Mental power is mental

De eerste 6 weken dat ik terug in Spanje was, was de weg naar Boodaville onbegaanbaar. Lopen was de enige manier. 50 meter modder, heuvel op, plat stuk, heuvel af, weer een heuvel op. In totaal ongeveer 1 km. Het kostte me elke keer ongeveer 20 minuten. Vooral het stuk door de modder was verradelijk. Glibberig en op sommige stukken zakte ik tot mijn knieen in de modder bij een misstap. Het was een soort mijnenveld waar ik precies wist waar ik kon lopen. Kleine stapjes hier, grote stap daar.

Eerst dacht ik dat alles in Boodaville maar moest wachten tot de weg weer begaanbaar was. Kleren en beddengoed wat gewassen moest worden in het dorp kon ik nog wel dragen, maar alles groter en zwaarder dan dat achtte ik niet haalbaar.

Maar in de loop van de weken veranderde dat. Ik begon jerrycans met water naar Boodaville te dragen en steeds meer eten. Er was echter nog een groot obstakel: het gas in Boodaville was op. Dus koken was geen optie. Gas komt in grote gasflessen van 35 kg die bij elk tankstation te koop zijn. Op een dag heb ik tocht de lege gasfles naar de auto gesleept en geruild voor een volle bij het tankstation. Anna wilde iemand met een trekker vragen om deze naar Boodaville te brengen maar elke trekker die geprobeerd had door de modder te komen was vast komen te zitten. Ik zag het somber in.

Op een achter dacht ik... screw it just do it. Ik pakte de gasfles op en droeg hem naar Boodaville. Het was een keerpunt. Ja, die dag met de gasfles deed ik er geen 20 minuten over maar veel langer, maar het is mooi wel gelukt. Ik realiseerde me dat of iets mogelijk is of niet volledig in mijn hoofd zit. Dus begon ik met de verzameling 'zware dingen die naar Boodaville moeten' naar Boodaville te brengen. De nieuwe houten eettafel (door Bernat gevonden op straat in Barcelona, in hardstikke goede staat!), een nieuw bed dat ik bij de stort gevonden had (de vervanging voor mijn bed van de afgelopen jaren dat inmiddels met ducktape bij elkaar gehouden wordt), nog een gasfles, drie brandblussers (DE verrassing, die dingen zijn zwaar!!!) en nog veel meer.

Een van mijn vriendinnen keek me verbaasd aan. “Ga je dat helemaal dragen? Rambo!”