over leven en dood

Waarschuwing; dit is een grafisch verhaal over leven en dood.

Een winderige ochtend. Het huisje schudt en kraakt en klappert. Het waait al een paar dagen hard. De fazanten die in de bomen naast mijn raam slapen 's nachts wiebelen op hun dunne takken. Ik ben verbaasd dat ze de volgende ochtend nog op dezelfde plek zitten. Ze hebben vast net zo slecht geslapen als ik door die wind. 's Nachts toen ik naar de wind lag te luisteren heb ik nog geprobeerd de vogels te onderscheiden, maar met de maan achter de wolken was het te donker.

Leven en dood.... Want aan elk tijdperk in een hospice komt een einde. Toen hij net overleden was, was hij echt dood. Zijn kleur, uitdrukking en de manier waarop hij lag en voelde...hij was echt weg. Toen hij overleed voelde ik hem ook echt gaan. Een heel duidelijk, krachtig moment. Ik heb veel dieren dood zien gaan, ook de handeling zelf uitgevoerd. Normaal is de dood iets ongrijpbaars, een grijs moment waarin ik me afvraag of het al gebeurd is of niet. Deze keer was anders. Nooit eerder heb ik het zo duidelijk gevoeld.

Een week later, op de dag van de crematie heb ik hem in de kist zien liggen. Dat was zo anders. Hij had een kleurtje, alsof hij zo terugkwam uit Thailand zoals normaal gesproken in maart. Hij had zijn bril op en schone kleren aan. Hij lag erbij alsof hij lag te slapen, de kist leek weg te vallen. Het hele plaatje klopte simpelweg niet. Ik wilde niet dat de kist gesloten werd. Ik wilde niet dat de kist de oven in zou gaan. Want hij was er weer. Het maakte het veel moeilijker om afscheid te nemen. Er klopte niks van.

Het herinnert me aan de Nieuw Zeelandse pony Blaze die overleed. Bijna 24 uur na zijn dood hadden we een graafmachientje om een graf voor hem te graven. Tegen die tijd was hij zo'n opgezwollen en stinkend kadaver geworden dat het tijd was om een hoop zand op hem te gooien. Het maakte het makkelijker te geloven dat hij nooit meer in dat lichaam terug zou keren.