Het leven is een slagroomtaart

Stel je het leven voor als een slagroomtaart, waarbij de slagroom staat voor de liefde in welke vorm dan ook. Zonder slagroom heb je genoeg te eten, maar smaakt de taart niet zo lekker. Aangezien je iedere dag eet, komt er ook iedere dag een nieuwe taart. Helaas wordt die altijd geleverd zonder slagroom. Die mag je er zelf op doen.

Wie voldoende zelfliefde heeft, spuit de slagroom gewoon zelf op de taart. Maar ontbreekt het daaraan, dan zul je aan andere moeten vragen om slagroom. Iedere dag weer. Vermoeiend vor jezelf en voor die anderen. familie en vrienden gaan je mijden. (Potentiele) partners haken af. Zonder zelfliefde ben je afhankelijk van anderen voor een fijn leven. Valllen die andere weg, dan val je in een die gat waar je amper zelfstandig uit kunt komen.

Gelukkkig kun jij zelf de slagroom op de taart spuiten. Maar wat kunnen anderen dan nog doen? Die zien jouw prachtige taart en gaan hem extra versieren met een chocolaatje of een kers. Die versierde stukjes van de taart zijn nu heel speciaal geworden en smaken bijzonder lekker. Maar ook de rest eet je graag op en daarbij kom je niks tekort.

Wel of geen zelfliefde hebben is het verschil tussen een leven dat energie kost (vragen om slagroom) en een leven waarin je cadeautjes krijgt (chocolaatjes of kers).

Dit is een citaat uit het boek 'Geluk? Gewoon doen!' van Emiel Bootsma. Ik heb de mazzel dit boek persoonlijk van Emiel gekregen te hebben.