Zoals het leven gaat...

16 oktober 2011, 14:30, in de botanische tuin van Brisbane. Vannacht zijn we met de bus terug gegaan van Toolmaree naar Brisbane. Gisterenmiddag heb ik alles gewassen en in de tassen gestopt. Mardo was bezig in de yards, dus ik was daarheen gelopen om te kijken. Een van de lammetjes die met de fles grootgebracht wordt volgde mij. Hij sprong zelfs over het wildrooster heen! Geen goed voorbeeld voor later… Bij de yards aangekomen volgde het lammetje mij op de voet. De ezels, die naar de yards gedreven waren heb ik samen met Mardo weer vrij gelaten. Ook een aantal paarden die Chelsea de vorige dag had binnengedreven zijn weer vrijgelaten. Een paar paarden, waar een ezelhengst bij gezet is, bleven in de yards. Mardo vroeg mij om ze water te geven en ik moest ineens denken aan de vorige keer toen ik daar stond diezelfde waterbak te vullen en die slang kwam eraan… Maar dit keer geen slang gelukkig, alleen een waterslang. Het lammetje was mij ondertussen kwijt en probeerde Mardo te volgen. Dat lukte tot het wildrooster want die kreeg hij dit keer niet in een keer gesprongen en hij viel erdoor. Het gat eronder is niet zo diep dus vanuit de yards zag ik het kleine koppie van het lammetje boven. Luid mekkerend stond hij daar, echt een dolkomisch gezicht.

26 oktober 2011, 21:20. Niet terug in Nederland maar lekker terug op de farm. Daar waar het leven lekker rustig en gemakkelijk is of althans, voor mij. Er is vrij weinig gebeurt op een paar memorabele momenten na. Op het allerlaatste moment besloot ik de bus terug te nemen. Mardo is naar Azië en Louise en Chelsea hadden besloten de quad voor mij bij de bushalte te zetten (in plaats van om 5 uur ’s ochtends daar staan). Een schitterende ochtend. De quad stond er inderdaad en met al mijn bagage ben ik onderweg gegaan. Al vrij snel zag ik een auto staan. Een auto… nu? Mustard? Nee… Ik kon de kleur van de auto herkennen. Geel! Old yellow!!! Wat?!! Op 3 wielen! Maar die wielen heb ik er vorige week nieuw onder gedraaid met Mardo… Oh…. Tja. Zoals Mardo al zei, alles gaat kapot aan die auto behalve de motor (bouwjaar 1983).
Een volgend memorabel moment was toen Louise en ik daar stonden te klunzen samen met Mustard om dat wiel er weer onder te krijgen en dat Scott langsgereden kwam. Hij was werkelijk stomverbaasd om mij te zien, die kop was echt goud waard. Met een half los/vast wiel hebben we old yellow naar Yandarlo gereden waar we haar een paar dagen later, gewapend met een nieuw wiel en bevestigingsmateriaal, op zijn komen halen. Terug naar huis ging goed. Het eerstvolgende ritje viel me al vrij snel op dat… de vering niet oké was. De pin was eruit gevallen en de zware stroken gingen een volledig eigen leven leiden. Dit kostte maar 1x een halve dag om de boel weer recht te krijgen.

Of dan dat varken, die vriendelijk ‘Miss Piggy’ genoemd wordt,dat is me er ook een. Behalve dat ze zakken hondenbrokken van de laadklep van de auto getrokken heeft (ze kan er zelfs inspringen als het opstaande randje naar beneden is) heeft ze ook bijna de gehele inhoud van de ton lammerenvoer gestolen. En de melk van de lammeren. Lekker beest is het.

Vorige week vrijdag was er bij de buren een adviseur wat betreft landbeheer/graskwaliteit. En wij erheen om mee te lopen. De hele dag zijn we met deze meneer David op pad geweest, echt super interessant. Ze scoren elke paddock op kwaliteit ergens tussen A (heel goed) en D (bagger). Daarnaast schatten ze de hoeveelheid gras die er staat, 2000 kg, 3000 kg. Kwantiteit. Superleuk om te zien en ook heel interessant om de verschillen tussen Tarrina en Toolmaree te zien. Want ook al zijn het buren, de verschillen zijn echt enorm.

Verder heb ik heel wat uurtjes in de groentetuin doorgebracht en gewoon op de quad om alle watertjes te checken. En dat laatste is soms ook best tricky. Als er lammeren te redden zijn althans. Zo heb ik twee dagen op rij behalve mijn schoenen en sokken ook mijn broek maar uitgetrokken om diep genoeg het water in te kunnen. Gisteren om er een lammetje uit te vissen en vandaag om een kraan, die eerst aan de rand van het meer stond maar na een paar weken open te zijn geweest er middenin, dicht te draaien. En met mij mee waren Louise, de kinderen en Chelsea en die laatste kon het natuurlijk niet laten om een foto te maken.

