er mijn lunch en laat een stukje brood achter. Met de groetjes van Ille.