Melkweg en rozenbottels

Een lekker makkelijk verhaaltje vandaag over vallende sterren en koude voeten. Niet mijn route 7 van Bonastre naar Gibraltar. Maar een andere...

Na er even tussenuit geweest te zijn met mijn cursus bodemmanagement ben ik terug op wandeling. Een andere, makkelijke wandeling waar veel informatie over te vinden is. Camino de Santiago. Officiële naam: ook route 7. Echt waar.

Een van mijn nieuwe vrienden van de bodemcursus woont nabij mijn gekozen startpunt dus heb ik hem opgezocht. Hij kent het bos hier op zijn duimpje dus met wat tips en een kaart wandelden we samen op een regenachtige namiddag naar een afgelegen hut in de Pyreneeën. Halverwege draaide hij om om voor zonsondergang weer bij zijn auto te zijn. "Hier rechtdoor en dan ligt de hut links aan de bosrand" zo namen we afscheid.

Ik was opgetogen door dit onverwachte avontuur maar me ook heel bewust dat ik hier niet op voorbereid was. Ik plande om in hostels te slapen en had mijn kompas, slaapmatje en dikke slaapzak thuis gelaten. Maar er zou een houtkachel zijn en ik had veel eten mee, komt vast goed.

In de hut zag ik tot mijn verrassing een andere reiziger en het vuur brandde al. Samen poften we de kastanjes die ik mee had en ik had dikke mazzel dat iemand een oud slaapmatje achter gelaten had. Die nacht hield ik al mijn kleren aan, inclusief mijn (opgedroogde) regenbroek. Het was koud maar te doen.

Mijn medereizigster, Ona, was al bijna 2 maanden onderweg en had de Pyreneeën doorkruist van oost naar west . Route 11. Ze was onderweg naar Irun, haar tocht zat er bijna op. Ze zag op tegen het weerzien met de bewoonde wereld en dat snapte ik wel. Ze straalde een enorme rust uit, had veel zelfvertrouwen en gigantische kuitspieren. Haar eten was bijna op, ze had 2 pakjes soep, een wortel en een reep chocola. Ze was niet bezorgd, over 2 dagen lopen was er een supermarkt.

We liepen dezelfde richting en na een ochtend gezellig gekletst te hebben wilde ik graag met haar mee. Maar mijn tas was loodzwaar doordat ik kilos eten van huis meegenomen had. Verse tomaten en empanadas, zaden en crackers. Ona wilde niks aannemen maar gaf wel naar chocoladereep aan mij.

Ik keek naar haar kuiten, haar zware tas. Na al die maanden moest ze een enorm uithoudingsvermogen hebben. Ik kan haar vast nooit bijhouden, ze zit vast niet op me te wachten. Wel liep ik met haar mee tot de splitsing en eindelijk durfde ik te zeggen... zullen... zullen we samen lopen? Ik deelde mijn zorgen en ze moest lachen. Ze liep juist hardstikke traag zei ze. Ze was direct enthousiast. We gingen terug naar de hut om mijn spullen op te halen en het hout wat ik verzameld had binnen te leggen.

Zij heeft een tweepersoons tent. Ik heb eten. We gaan op avontuur. We beklommen een piek van bijna 1400 meter en vonden (natuurlijk) geen water. Toen het al donker was zette we haar kleine tentje op en kookten we onder de melkweg haar soep met stukjes verse tomaat en wortel. Het was zonder meer een briljante maaltijd.

Midden in de nacht waren we allebei wakker, ritsten we de tent open en keken we hoe tientallen vallende sterren de hemel oplichtte. Het was magisch. Als ik mag kiezen tussen warme voeten of een showtje natuur, dat is voor mij een hele makkelijke keuze!

We ontbeten met elk een tomaat (vocht!) en vonden een paar uur later een geschikte waterbron. Onderweg aten we rozenbottels, bramen en crackers. Aan het eind van de middag kruiste onze route de Camino de Santiago en net voor zonsondergang arriveerden we in een herberg in Roncesvalles die gerund wordt door Nederlandse vrijwilligers. Vanaf daar is het heel makkelijk lopen -en tijd om afscheid te nemen van Ona...

Het Camino de Santiago pad is praktisch geasfalteerd en er zijn overal waterpunten en supermarktjes. De natuur is lieflijk maar mooi. De afgelopen dagen heb ik rozenbottels en mijn zelfgebakken crackers gegeten en echt, er is niks lekkerders.