Sinds mijn terugkomst heb ik geen levende slang meer gezien. Wel een ander reptiel met een slangenkop die heel onschuldig in de groentetuin onkruid zat te eten. En een heleboel hagedissen in alle formaten. En Kikkers, heel veel kikkers. Vrijdag komt er een gast en ik heb vandaag geprobeerd de cottage in orde te maken. In de badkamer zaten zeker 20 kikkers… die kan je daar toch niet laten zitten… En vervolgens al die kikkerschijt… beh.

Morgen ga ik met Louise naar Charleville om een kapotte auto weg te brengen. Charleville is zeker 180 km. Die auto gaat niet heel hard meer en het kan zijn dat hij er volledig mee kapt voor we in Charleville zijn dus voor de zekerheid rij ik achter Louise aan met de ‘towncar’. Een gigantische grote mega auto. Zoiets als je in Amerika zou verwachten. En zeker weten de duurste auto waar ik ooit in gereden heb. Morgen dus 180 km naar Charleville. En terug natuurlijk.

2 november 2011. Van het weekend was het elke dag 37+. Donderdag zijn we naar Charleville geweest. We zijn vroeg vertrokken. Er konden 2 dingen gebeuren: of het zou heel gemakkelijk gaan of het zou een nachtmerrie worden. Uiteindelijk is het een sterk verhaal geworden. Want het begon soepel. Heel soepel. Chelsea kreeg de auto niet sneller dan 40 km/h, Louise trok ‘em met gemak door tot 110. Het ging goed tot Augathella. En daarna ging het nog steeds goed. Tot 60 km voor Charleville, toen rook ik een sterke brandlucht en minderde de youth snelheid. Dat was het einde. Dus een ketting tussen de auto’s, ik in de kapotte auto en Louise in de goede auto. Mijn eerste keer slepen. Eng. En niet alleen omdat ik niet wist en slecht kon zien of de weg naar links/rechts/boven/beneden ging, maar vooral omdat het heel eng is om met 90 km/h zo dicht op een andere auto te zitten. Maar het ging goed. 59,5 km lang. Toen ging het mis. Er was een zijweg (de eerste), ander verkeer en zowel Louise als ik waren de concentratie even kwijt. Ik zag te laat dat Louise afremde en sprong net op tijd vol op de rem. BAF weg ketting. Gelukkig was mijn eerste ingeving om eerst af te remmen en daarna pas de auto in de berm te sturen. Louise had niet eens door dat ze me verloren was, ze reed gewoon door! Gelukkig kon ik haar snel oppiepen en draaide ze om om mij weer op te vissen.
Het was leuk om een dagje in Charleville geweest te zijn. Ik heb leuke kleren gescoord daar en fantastisch gelunched. Vis! Dat is hier nauwelijks te krijgen.

Zaterdag zijn we naar een heuze outback halloweenparty geweest. Net buiten Tambo in de heuvels, 120 km enkele reis. Een tocht van bijna 2 uur over de meest ‘interessante’ wegen. Het was heel heet die dag (zoals ik al zei, 37+) maar in de auto aangenaam koel. De bosbrand die al weken door de heuvels gaat daar brandde nog steeds en had zojuist de weg bereikt waar wij overheen reden. Veel rook. Bij elke poort die ik open moest doen was het echt niet fijn om uit de koele schone auto in de hitte en rook te stappen. Op de terugweg was het donker en het bos zag er magisch uit. Nog steeds brandde het, maar laag, en omdat het een vrij open bos was hing er een rode gloed in het bos. It’s a kind of magic.

Zondag waren wij zelf aan de beurt voor de brand. In de namiddag belde de buurman op dat hij rook zag. Louise en ik hebben ons meteen omgekleed en zijn in de auto gesprongen. Ik was gespannen. Dit was mijn eerste ongecontroleerde brand en ik miste Mardo. Hij die veel ervaring heeft en weet wat hij moet doen. Het was stil in de auto. Tot we bij de brand kwamen, die tot mijn afschuw dit keer niet bij de buren was maar op Toolmaree zelf! Een muur van vuur, kilometers lang, kwam recht op ons af. Daar zaten wij, twee onervaren brandweervrouwen. Gelukkig was het vuur ons gunstig gezind, of eigenlijk, vooral de wind. De vlammen waren relatief laag en het verspreidde niet extreem snel. Al snel kwamen de buren ook om te helpen met blussen. Het duurde uren voor we de brand onder controle hadden maar man wat was ik trots. Als echte brandweervrouwen de vlammen getrotseerd. Ik was compleet zwart en zeiknat bovendien maar het vuur was uit. Op dat moment stopte ook de auto ermee.

Het vervolg komt!! Ik ga even wat koeien terug naar hun wei brengen.