Cultuur in Lakabe

Langzaam begin ik het dorp en zijn inwoners te kennen. Er zijn zoveel mensen, zoveel details... van de week heb ik met Ille een plattegrond getekend van het dorp en waar iedereen woont, wie vrijwilliger is en wie permanente bewoner van Lakabe is. Ze zijn hier dol op spelletjes – momenteel loopt een spel van levend Cluedo bijvoorbeeld.

Afgelopen woensdag liepen veel mensen ineens verkleed als andere Lakabe inwoners en het duurde even voordat ik het doorhad. Ze hadden lootjes getrokken, je ging verkleed als de persoon die je getrokken had en de rest moest raden wie je was. Resultaat; buikpijn van het lachen om alle geweldige, ietwat over de top imitaties. Ik bedacht me dat het hele goede onderlinge verhoudingen vergt. Ik betwijfel of ik er klaar voor ben om zo nageaapt te worden.

Dit weekend is het feest. Lakabe kent 2 grote feesten, Santa Lucia ter ere van de bewoners van Lakabe die hier tot 1960 gewoond hebben en Lakabes verjaardag op 21 maart, naar de dag dat de eerste activisten Lakabe bezet hebben in 1980.

Gisterenavond zat ik niksvermoedend verdiept in een boek naast de kachel in de keuken toen een groepje mensen het huis binnengestormd kwamen. Pas toen zag ik dat in de woonkamer door mijn huisgenoten versierd was met een klein altaartje met kaarsjes en snacks. Hun schoenen stonden ervoor. Ik wist dat er lootjes getrokken waren voor een soort pakjesavond, lang voordat ik gekomen ben en ik verwachtte geen onderdeel uit te maken van deze festiviteiten. Maar Inma spoorde me aan ook mijn schoen te zetten want “wie weet kreeg ik wel een cadeautje”.

Vervolgens ging ik samen met de groep naar buiten, waar we alle huizen af gingen waar overal altaartjes met snacks, kaarsjes en wierook waren gemaakt en schoenen stonden. In sommige zat al een cadeautje. Het was stikdonker, regende hard, de sneeuw was nog niet gesmolten en iedereen sjeesde van huis naar huis. Door de voordeur naar binnen, de achterdeur naar buiten en een spoor van vieze schoenafdrukken achterlatend.

Het idee van de cadeautjes was dat het iets handgemaakts persoonlijks moest zijn en dat de gever, de 'onzichtbare vriend', het in de schoen van de ontvanger moest stoppen zonder gezien te worden. Terwijl iedereen door het dorp rende en elk huis in- en uitstormde!

Vanochtend was het tijd om cadeautjes open te maken. Het eerste cadeautje was voor Lakabe zelf. Twee kindertekeningen van het dorp van bovenaf. Oke, de tweede tekening was eigenlijk een wit vel papier met erop geschreven “Lakabe in de sneeuw”.

Daarna gingen we huis voor huis langs om de cadeautjes open te maken. Ik ben diep ontroerd door de persoonlijke, mooie cadeaus die gemaakt zijn. Verkleedkleren, een handgeschreven en -getekend boek met het kind waarvoor het was in de hoofdrol, een prachtige lamp, een toverdoos met magische kruiden en een toverstaf, een herdersstok vol versieringen en een verstopt zakmes erin (want je vergeet je mes altijd!), een gehaakt speelkleed in boerderijthema met gehaakte boerderijdiertjes en een opbergmandje voor het alles. En nog heel veel meer. In mijn cadeautje zat een handgebreide sjaal. Niks commercieels, alle cadeautjes zaten vol liefde, tijd en connectie. Ik ben benieuwd wat de rest van dit weekend brengen gaat.