Vuur, regen, maar vooral heel veel zon

2 januari 2015, the Range, Australië
Het is bloedheet hier; we kunnen helemaal niks doen. Vandaag was het 42 graden. De “firetree” is gebruikt omdat er een straat verderop brand gemeld was. Maar dat bleek verder niks te zijn/ snel geblust te zijn. Verderop echter zijn enorme rookpluimen te zien. Bij Mount Lofty brandt het onvoorstelbaar. Maar dat is ver van hier. We hebben enkel het uitzicht op de rookwolken. Nu in het donker kunnen we niet eens de vlammen zien.

Vanavond hebben we het vuurwerk gekeken in Sydney . Dat staat ook echt nog op mijn bucketlist; dat een keer in real life meemaken. Daarna hebben we mijn harde schijf aan de praat gekregen op de tv om met zijn allen Tracks te kijken. Angie begon er zelf over. Echter het laden van alle video’s ging niet zo soepel. Alles onder elkaar in een rijtje. 1600 video’s. Leon begon random video’s te openen. Costa. Oké. Klussen in de bijkeuken. Oké. Een filmpje van een kletsnatte Ilse en Banaan in Callassande. Eeeehhhh… wacht…. Die kan ik mij niet meer herinneren…. Wat zou er nog meer op de schijf staan? Niet zo handig om random filmpjes te openen, hahahahaha.

Het is wel maf hoeveel vloeiender mijn Engels is rond Angie en Leon in vergelijking met John en Bec. Daar bleef ik maar hakkelen. Hier werkt het gewoon. Ik snap niet waar het aan ligt. Ik denk dat ik gewoon wat meer oefening nodig heb met Engels spreken. Ik kom er wel.

4 januari 2014, the Range, Australië
Goedemorgen. Het weer was nog steeds heel slecht. Zo noemen ze dat in Australië als het 38 graden is met harde wind. Bosbranden. Overal. Mount Lofty brandt nog steeds. Totaal ongecontroleerd. De grote rookpluim die 2 januari te zien was had ons gisteren ook bereikt. We werden wakker in de rook. De hele vallei vol rook. We konden de zee niet eens zien… En de dag moet nog beginnen. Wanneer het weer zo slecht is blussen ze niet. Er is geen houden aan. Ze evacueren mensen en verdedigen waar mogelijk huizen. Redden wat er te redden valt. Het was een dag die ze “hoopten nooit mee te maken”. Maar helaas. Ik weet hoeveel huizen inmiddels in vlammen op gegaan zijn. Ze gaan nu proberen de brand te blussen voor woensdag (het is nu zondag). Want woensdag wordt het weer heel slecht weer.

Ook al waren er nog geen branden rond de Range, ik ben er van tussen geknepen. Ik heb de dag doorgebracht bij de ouders van Angie die aan zee wonen. Hele lieve mensen met een heleboel oude mensen problemen zoals internet doet het niet of het theezeefje is stuk. Heel fijn om ze te kunnen helpen en ze waren helemaal blij. Ze hadden van Angie gehoord dat ik naar Australië wilde emigreren en ze hebben mij hun huis aangeboden. Zolang ik maar voor mezelf zorg mag ik zo lang als ik wil hun logeerkamer gebruiken. En als ik ’s avonds laat thuis kom hoef ik niet stil te doen want ze zijn toch allebei slechthorend. Ze gingen helemaal op in de details van mijn nieuwe leven in hun huis. Zo lief! Al red ik me denk ik wel.

Ik heb de dag doorgebracht met een bodyboard in de zee. Ik was een beetje bezorgd om in mijn eentje te gaan zwemmen en mijn tas zomaar op het strand te moeten laten. Maak je geen zorgen zeiden Leon en Angie. De ouders van Angie gingen nog een stapje verder; als je een stuk wilt gaan lopen kan je je spullen gewoon laten liggen. Goed, ik heb alleen gezwommen en mijn spullen op het strand… ik kan me niet voorstellen dat ik me daar zorgen om maakte. Wat een fijne sfeer. En dat op een vakantiedag op het strand. Heerlijk!

Met het avondeten koelde het snel af en ik ben lekker nog even met de paarden bezig geweest. Met uitzicht op een grote zwarte wolk die eruit ziet alsof er zwaar onweer aan komt. Maar het is as. De zonsondergang was te spectaculair voor woorden door de grote hoeveelheid as in de lucht. Zo dieprood dat de hemel leek te branden. De rook was ver genoeg opgetrokken zodat ik de zee weer kon zien. Dus we hebben op de veranda gestaan, gekeken hoe de zon in de zee zakte en hoe de hemel rood kleurde. Geweldig.

Nu is het de ochtend van 4 januari en het ruikt niet naar rook. Het waait wel heel hard, de wind rukt aan alle kanten aan het huis. Het voelt zeker niet warm vanochtend. Dus ik ben benieuwd wat de dag gaat brengen. Zondag is het vandaag. Morgen ga ik samen met Ngatina naar Beltana.

6 januari 2015, Jamestown, Australië
Nooit gedacht dat ik hier ooit wakker zou worden, hahahaha. Bij deze. Wat een dag gisteren. Zo'n dag dat het al heel snel duidelijk werd ... Beltana gaan we niet halen. In de vroege ochtend hebben Angie en ik alle dieren gevoerd. Vervolgens zijn we met zijn allen, inclusief honden, in de auto geklommen en richting Adelaide vertrokken. In de auto werken we onze karakters verder uit. Angie is miley cyrus. Ik ben xena volgens haar. valerie is katy perry. Angie sputtert een beetje op haar miley cyrus karakter. Maar, zegt Leon, zo was je vroeger wel!! Het enige wat Angie zegt is "honey......" op een toon dat ik zeker weet dat hij gelijk heeft. Hahahaha!

