Het hospice

Voor mij is het hospice een van de mooiste stukjes van de samenleving. Het wordt gedragen door vrijwilligers. Zelfs het gebouw hebben ze cadeau gekregen. Klein of groot, iedereen mag zijn steentje bijdragen. De supermarkt geeft boodschappen, de bloemist bloemen, het hospice heeft en eigen kookclub en natuurlijk de talloze vrijwilligers die er altijd zijn om ons met raad en daad bij te staan.

Ondanks de verdrietige reden om in een hospice te verblijven heerst er een fijne sfeer. Een sfeer van liefde. Onderdeel te zijn van een groter geheel, van een familie. Ik ontmoette de partner van een van de vrijwilligers en hij gaf aan dat zijn vrouw na 4 uurtjes vrijwilligerswerk in het hospice als herboren thuiskomt. Ik snap dat wel. Het herinnert je eraan dat alles eindig is. Dat het leven kwetsbaar is en een goede gezondheid niet vanzelfsprekend. Het maakt je dankbaar voor wat je nu hebt.

In dit hospice zie ik community. Samen, want als we allemaal een beetje bijdragen kunnen we grootse dingen doen. Dan kunnen we echt een verschil maken. In feite zit hier heel veel raakvlak met permacultuur. Dit is precies wat we de bezoekers van Boodaville proberen mee te geven. De drie ethische principes die samen permacultuur vormen zijn eerlijk delen, zorg voor de mensen en zorg voor de aarde. En delen met en zorgen voor, dat is precies wat ik hier elke dag zie gebeuren.