Shearing recovering en een paar foto's

3 oktober 2011, 22:10. Het begon gisterenavond. We wilden gaan slapen en ik merkte dat er iets niet klopte met de anticonceptiepil. Een muis!!! Een muis heeft pilletjes eruit geknabbeld en een half aangeknabbelde pil lag naast de strip. Ook Mirije miste een zaterdag en had van de week zelfs een hele strip die verdwenen is. Hoe geniaal, laat die beesten maar mooi steriel worden!! Ook Mardo en Louise moesten er erg om lachen. Als verdediging hebben we een glueboard meegenomen waar alle langslopende muizen op blijven plakken. Het gif wat we vorige week neergelegd hebben is al verdwenen. Rotbeesten. En als je met zo’n voorval gaat slapen dan blijft dat natuurlijk de hele nacht spoken. Ik hoorde ze onder mijn kussen en Mirije had een of andere vage droom dat ze iets wat in haar gezicht blies nogal grof van zich af moest slaan. Stomme muizen.

Vanochtend begon de dag op een schappelijke tijd, namelijk met 7 uur ontbijt. Zonder onze grote vriend de Duitser, die gisterenavond de bus genomen heeft, is het heerlijk rustig. Tot mijn grote vreugde leeft een van de hele zieke lammetjes nog en vandaag gaat ze goed vooruit. Klein dapper ding. Vanochtend hebben we koeien gezocht, gevonden en mee naar huis genomen. Vanmiddag hebben we de kalveren voorzien van oormerken en brandmerken en ontdaan van horens en zo nodig van ballen. Die ballen eraf was interessant, dat doen ze met een strak elastiekje wat de bloedtoevoer stopt waardoor de balzak afsterft en eraf valt. Een andere manier was om met een mes een sneetje te maken en de ballen eruit te wippen. Louise heeft beide manieren laten zien, echt super tof van haar.

Na het merken van de kalveren waren Mirije en ik de drinkbak aan het bijvullen toen er een giga slang aankwam. Zeker 2 meter lang en ik herkende hem; zeer giftig. Wij zijn meteen bovenin het hek geklommen en hebben die slang zijn gang laten gaan. Ik had mijn camera bij en heb wat mooie plaatjes van hem geschoten. Toen Louise hoogte kreeg van die slang kwam ze met het geweer aangelopen. ‘Waar zit ie??’ maar helaas, hij was in een spleet verdwenen. Maar dat we ontzettend voorzichtig moeten zijn is heel duidelijk. De kinderen waren ook erg geschrokken, die waren snel naar binnen gevlucht. Slangen bijten in principe geen mensen als ze daar geen reden toe hebben dus daar bovenin het hek voelde ik me wel veilig. Maar zo’n jongen wil je liever niet tegenkomen, brrrr….

De lammetjes gaan goed. We vinden steeds meer systeem in het voeren en in de zorg voor de diertjes. De lammetjes hebben door dat ze voor de melk bij ons moeten zijn en dat werkt ook een stuk gemakkelijker dan wanneer je ze dat helemaal uit moet leggen. De honden hebben alle tijd om bij te komen, in plaats van de kilometers die ze maakten met schapen drijven mogen ze nu thuisblijven. Die rust hebben ze ook wel nodig want ze zijn behoorlijk afgevallen afgelopen week.

Vanavond hadden we de buren op bezoek. Adma is van oorsprong ergens ver weg Nederlands en spreekt ook nog een paar woorden Nederlands. Alleen een rouwkaart die ze onlangs heeft gehad kan ze niet lezen, ze heeft ons gevraagd die te vertalen. Maar natuurlijk. Scott heeft heel veel koeien, afgelopen week heeft hij er 4800 in handen gehad zei hij. Hij wil ons nog een keer meenemen in de helikopter. Het verzamelen van zoveel dieren op zo’n groot terrein doen veel boeren met heli en hij dus ook.

