hoe kleiner hoe mooier

Ik heb een maand op de boerderij gewoond. Afgezien van wat fietstochtjes naar het strand ben ik het erf niet af geweest. Nu is het tijd voor mij om terug naar Nederland te gaan en ik kijk mijn ogen uit. Als ik naar Brugge fiets zijn de wegen verlaten. Het boerengezin heeft een aantal keer aangegeven dat dat opmerkelijk is maar ik ben rustige landweggetjes wel gewend. Brugge is leuk, autenthiek en het station uitgestorven. Mijn voetstappen echoen door de stationshal. Ik zit met mijn fiets en slechts een andere reiziger in een coupe.

In Antwerpen heb ik bijna een uur overstaptijd. De dienstregeling is aangepast en er gaat nu na de trein van 10 uur 's ochtends om 17:00 pas weer een trein naar Nederland. Ik ga eventjes buiten zitten in Antwerpen en verbaas me over hoe blauw de hemel is. Er zijn enkele tientallen mensen op straat. Ik bekijk ze. Ik luister naar wapperend plastic en naar het geschuifel van voeten. Duiven boven het plein. Ik voel de metro onder me. Ik sta open, hoor en zie alles. Er is zoveel. Het is leuk om zo te observeren. Ik vraag me af hoe dat normaal gesproken gaat, als het leven te druk is om alles te zien en te horen. Zouden mijn hersenen dan ook al die informatie binnen krijgen? En dan? Het levert me dan niks op maar het kost me wel energie denk ik, want ik voel me altijd moe als ik op zo'n drukke plek geweest ben.

's Ochtends als ik wakker word, ben ik altijd erg gevoelig. Ik zie scherper, denk helderder en ben heel gevoelig voor geluid. Vroeger, toen ik met de auto naar het werk ging werd ik meer dan eens verrast 's ochtends door een autoradio die keihard staat. Ik ben vast niet de enige. Het was me nooit zo opgevallen hoe anders ik me 's ochtends voel. En dat dat mijn beste moment van de dag is. Dan is alles op zijn mooist. Dus nu, na een maand haast het erf niet af te zijn geweest, vind ik de wereld mooier dan ooit.