Op het vliegveld werd ik zeer enthousiast verwelkomd door Ngatina met veel gezwaai en een grote knuffel. Aurelius is wat schuwer, maar ik kan maar niet geloven hoe groot hij is geworden. hij was twee toen ik hem voor het laatst zag en nu is hij alweer vier. Het is haast raar om weer op het vliegveld te zijn. Nog geen 3 weken geleden was ik daar voor het laatst en werd ik opgehaald door Rebecca.

We doorkruisen de stad. Naar het gigantische westfield shoppingcentrum voor een nieuwe bril voor Ngatina. Overbodig om te vermelden dat brillen passen hilarisch is. Gelukkig is Ngatina goed in beslissingen maken en al heel snel zitten we weer in de auto om een aanhanger op te vissen. Dat is niet makkelijk met een reuzen auto met een bijzondere stekker. Opnieuw doorkruisen we de stad op zoek naar iemand die ons de juiste stekker kan geven. Als we eindelijk aanhanger hebben... De nieuwe tweedehands bank opgeladen hebben, de barbecue opgehaald hebben, het kerstcadeau voor Noven en Ngatina, is het 16:00. Terwijl we om 10:30 op het vliegveld begonnen zijn! de rit de stad uit gaat verrassend soepel en eindelijk kunnen we kilometers gaan vreten. Om 18:30 zijn we aangekomen in Jamestown. Na een snelle take away maaltijd - fish and chips, zoals altijd als ik mag kiezen - liggen we op ons bed uit te buiken. En ik zweer dat we zo allemaal in slaap gevallen zijn. Of alleen ik en ik heb overal doorheen geslapen. Dat kan natuurlijk ook. vandaag de laatste uurtjes en dan kan ik zien wat er allemaal veranderd is in Beltana.... Ik kan niet wachten!

7 januari 2015, Beltana, Australië
37 graden. Valt best mee. Het is nu siesta tijd. ’s Zomers is het grootste gedeelte van de dag siestatijd. Iedereen is naar Port Augusta. Een tocht die ik al vaak genoeg gezien heb, ik blijf met liefde thuis. Tot groot geluk van iedereen want er was een stoel te weinig in de auto als ik mee zou gaan. Bij deze opgelost.

Ngatina heeft niet stilgezeten de afgelopen jaren. Alles wat ze ons destijds heeft uitgelegd, waar ze het meer wilde graven, waar de bomen zouden komen, ze staan er. Ik kan het niet geloven. Natuurlijk had ik verandering verwacht, maar geen 100 stappen vooruit. Kellie, een nieuwe wwoofer die gisteren met ons mee is gekomen uit Adelaide, kan Ngatina heel goed omschrijven. Ze is een Staffy, net zoals haar hond. Staffy’s zijn vechthonden met grote kaken. Ze maken een plan, bijten zich daarin vast en houden net zo lang vast tot het gelukt is. Aurelius is inmiddels helemaal los gekomen en heeft besloten dat ik zijn allerbeste vriendin ben. “I missed you” zegt hij. “Do you remember me?” vraag ik. “No”. Hahahahaha vierjarige in actie. Aurelius ruikt nog hetzelfde. Ik blijf maar aan hem snuffelen. Dat ik me dat nog zo goed kan herinneren!

Door het warme weer, gisteren was het nog een paar graden warmer, zijn de dagen sloom. En ik merk nog steeds dat ik de Nederlandse haast zo in mijn lijf heb. Ik heb op dit moment echt het geduld niet om siesta te houden. Maar het zal wel moeten. Ik denk dat het goed voor mij is.

En en en tot slot nog een heeeel leuk bericht!!! Het weerbericht!!! Er komt regen aan!!! Op mijn bucketlist staat zeker weten het meemaken van een desert flood. Zien waar de bizarre erosie uit de natuur vandaan komt. Zien dat de rivier onder water staat en dat je nergens naar toe kan. Het plezier van regen en leven op een plek waar het altijd droog is. Alle zaden die ontkiemen. Dat lijkt me echt fantastisch om mee te maken. En misschien gaat het gebeuren. Verwachtte regenval 100-200 mm. Maar deze regen is heel lokaal. Eerder viel in Leigh Creek 100 mm terwijl er in Beltana, slechts, 30 km verderop, geen druppel viel. Dus… tijd voor een regendansje.

Net de muis op verzenden, gaat de telefoon. Dit moet ik echt toevoegen:
Ik: Met Eline
Zij: Met een verpleegster van het ziekenhuis van Leigh Creek. Ben jij Marions kleindochter?
Ik: Nee, en Marions kleindochter is niet thuis.
Zij: Is Marion in de buurt?
Ik: Nee, ze zijn samen weg
Zij: Oke, ik doe een rondvraag in de community voor kwetsbare mensen. Omdat er extreem weer op komst is. Om zeker te weten dat Marion oké is en dat ze voldoende supplies heeft voor het geval dat Beltana onbereikbaar wordt door het verwachte weer.
Ik: Wouw, wat goed! Nee, alles is oké. Bedankt voor het bellen.

Sprakeloos. Wat super dat een gemeenschap zo goed voor haar mensen zorgt. Dikke thumbs up!!!