5 oktober 2011, 16:30. Het regent. We hebben een soort tent gemaakt voor de kleine lammetjes buiten en wij zitten droog binnen. Gisteren zijn we met Scott mee geweest in zijn heli! Dat was echt supercool! Het was een of andere musterheli, eentje die opstijgt als een vliegtuig maar wel rotorbladen heeft. Scott heeft zelfs zijn vrouw Adma ervan kunnen overtuigen dat het veiliger is dan een gewone heli en dat de kinderen meekunnen. Doordat de propeller achterop aandrijft en dat door de snelheid de rotorbladen bovenop gaan draaien ga je de lucht in. Mocht je motor uitvallen dan val je niet als een baksteen naar beneden maar blijf je door die rotorbladen die door de snelheid die je net had nog steeds draaien nog een stukje zweven. Dus wij mee. Je past er maar met twee in, eerst was het de beurt aan Mirije. Daarna ik. En het uitzicht is gááf vanaf daarboven!!! De zon was al onder dus het land was niet heel mooi verlicht, maar het uitzicht was nog steeds megagaaf. Als je hier bovenop het hoogste punt gaat staan kan je ver kijken, maar een paar honderd meter boven de grond kan je natuurlijk nog veeeeel verder kijken… echt super!!! Ik heb mijn camera aangezet en gefilmd, niet gekeken waar ik gefilmd heb gewoon zelf naar buiten gekeken. En genoten. Alle koeien van bovenaf, de eindeloos strekkende velden, de eenzame wegen erdoorheen… heel gaaf. Echt heel gaaf.

Om naar Scott en Adma te gaan heb ik de auto meegekregen. De ‘stadsauto’. Een gigantisch mega grote sterke bak, heel erg nieuw en ongetwijfeld de duurste auto waar ik ooit in heb gereden. En heel erg breed. Elk wildrooster keek Mirije links en ik rechts of we er wel tussendoor paste. Op de terugweg in het donker heb ik heel langzaam gereden omdat ik absoluut niks aan wilde rijden. Ook al is die auto erop gemaakt om kangaroes aan te rijden, mij hoeft het niet te overkomen.
Vanochtend ben ik alleen een rondje gaan rijden om een aantal waterbakken –en meertjes te checken. Een rondje wat me zo’n twee uur gekost heeft maar jeetje wat is het toch schitterend. Kilometers maken door een prachtig landschap met schitterend uitzicht en een heleboel mooie dieren. Ik ben behalve talloze schapen, koeien, kangaroes en emu’s ook een vreemdsoortig reptiel tegengekomen. Eentje die geschubd is, hele korte frutpootjes heeft en op het eerste gezicht wel wat weg heeft van een boomstam.
Aan de randen van de meertjes zitten vaak schapen vast in de modder. De modder is hier een soort drijfzand en bij het eruit trekken van die schapen moet ik zelf ook heel goed opletten dat ik zelf niet vast kom te zitten. Vorige week zat ik zelf muurvast. Louise riep vanaf de kant ‘trek dat lam eruit!!!’ maar ik was om te beginnen aan het proberen om mezelf eruit te trekken. Dus gisteren, samen met Mirije een aantal schapen en lammeren uit de modder getrokken. Sommige zaten echt heel erg vast en sommigen zaten er ook al heel erg lang. Er komt daar namelijk niet elke dag iemand langs… maar na 4 muurvaste schapen gisteren heeft Mardo besloten dat ik vandaag maar beter weer kon kijken.
Vandaag kwam ik voor 4 schapen te laat maar twee lammeren heb ik uit de modder kunnen vissen. Erg triest want daarmee is hun lijden nog niet voorbij… want waar hun moeder is??? Van de twee lammeren die ik losgetrokken heb was een moeder gelukkig nog vlakbij, zij heeft haar lammetje opgevist.

En over lammetjes opvissen gesproken: afgelopen dagen hebben we nog 4 lammeren gevonden. Twee lammetjes die hun moeder zaterdag verloren moeten hebben en die op wonderbaarlijke wijze 3 dagen zonder eten en drinken overleefd hebben en nog twee anderen die Louise vanochtend gevonden heeft waarvan er eentje alsnog dood is gegaan. De rest leeft nog, eentje is nog steeds ziek maar de rest is goed bijgekomen.

