Hallo Nieuw Zeeland!

28 maart 2015, Waiwera, Nieuw Zeeland
We zijn nu dus in Waiwera en vandaag ben ik er eindelijk in geslaagd mijn Australiëblog online te zetten. Dus nu is het tijd voor de Nieuw Zeelandblog. Een nieuw land. Een nieuwe reis. Nieuw werk. Want, hoera, ik blijf hier! Ik snap heel erg goed hoe mensen verliefd kunnen worden op dit land. En ik snap niet zo goed waarom ik echt geen zin had om naar Nieuw Zeeland te gaan. Dat was omdat ik Australië niet los wilde laten. Maar loslaten betekent niet voor altijd afscheid van nemen. Never say never. Maar voorlopig wordt mijn thuisbasis Nieuw Zeeland. Toen ik landde op Auckland na een nacht niet-slapen om 5 uur ’s ochtends had ik een buikkriebel. De kriebel die ik heb als ik weet dat iets voor het echie is. Het weerzien met Ilse is geweldig. Haar vlucht landde een uur na de mijne en dat is echt heel, heel, heel erg lang wachten dat uur. Maar het is gelukt. Onze camper is meer dan ik ooit van kon dromen. Na alle jaren kamperen, liften, openbaar vervoer en hostels is het een zegen om eigen vervoer te hebben en een eigen slaapplaats. En het mooiste van alles is dat we altijd alles bij ons hebben en nooit onze tas in hoeven te pakken (of op te ruimen) als we naar de volgende plek gaan.

De volgende dag zijn we meteen doorgereden naar Otorohanga, de plek waar ik ga wonen en werken. Het is heel raar om door een dorp te lopen wat al zo lang in mijn hoofd zit. Weer de kriebels. Maar nog een dagje wachten voor we naar het bedrijf gaan. Het bedrijf voldeed eigenlijk aan mijn verwachtingen. Jesse kwam een uur te laat voor onze afspraak (het duurde ook elke keer een maand voor ik mail terug had dus ik was eerlijk gezegd verbaasd geweest als ze er wel gestaan had) en wat moderniteit betreft; niet super oud en niet super modern, maar wel vol slimme snufjes om het werken gemakkelijker te maken. De geiten zien er goed uit. Ze heeft woonruimte voor me; namelijk het huis op de boerderij dat leeg staat. Een heel groot huis met 3 slaapkamers en een waanzinnig uitzicht. Ik heb het nog niet van binnen gezien maar dat komt volgende week, dan ga ik terug om alles te regelen en definitief te maken. Dat is op zich al een droom; wonen op de boerderij met de dieren in de achtertuin. En dan woon ik bovendien lekker dicht bij mijn werk. Tussen de middag naar huis om te lunchen! Luxe!

De rest van de tijd hebben we rondgereisd. Nieuw Zeeland is veel vulkanischer dan ik dacht, leuk! We hebben op het strand gelopen tot we heel heet zand vonden, daar een gat gegraven en een warm bad genomen, vulkanen bekeken, over de geschiedenis van Nieuw Zeeland geleerd en in heel veel nationale parken geweest. We logeren bijna elke avond op een andere camping; vaak op het laatste moment uitgezochte basic campings. Elke paar dagen proberen we een duurdere te zoeken zodat we warm kunnen douchen (luxe!) en we checken elke plek op waterbron want het kraanwater is hier niet te drinken, dat is haast zwembadwater met al dat chloor, maar bronwater of regenwater is heerlijk. Dan vullen we onze waterflessen en kunnen we weer eventjes vooruit. We eten voornamelijk pasta, tortilla’s en bonen aangezien de enige koeling die we hebben een ijsbox is (waarvoor we geen ijs hebben om hem koud te houden aangezien onze koelelementen alleen op de fancy campings in de vriezer kunnen) dus we leven op blikvoer en ander snel kokend materiaal (op campinggas koken is niet chill) dat niet gekoeld bewaard hoeft te worden en tegen een potentieel hele hete auto kan.

Want warm kan het hier worden. Ook heel koud trouwens. In Taumarunui gingen we ernstig richting het vriespunt terwijl ik gisteren in Kaiaua vrij zeker weet dat de nachttemperatuur rond de 20 graden bleef steken. Hoe warm het overdag is hebben we geen idee van, alles tussen een trui+jas en bibber en een korte broek en een shirtje en zweten. En dat kan heel snel veranderen. Precies zoals ons van te voren verteld is. Ook iets wat we van te voren gehoord hebben en nu pas echt geloven is dat je niet snel vooruitkomt in Nieuw Zeeland. Want de wegen zijn niet recht. Echt – niet – recht. We hebben een dag 150 kilometer gereden en daar hebben we 4 uur over gedaan. Met alleen een stop voor een bestuurderswissel. Seriously.

