Regen!!!!!

8 januari 2015, Beltana, Australië
Oké, nu wordt alles wel heel enthousiast. In de Adelaide Hills zijn de branden nog geen 24 uur uit en de hulpdiensten zijn alweer onderweg naar het gebied vanwege het weer dat komen gaat. Men spreekt van mogelijk de zwaarste regen in South Australia in 30 jaar. De zandzakken liggen klaar. Soms is de omslag heel erg snel. De wolken pakken samen boven Beltana en het ruikt veelbelovend. Ik heb er zin in, ik wil echt heel graag een woestijnregen meemaken. Ik heb begin januari mijn bucketlist opgesteld en zou ik heel binnenkort al iets kunnen aftikken?

Maar tot die tijd is het gewoon 40 graden en ondanks dat het weerbericht een regenwolk aangeeft schijnt de zon vandaag gewoon. Maar de wolken komen eraan. De wind komt. Er staat iets te gebeuren. Joepie!!!

10 januari 2015 Beltana, Australië
Regen. Maar niet genoeg.

13 januari 2015, Beltana, Australë
Ik moet mezelf inhouden niet met hoofdletters te schrijven. Het is gebeurd! De flood! Regen! Desert rain! Ja! Ja! Ja!!!! En heel erg onverwachts. Want regen is al 5 dagen de voorspelling. Meer dan 200 mm in totaal. En so far… 10 mm gehad. Hopeloos. Gisteren was de laatste dag met mogelijke regenval. De radar kraakhelder. Tot ik in onze middagpauze buiten wat hoorde. Regen. Regen! Ik ben naar buiten gegaan maar het werd alweer droog. Een paar foto’s van donkere wolken… ja. En toen begon het weer. En dit keer echt! Regendansjes gedaan en uiteindelijk al mijn kleren uitgetrokken, zeep gepakt en gedoucht. In de woestijn is weinig ruimte voor douchewater dus een dagelijkse douche zit er niet in. De regen hield weer op, ik heb een handdoek omgeslagen en heerlijk ruikend schone kleren aangetrokken. Daarna zijn we in de auto gesprongen en naar Ngatina en Aurelius gereden. De weg was nog begaanbaar, zoveel regen was het nog niet.
Maar de regen begon weer. Een stortbui. Moddergevecht met Aurelius. Oh… wat was ik schoon. Voor een hele korte tijd. Daarna heb ik mijn kleren uitgespoeld onder een lekkage van de dakgoot en mijn t-shirt aan de waslijn gehangen, in de regen. Een rondje gelopen met Ngatina om al het water in de tuin te bekijken. De riviertjes en meertjes die ze gegraven heeft werken!!! We graven ze wat verder uit op plekken waar het water niet optimaal doorstroomt. Dit is de eerste keer dat deze gloednieuwe waterwerken een regenbui meemaken en ze werken! Zo gaaf!!! We zitten binnen terwijl de tweede stortbui over het dorp hoost. We kunnen de bergen verderop niet zien, die zijn helemaal in de regen verdwenen. Water overal. Een rivier over de weg. Alles onder water. De stortbui duurt niet lang. In totaal heeft het denk ik twee uur geregend als het minder wordt. We lopen nog een rondje over het land en de waterwerken hebben echt heel veel water opgevangen. Er is zelfs een ondergrondse rivier ontstaan naar het meer! Op een plek die toevallig heel handig is, het haalt water van een groot plat stuk weg. Ik heb niet de moeite genomen om mijn natte kleren opnieuw aan te trekken maar ik hou een hoed boven mijn camera. Ik wil foto’s. Maar het regent nog steeds en dus ik hoop met de hoed mijn camera te kunnen beschermen. Dit is geweldig. Een hoosbui in de woestijn! Gaaaaaaaaaaaaaaf!!!

Het eten is klaar maar ik heb geen geduld, ik wil nu naar de rivier die we in de verte horen razen. De rivierbedding die alle dagen van het jaar droog is behalve één dag. Vandaag. Nu. Ik heb inmiddels kleren van Ngatina aan en met zijn allen lopen we over de weg naar de rivier. Maar een paar honderd meter maar een hele uitdaging in de rivier van de weg en de modderige gladde klei die grote klompen vormt onder mijn voeten. Cerbarus de hond is ook mee, en Kellie, en Ngatina en Aurelius. Ik moet me heel erg inhouden om niet naar de rivier te rennen om te kijken, kijken, ik wil het zien! Eenmaal bij de rivier lijkt het een heel andere wereld. Het water is woest en het is overal waar ik zien kan en ik weet hoe hoog ik sta en hoe diep de rivier moet zijn. Dit is immens. Ik maak foto’s, loop daar, wouw wouw wouw. En dan zie ik in mijn ooghoek wat flitsen en ik hoor een schreeuw. Een kangaroe springt de rivier in, maakt een koprol, zwemt, springt en komt er aan de andere kant weer uit. Op de voet gevolgd door een hond… Cerbarus! De kangaroe is verdwenen tegen de tijd dat Cerbarus aan de overkant is en daar staat hij dan. Aan de andere kant van de woeste rivier. Wij kunnen met geen mogelijkheid bij hem komen. Hij moet zelf terug komen zwemmen. Maar dat durft hij niet. Ngatina probeert alles, maar hij komt niet. Hij blijft op en neer rennen op zoek naar een beter plekje om de rivier over te zwemmen.