Zondag 9 oktober 2011, 11:30. Vandaag is het zondag. Het zieke lammetje die inmiddels de naam lill’lammie had gekregen, is vannacht dood gegaan. Omdat ze al zo lang ziek was en we haar niet goed konden helpen met wat we ook probeerden, heb ik haar opengesneden vanochtend. Haar longen waren duidelijk ontstoken, haar darmen zaten vol lucht en de aderen/slagaderen waren wisselend rozerood en paars gekleurd. Maar behalve de longen niet echt iets duidelijks waarvan ik denk, daar is ze dood aan gegaan.

De andere lammeren maken het wel goed gelukkig. Ze rennen nu vrolijk buiten rond en vechten een paar keer per dag om de melk. Een lam hebben we van de week nog gevonden. Ze was heel zwak en Mardo vermoedde dat ze niet lang meer zou leven. En haar leven heeft inderdaad niet lang meer geduurd want toen ik haar wat melk gaf is ze daar bij de derde slok in gestikt. Niks wat ik probeerde hielp en in no-time was ze dood.

Maar buiten alles wat dood gaat een hoop leven (in de tent). Donderdag zijn de wolbalen opgehaald. Grote vierkante pakken die bijna 200 kg wegen (190 is het streven). Het weer was afgelopen week niet super en zo ook donderdag. Woensdag had ik voor niks zonnebrand opgesmeerd en donderdag was ik aan de zonnebrand niet eens begonnen. En gelukkig scheen de zon ook niet want alle 100 balen (ja, het waren er precies 100) moesten handmatig die schuur uitgerold worden. Nee, dat was geen leuk klusje en ja, dat kostte echt héél veel tijd. Het enige wat ik verder gedaan heb die dag is een rondje gereden op de quad om te zien of alle waterpunten nog in orde zijn. Mirije was in zuidelijke richting gegaan, ik richting het noorden. Op zo’n tocht zie ik altijd een heleboel wildlife. Donderdag heb ik zelfs wilde geiten gezien! En een heleboel kangaroes, emu’s en wilde zwijnen. En ohja, schapen en koeien. Alle paddocks waar de dieren staan hebben namen en een van die paddocks heet ‘paradise’. Het is best wel cool om aan het eind van de dag te zeggen dat ik in het paradijs ben geweest. Of dat ik geiten heb gezien in het paradijs.

Vrijdagochtend startte mistig! Mist! Hier??? De luchtvochtigheid is hier zo laag dat er geen eens dauw is, laat staan mist… Maar de mist trok snel weg en de zon kwam door zoals de zon hier zo goed kan. Vrijdag heb ik ’s ochtends de lammetjes gevoerd, daarna alle schapen uit twee paddocks gejaagd (da’s best wel een klus want die paddocks zijn hier zeker niet klein), gelunched, lammetjes gevoerd, naar een andere paddock om daar alle schapen te verzamelen en die dan vervolgens naar de zojuist ontruimde paddocks te brengen. Bij de laatste paddock was er een probleem met de watervoorziening en daarom moesten de schapen daar weg. Achterin de paddock heb ik een aantal dode lammeren gezien, allemaal recent dood gegaan maar slechts eentje met een duidelijke bijtwond. Volgens Mardo zijn het de wilde zwijnen die de lammeren dood maken. De zwijnen zijn echt een probleem volgens hem. De dag eindigde met lammetjes voeren. En het was warm die dag! Gelukkig was er veel bos in de paddock. Dat was makkelijk schapen zoeken want die lagen allemaal onder de bomen. Beetje jammer is dat waar bomen zijn er ook diep uitgesleten beken zijn waar ik met die quad niet doorheen ga. En die schapen wel. En ja, ook de verkeerde kant op…

