Hit me baby one more time

Het was bijna halloween en dat herinnerde me aan mijn zonder twijfel de leukste halloween ooit. Ik was toevallig op bezoek bij Alet, die me spontaan uitnodigde voor een verkleedfeestje. Ze had bedacht dat we als schoolmeisjes-zombies konden gaan. Dus trokken we een wit blousje aan, een geruit rokje en deden onze haren in twee vlechtjes. Aangevuld met de zombie make-up. “Net Britney Spears in de clip van Baby one more time!” Dus ging de muziek aan en hebben we gedanst zoals Britney in de clip doet. Voor de camera.

Het feestje zelf stelde niks voor dus we waren vroeg weer thuis waar we in bed zijn gekropen met een rol chocoladekoekjes en de laptop met ons Britneyfilmpje (dit was duidelijk voor het smartphonetijdperk). Tot diep in de nacht hebben we hem steeds opnieuw gekeken en ons rot gelachen om onze fantastische dancemoves.

Dit verhaal heb ik laatst aan iemand verteld. De volgende dag werd ik wakker en dacht ik... ik ga mijn haar invlechten! Dat doet ik dus echt nooit. Maar die dag had ik twee vlechtjes. En ineens viel het kwartje waarom ik ineens zin had in twee vlechtjes, net zoals Britney in haar clip. Insipiratie van dat Halloweenverhaal.

Ik merk nu ik diep in de natuur leef en weinig contact met mensen heb dat ik heel goed kan herleiden waar gedachten en gedragingen van mij -zoals die twee vlechtjes- vandaan komen. Maar in de wereld waar de meerderheid van de mensen woont, waar we sterk overprikkeld worden door andere mensen, reclames en internet zijn mijn gedachtes en gedragingen niet meer te herleiden naar een specifieke bron. Teveel mogelijkheden. Maar al die prikkels kruipen wel je onderbewustzijn in en sturen je wel...