Maar dat is er niet. Hij kan op zijn eilandje blijven tot het waterpeil zakt.
Maar het kan ook stijgen. We kunnen hem niet helpen. Hij moet het zelf doen. Als we doen alsof we weglopen raakt hij in paniek en begint hij te piepen. Zo luid dat hij boven het geluid van het woeste water uit komt. We proberen die tactiek een paar keer maar het is niet voldoende motivatie voor hem om naar de overkant te zwemmen. Hij gaat een paar kleine zijtakken door, ik zie hem in mijn ooghoek. Tot zijn poten in het water, dan een hele krachtige sprong zo ver mogelijk naar de overkant. Ik ben zo blij dat ik die hond twee jaar geleden zwemles gegeven heb. Hopelijk heeft hij er iets van onthouden.

Maar hij blijft aan de andere kant van de grote rivier hangen. We besluiten naar huis te gaan om te gaan eten, hopelijk is dat voor hem voldoende motivatie om naar de overkant te zwemmen. Hopelijk haalt hij het. Vast wel. Hij is sterk. En hij is ook heen door de rivier gegaan. We horen hem niet meer piepen. Ook niet als Ngatina fluit. Is hij meegesleurd door het water…? Maar dan duikt hij achter ons op. Kletsnat. Maar weer bij ons. Hij heeft het gedaan!

Die avond ga ik nog een keer terug naar de creek. Het waterpeil is een paar meter gestegen en de wilde rivier van de middag is een woeste kolkende stroom geworden. Zonder eilanden. Gelukkig dus, dat Cerbarus toch besloot over te steken. Ik kan de kracht van het water maar niet geloven. Tot ik ineens merk dat ik in de rivier sta in plaats van aan de rand. Ik spring een paar meter terug maar ik zie het waterpeil stijgen, heel snel stijgen. De rivier treed steeds verder buiten haar oevers. De zon gaat onder. Wouw. Dit stond niet voor niks op mijn bucketlist. Dit is geweldig. Heel geweldig! Heel erg gaaf!!!! Als de zon onder is en het is bijna donker loop ik terug naar huis.

Later die avond brengt Ngatina ons met de auto naar de gallery. We rijden naar de rivier om naar het water te kijken; het staat tot aan de paaltjes naast de weg. De toegangswegen zijn in ieder geval geblokkeerd. Beltana is afgesloten van de wereld. Who cares. In bed kan ik de rivier nog steeds horen ruizen. Het klinkt een beetje zoals de zee. Ik besluit dat ik dat een heel mooi geluid vind en dat ik graag ergens wil wonen waar ik dat geluid altijd kan horen, niet een keer per jaar.

"Leigh Creek was lashed by a heavy thunderstorm yesterday afternoon, with 57mm, including a burst of 10mm in 10 minutes. This is the biggest January fall at the Airport in 25 years of records.
Weatherzone, 13 januari 2015 "


16 januari 2015, Beltana, Australië
Vandaag zijn we na een bezoekje Leigh Creek (chips & gravy!!!!) terug naar Beltana gereden. Volgens mij besloot Ngatina vrij spontaan een binnendoor weg te nemen. Eentje waarbij fourwheeldrive noodzakelijk is. Prima. Leuk! Het landschap is elke keer anders. We rijden tussen heuvels door die niet zo hoog blijken als we ernaast staan, hele stukken door drooggevallen riviertjes die geheel nieuwe uitdagingen geven nu het recent geregend heeft. De nieuwe auto, ongeveer 2x zo groot als de Hilux, heeft nergens moeite mee. En uitstekende schokdemping bovendien. De weg is erg ruig. De schapen zijn overal. De natuur is schoongewassen door de regen. Het is zo mooi hier. Veel te snel naar mijn zin doemt in de verte een wit gebouwen complex op; Beltana station. We zijn weer bijna terug op de hoofdweg. Nog een keer de creek doorkruisen. Vlakbij de kruising ligt een boomstronk. Een gigantische boomstronk. Ngatina herkent hem. Die boom lag vroeger bij Marions huis, 3 km stroomopwaarts. Mee gespoeld door het hele krachtige water.
Morgen gaan Kellie en ik kamperen. Ngatina weet een leuk plekje bij Sliding Rock creek. We rijden erheen. Ik had verwacht dat het aan de andere kant van het dorp zou zijn maar dat is het niet. In een bijna onzichtbaar doodlopend weggetje in een kring van bomen. Die kan ik terugvinden. Ngatina besluit een andere weg terug te nemen, door Sliding Rock creek. Die auto kan toch alles. De creek is bijzonder hobbelig en al snel klinkt de hele auto egaal eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh zoals dat klinkt als je over stuiterende stenen rijdt. Natuurlijk stopte iedereen zodra ik de film aanzette. Een heel eind verderop stopt Ngatina bij een plekje dat volgens haar de ideale tuin zou vormen. Een kleine zijvertakking aan de creek met bomen die er aan twee kanten overheen buigen. Het is 37 graden vandaag maar onder de bomen in de droge rivierbedding is het koel. Heerlijk. Geweldig! Ngatina kijkt om zich heen en besluit een andere weg de creek uit te nemen. Een hele steile helling op. “Zou dan kunnen?” Nee, dat is iets om aan mij te vragen…. Geen idee. Maar er is maar een manier om daar achter te komen. Dus we gespen ons in de auto, zetten de auto op vierwielaandrijving en Ngatina gaat ervoor. De auto neemt de enorme heuvel met gemak. Zonder gemor. Alsof het niks is. Easy! En we zitten weer op de hoofdweg. Naar huis voor een lange siësta. De regen is uit de lucht, alles is weer blauw en warm en zonnig en de temperatuur gaat weer langzaam richting normaal voor de tijd van het jaar. Ergens rond de 35 graden.