Laten we het wiel opnieuw uitvinden

Een goed gesprek gehad met de medebewoners van mijn dorp. We zijn hier met een vaste club van 4-5 mensen en met regelmaat worden hier evenementen georganiseerd.

Vandaag (geschreven op 9 juni) start een nieuwe cursus. Elke keer als er een evenement aankomt zie ik als een berg op tegen deze invasie van mensen. Het liefst zou ik onze vallei voor ons willen houden. Want ons leven hier is goed . En bekend. En veilig.

Maar als die mensen er eenmaal zijn dan is het leuk. En Wil ik niet meer dat ze gaan. Elke keer opnieuw. Het is interessant hoe we het allemaal hetzelfde ervaren. We houden gewoon niet van verandering. Eigenlijk ben ik bang dat die nieuwe mensen onze samenhorige routine verstoren. En omdat ik daar bang voor ben laat ik onze positieve sfeer bij voorbaat al vallen zodra mensen een voet op ons grondgebied zetten. Terwijl het veel handiger zou zijn als we onze routine vasthouden, nieuwe mensen verwelkomen en opnemen in onze routine. Het overgrote deel zou feilloos meedraaien in onze kleine community. Maar ik verstoor het zelf en dan moeten we met zijn allen een nieuw evenwicht verzinnen. Het is alsof we het wiel steeds opnieuw uit willen vinden. Ik wil niet in de herhaling vallen maar, ja, meer van hetzelfde: dit slaat nergens op. Vandaag begint een nieuwe cursus en ik denk dat dit een fantastisch voornemen is, om mensen werkelijk met open armen te ontvangen.