De eerste nacht in Lakabe

Just jump, and grow wings while you fall. Het is lang geleden dat ik dat gedaan heb. Ik had lang genoeg om aan het idee te wennen; een non stop autorit van 5 uur, zo ongeveer van de Mediterraanse zee tot de Altantische oceaan. Natuurlijk heb ik dat niet in een ruk gereden maar regelmatig gepauzeerd, steeds rustige plekjes opgezocht zodat ik de kippen even vrij kon laten scharrelen. Die zitten ook maar de hele dag in die reisbox, een groot contrast met hun normale leven.

En net voor de zon onder ging was daar eindelijk, eindelijk Lakabe. Over het ontvangst had ik me veel scenario's voorgesteld waarvan de meest hartelijke, realiteit werd. “Hoi, ben jij Jessica?” “Hee! Jij bent vast Jessica!” “Ja! Je bent er!” Letterlijk iedereen herkende me, verwachtte me en was blij om me te zien. Ik voelde me direct opgenomen in de groep.

Vanavond is er een volle maans feestje. Kampvuur, muziek en pizza. Wat mij betreft het beste idee wat ze konden bedenken. Het kampvuur brandde en de kinderen liepen met dienbladen pizza rond. Ik heb met veel mensen een praatje gemaakt en we hebben samen gezongen terwijl de volle maan de bergen verlichtte.