Maar boven alles is het genieten. Genieten om lekker vakantie te hebben, om overal naar toe te kunnen rijden, de complete vrijheid te hebben. Samen met Ilse. Elke dag samen ons door de buikspieroefeningen heen werken (linkerspiegel, rechterspiegel, achteruitkijkspiegel) en alle momenten delen. We zijn zo naadloos op elkaar ingespeeld dat we heel vaak op hetzelfde moment hetzelfde denken. We zijn dit jaar ook al 10 jaar vriendinnen! 4 VWO Maurick college…

13 april 2015, Hamilton, Nieuw Zeeland
Ik zit op de bank met een warme kop thee, zonnebloempitten om te snoepen en de laptop. Buiten is het grijs en regen wisselt af met stortregen. Binnen is het kil maar ik ben alleen thuis en ik weet niet waar de verwarming is, of dit huis een verwarming heeft. Vandaag heb ik een computerdagje. Visum regelen. Emigratie regelen. Ik heb het gevoel dat ik in Esch op mijn bankje zit in het grote huis met het sombere weer buiten.

Maar ik ben niet in Esch. Ik ben in Hamilton, te gast bij William. William is een ex collega en vriend van Duncan wiens auto ik overneem. Duncan is mijn gastheer in Australië voordat ik naar Nieuw Zeeland vertrok en mijn nummer 1 hulplijn. Hij heeft 10 jaar in Nieuw Zeeland gewoond en zijn vrouw Pip is Nieuw Zeelands. Zij weten hoe alles hier werkt. En ze willen terug naar Nieuw Zeeland. Vandaar dat Duncan afgelopen week overgekomen is om te netwerken in de geitenhouderijsector. En dat was precies mijn plan dus we hebben een week samen rondgetrokken. 1000 km, 7 geitenmelkerijen, een studiedag, twee netwerketentjes en je kon ons opvegen tegen het eind van de week. Ik weet inmiddels zeker dat ik hem een vriend kan noemen. En dat is fijn, want ik heb nog niet zo heel veel vrienden aan deze kant van de wereld. Ik heb wel een heleboel hele goede contacten na afgelopen week.

En ik heb nog meer groot nieuws. Ik heb begin januari een bucketlist gemaakt. En ik heb wéér wat afgestreept! Een wens was om naar een groot concert te gaan. Een echt-groot-concert van een mega gave, beroemde muzikant. Afgelopen weekend was ik noodgedwongen een nachtje in Auckland. Ik had de mazzel om het laatste beschikbare bed in een hostel te bemachtigen. Ik liep van het hostel naar de supermarkt. Onderweg kwam ik langs een grote arena waar een heleboel mensen buiten stonden. Een heleboel. Ik vroeg wat er aan de hand was. Ed Sheeran speelt vanavond. Hier. Aan de andere kant van de straat van mijn hostel. Ed Sheeran!!! Ed Sheeran!!! Uitverkocht? Natuurlijk uitverkocht. Ik naar de supermarkt. Op de terugweg weer gevraagd. Zijn er nog kaarten…? Ja! Ik heb er nog twéé voor je! Nou, ik heb er maar eentje nodig. En zo geschiedde. Ik heb de rest van de dag gestuiterd als een tienermeisje die naar One Direction gaat. En zo voelde ik me ook. Nog steeds trouwens.

De Vector Arena is groot. Heel erg groot. En vanuit mijn slaapkamerraam keek ik op het plein met alle mensen. Ik ben maar één nacht in Auckland. Maar dat is alles wat nodig is. Het concert is geweldig. Ed Sheeran is zo ontzettend goed. Hij staat alleen op het podium, speelt alles live en creëert de muziek door korte stukjes in de spelen, op te nemen en te herhalen. Op zijn gitaar doet hij percussie en met zijn stem voegt hij effecten toe. En hij zet de hele arena op zijn kop. Het is waanzinnig gaaf. De sfeer, de energie, de muziek, Ed… Echt zo gaaf dat ik vanavond weer wil gaan. En weer, en weer, en weer. Dit is er eentje van mijn bucketlist die nog een heel lang staartje gaat krijgen. Dit is zeker niet mijn laatste concert!!! Op de radio hebben ze het over niks anders dan Ed Sheeran. Overal, iedereen praat over Ed. En ik was er. Ik heb het gewoon meegemaakt. Echt, wouw! Terwijl ik dit typ zingt Ed live op de radio.

Een paar dagen geleden kreeg ik de vraag hoe ik tegenover Nieuw Zeeland sta ten opzichte van Australië. Australië is een oude liefde maar geitenhouderij valt me daar tegen (alhoewel er uitzonderingen zijn). In Nieuw Zeeland spreekt me de geitenhouderij me veel meer aan. De dieren hebben eten en schoon drinkwater en er wordt actief gestuurd op melkproductie. Het is bizar hoeveel geld de Nieuw Zeelandse boeren verdienen. Ze betalen belasting met een heleboel nullen en rijden rond in nieuwe trekkers. Het land is fijn. De mensen zijn prettig. Het is hier heel erg mooi. En lekker weer ook (behalve vandaag). Ik wil hier wonen. Afgelopen week ben ik samen met Duncan en William op bezoek geweest bij het bedrijf van Jesse (wat uitgesproken wordt als Jessie). Na afloop zei Duncan tegen mij; “ik ben zo blij voor je! Dat bedrijf lijkt echt een goede plek voor jou en ik weet zeker dat Jesse en jij goed overweg kunnen.” Ik ben het met hem eens.