Een dagje uit het leven van...

Ik zit achter het bureau met mijn voeten in de wasmand om ze te beschermen van de koude tegelvloer. Het is najaar. De rocketstove houdt het huis goed warm en de paar kratten appels die ik gekregen heb liggen te drogen op de verwarmde bank (de schoorsteen gaat eerst een stukje horizontaal voordat hij het huis verlaat, met als gevolg een heerlijk warme bank om op te zitten, liggen, slapen of appeltjes te drogen).

Terwijl ik verder stoei met de gezondheid van mijn kippen en de onmogelijkheid van het drogen van de was heeft het eindelijk geregend (83mm in totaal over 4 dagen verspreid, inclusief een onvoorstelbare onweersbui). De weg is wederom onbegaanbaar en mijn fysieke conditie verbetert snel met al het sjouwen.

Ik kom ondertussen kleren te kort, normaal gesproken zie ik veel mensen en daarmee gaat een grote doorloop van weggevertjes en krijgertjes gepaard. Maar niet dit jaar. De gaten in mijn kleren zijn inmiddels zo groot dat ik besluit dat ik maar iets nieuws moet kopen... Iets wat ik echt nooit doe want kleren zijn er genoeg in de wereld. Maar even niet in mijn klerenkast.

Afgelopen zondag heb ik geprobeerd in het dorp te komen om wat vers eten te kopen op de markt. Afwisselend lopend en fietsend heb ik de 4 km afgelegd, een prachtige weg vol herfstkleuren door de vallei met een rivier met indrukwekkende hoge waterstand. Pas op het laatst realiseerde ik me, oh, nee, er is geen brug... Normaal loopt het pad door de rivier en denk ik er niet eens over na omdat het water altijd laag staat maar na de regen is dat een ander verhaal. Dus stond ik daar met mijn fiets aan de hand naar het kolkende water te staren. Oh, jee, wat nu dan...

Ik schatte in dat het water niet hoger dan mijn knieen kwam. Dus ik besloot dat het kon. Ik liet de fiets achter, deed mijn schoenen uit, stroopte mijn broek op en schuifelde langzaam de ijskoude rivier door, in diepe concentratie. Ik was trots dat ik heelhuids de andere kant bereikt had en opgewekt liep ik de hoofdweg van het dorp in. En tot mijn geluk was het de grote maandmarkt met heel veel kramen! Kleren!

Mijn portemonee vergeten. Serieus?!! Ik kan het niet geloven en begin te berekenen hoeveel tijd het met kost om terug naar Boodaville te gaan, door de rivier, de vallei, de modder... maar ik ben de enige die het een probleem vind. De verkooplui die mij kennen doen niet moeilijk. Ach, betaal gewoon een andere keer. Heel het dorp is uitgelopen en het is gezellig om, na dagen van regen isolatie, iedereen te spreken in de warme najaarszon. Zwaar beladen met eten en met een nieuwe legging schuifel ik de rivier weer over en loop ik met de fiets aan de hand naar huis. Wat woon ik toch op een prachtige plek.