Gisteren, zaterdag, was er een camp draft in Tambo. Louise heeft ons en de backpackers bij de buren, ook Nederlanders, meegenomen om daar eens te gaan kijken. Bij een camp draft moet een ruiter te paard uit een kudde koeien een koe kiezen, deze apart van de kudde drijven en vervolgens die koe een parcoursje af laten leggen. Eerst een achtje om twee palen heen en daarna tussen twee paaltjes door. Dat is moeilijk! De paarden zijn echt superbehendig, supergespierd en echt supermooi. En ze vinden het superleuk om als een idioot achter die koeien aan te rennen. Het was echt leuk om naar te kijken, we waren er om 10 uur ’s ochtends en om 3 uur kondigde Louise aan dat we naar huis gingen. Eigenlijk hebben we thuis alleen de lammeren gevoerd en hebben we ons omgekleed en zijn we ’s avonds weer teruggegaan, dit keer met de kinderen. Over omkleden gesproken: er staat hier een grote koffer met oude werkkleren. Er zitten echt hele leuke dingen bij, we zijn er al een paar keer doorheen gegaan. Maar niet goed genoeg want dit keer hebben we twee leuke jurkjes gevonden! We hebben van alles gepast en aan Louise geshowd, we hebben echt lol gehad. Uiteindelijk heb ik voor de avond het rode jurkje gekozen. Met daaronder… werkschoenen of mijn favoriete paar afgetrapte ecco’s? Louise vond het niet kunnen en kwam spontaan met wat anders aanzetten, haksandaaltjes. Ik op hakken?? Dat is lang geleden! Maar toegegeven, het zag er heel mooi uit. Op de veranda hebben we nog foto’s gemaakt in het avondzonnetje. Met de kinderen die er ook al zo mooi uitzagen.

Terug aangekomen in Tambo waren er heel veel mensen voor Tambo-begrippen, er speelde een bandje en er was heerlijk eten. Er waren ook heel veel andere backpackers en het was echt gezellig. We hebben gekletst met Maria, die een paar dagen geleden opgehaald is voor een date en vervolgens niet meer terugkwam ofzo?? Was leuk om haar verhaal te horen want de verhalen rond Toolmaree en Southhampton, waar ze gewerkt had tot de date, namen de gekste vormen aan. We hebben lekker gedanst en gekletst tot de kinderen moe werden.

En die kinderen, daarover gesproken. De kinderen rijden tegenwoordig zelfstandig op de quad. Heel schattig, ze kunnen er maar net bij. En ze vinden het helemaal geweldig. En diezelfde kinderen leren dat ze niet mogen vloeken. En laat het nou net zo zijn dat mama weleens vloekt en dat papa heeeeeeeeel veeeeeeel vloekt. Je hoort zijn stem eerder mopperen dan dat je de motor van zijn quad hoort. Maar zoals hij zelf zegt, als ik vloek gaat alles goed. Hij vloekt trouwens nooit tegen mensen, alleen tegen dieren en over mensen. Maar die kinderen dan, hoe leer je die dan dat je niet mag vloeken. Daarvoor hebben ze de term ‘paddockwoord’ oftewel, als je buiten in het veld bent (in een paddock) dan mag je vloeken en in huis niet. En de kinderen corrigeren hun ouders veelvuldig op het gebruik van deze ‘paddockwords’. Leuk. Vorige week schijnt een van de kinderen aan haar ouders gevraagd te hebben of ze het woord ‘fucking’ mag gebruiken. Nee dat mag niet. Wel lief dat ze het vroeg.

Vandaag is het zondag, en zondag is rustige dag. Naast het voeren van de lammetjes en ons wekelijkse tv-uurtje ‘landline’, een programma over landbouw en veeteelt in Australië, doen we rustig aan. Ik hoop vandaag mijn stageverslag af te krijgen, ik kan maar beter snel beginnen. Het is heel warm vandaag, en vrij vochtig. Ik zit op de veranda in de schaduw met een groot glas water met ijsklontjes.