2500 km in twee weken

Het is een poosje stil geweest en veel mensen zullen zich afvragen waar ik ben (eh... waar niet) en hoe het gaat. Dat ik wellicht weggespoeld ben tijdens de desert flood. noord Victoria is pas weggespoeld, ze hebben diverse buien gehad waarin 100 mm binnen een uur naar beneden kwam! 100 mm!! Dat is veeeeeeeeeeeeeel!!! Maar inmiddels is alles weer droog en stoffig.

Nadat de regen opgedroogd was zijn we van Beltana naar Adelaide gereden. Een tocht van een slordige 6 uur door een groenkleurende woestijn. Geweldig! Ik wilde dat ik nog 2 weken langer kon blijven om het nog groener te zien. Maar het is tijd om verder te trekken. We slapen in een hotel in het centrum van Adelaide. Ngatina en Aurelius hebben een vlucht om 6 uur ’s ochtends en ik een bus om 7 uur. De eerste 4 uur zit ik alleen in de bus, daarna stapt mijn moeder in en hebben we nog 6 uur om bij te kletsen voor we op onze volgende bestemming zijn. Een geitenmelkerij in Victoria.

We worden hartelijk ontvangen op de geitenmelkerij. Het huis is prachtig en aan gezelschap geen gebrek. De geiten zijn rassen die ik nog niet eerder gezien heb, zoals Anglo Nubische geiten met hele lange oren. Ze profileren zichzelf als geitenmelkerij maar van de 120 aanwezige geiten melken ze er ongeveer 15. De melkproductie is lager dan ik me ooit voor zou kunnen stellen. Ik dacht dat de geiten al gemolken waren maar ze moesten nog gemolken worden (gemiddeld 10 weken in lactatie!). Interessant was dat alle geiten nat voorbehandeld werden en de uiers drooggedept voordat het melkstel onder gehangen werd. Nog interessanter was dat ze de lammeren melk gaven van melkpoeder bedoeld voor mensenbaby’s. Overal in Australië hoor ik problemen met diarree in lammeren op alle mogelijke melkpoeders en dit bedrijf besloot om mensenmelkpoeder te proberen en dat werkt. De lammeren waren in ieder geval groot zat. Het hele bedrijf was in mijn ogen buitengewoon inefficiënt met overal kleine hokjes en water in emmers en als bodembedekking matten op de vloer die dagelijks geweekt en uitgespoeld moesten worden. Een goed gesprek over efficiënte bedrijfsvoering kwam niet van de grond. En buiten dat voelde ik me daar niet op mijn plaats. Niet happy. Tijd om verder te trekken.

Dus heb ik mijn moeder weer uitgezwaaid en ben ik in de trein naar het noorden gestapt. Wederom een hartelijk ontvangst en aan gezelschap zeker geen gebrek. Meer geiten aan de melk hier, 350 fulltimers (geiten die 2x per dag gemolken worden) en 5 parttimers (geiten die incidenteel naar de melkstal komen). Opnieuw een bedrijfsvoering met ruimte voor verbetering maar de mensen zijn super. We hebben heel veel goede gesprekken gehad over wat ze doen, wat we in Nederland doen, waarom we dat doen. Het gekke was dat ze haast niks van mij verwachtte in terms of werk. Onze gesprekken zijn voldoende en bij de buren wordt ik voorgesteld als adviseur. (???????!!!!) Mijn moeder volgt een paar dagen later en we verblijven in een omgebouwde trein. Dat is echt het meest geniale huis ooit. Dat wil ik ook! “Dat heeft een zaadje in je hart geplant, of niet? “ “Ja, met een heleboel pokon!”

Omdat er weinig druk op mij gelegd wordt melk ik mee in de ochtenden en spendeer ik de rest van de tijd tussen de geiten. De kudde bestaat uit, ik gok 500 geiten en ze hebben een wei van 250 hectare. Het is heel interessant wat de kudde doet, hoe ze zich voortbewegen en waar ze naartoe gaan. Ik loop achter de geiten aan en uiteindelijk klim ik in een boom om ze niet te storen en ze ongestoord te bekijken.
Heel niet-Eline achtig ben ik 3 keer uit geweest in de laatste week. Eerst voor het verjaardagsfeestje van een vriend van de familie met een melkveebedrijf, wat heel gezellig was. Later die week was er een fieldday, een soort studiedag waarin dezelfde boer, Cory, zijn nieuwe irrigatiesysteem liet zien. Super interessant om het melkveebedrijf in werking te zien en zelfs met mijn koeienallergie was het redelijk te doen omdat alle koeien buiten gehouden werden. Vrijdags met alle medewerkers van dat melkveebedrijf; ze gingen met zijn allen eten in de pub, of ik ook zin had om te komen. Ik voelde me haast vereerd uitgenodigd te zijn, zomaar opgenomen in de melkveeclub. Die avond uit was echt heel erg geniaal. We waren met ongeveer 10 mensen in de lokale pub. Een jukebox met alle denkbare muziek en dat was alles wat we nodig hadden. De avond werd opgeleukt doordat ze met een grote doos kleren aan kwamen. Hippiekleren, zeker geen standaarddingen. Iedereen heeft alles gepast, de jongens in de jurken, schitterend. Wat hebben we gelachen. Terloops werden we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje de dag erna. In dezelfde pub, kom ook, gezellig! En natuurlijk doen we dat. Die nacht lag ik rond 2 uur in bed. Ik had mazzel; de geiten worden pas om 6 uur gemolken. De Franse backpackers die ook op het geitenbedrijf verblijven en elke ochtend de koeien gaan melken moesten om 4 uur starten. Dat kan niet al te zwaar gevallen zijn want alle koeien hadden gewoon 4 spenen zeiden ze.

Hoe dan ook, op een ochtend werd ik wakker en dacht ik… het is weer tijd om verder te gaan. Dus ben ik nu wederom alleen op pad. De busreis van vandaag duurt 8 uur en brengt me terug naar South Australia, terug naar Meningie. Terug naar de plek waar ik me thuis voel. Ik ben daar iets meer dan een maand geleden vertrokken en ik denk niet dat er een dag is geweest waarin we geen contact gehad hebben. Ik geloof dat daar nog een zaadje in mijn hart geplant is…