Hospice deel 2

n het hospice voel ik hoeveel haast ik in me heb. Juist hier komt het me bizar over om zo gehaast te zijn. De paradox van het wonen in een hospice. Je dagen zijn geteld maar ineens heb je alle tijd. Of eigenlijk, het is alsof de tijd een andere waarde aanneemt. En dan ben ik daar..”Wil je nog iets? Nog een koptje thee? Iets anders?” En dat voordat het vorige kopje leeg is he.

Ik doe mijn best om rustig te zijn, langzamer, meer bedachtzaam. Want volgens mij komt veel van mijn haast doordat ik me nog in het verleden bevind (op de markt net, ontmoeting met de buurvrouw) en/of de toekomst (die moet ik nog een berichtje sturen, wat zal ik koken vanavond...?) Misschien is dat wel de magie van me in de tegenwoordige tijd bevinden. Want als ik wat langzamer zou leven dan kan ik de huidige gebeurtenissen bijhouden en hoef ik daar later niet meer aan terug te denken. Het leven bijhouden, dat klinkt goed. Laat ik het eens proberen. Dus zit ik in de huiskamer van het hospice, zonder dat iemand thee heeft. Gewoon te zitten. Pas na een kwartier merk ik op dat de radio aanstaat! Dat was me eerder nog niet opgevallen.

Ik heb veel oefentijd gekregen en tegen het eind ben ik tot de conclusie gekomen dat het mooiste en meest kostbare wat ik te geven heb is mijn tijd en mijn aanwezigheid. Mijn missie is om in het hospice te zijn in volle aanwezigheid. Dus zwijgend zat ik daar. Aanwezig te zijn.