Tijd voor afscheid poging 2

9 november 2011, 13:00. Vandaag is de dag om echt afscheid te nemen. Poging twee. Afgelopen week is er weinig bijzonders gebeurt. Dagen van lekker bezig zijn en ’s avonds een biertje. Natuurlijk zijn er altijd maffe momenten. Zoals een poosje geleden toen ik tijdens een ochtendwandeling lekker languit op de weg lag (toen zag het nog niet zwart van de pissebedden…). Ik hoorde geschuifel in het gras en dat kan … alles zijn? Maar toen ik opkeek bleken het twee emu’s die heel nieuwsgierig waren naar dat-wat-midden-op-de-weg-lag. Ze kwamen echt heel dichtbij. Het zijn echt supermooie beesten! Ik had ze nog nooit zo goed kunnen bekijken omdat ze altijd wegrennen. Maar, ja, ze zijn heel mooi!

Of die ene ochtend toen ik met de honden en Womerah (let’s call him Steve), de alpaca, aan het wandelen was. Bij het meertje kwamen we een kudde alpaca’s tegen met een veulen. De hengst was absoluut niet blij met de honden en met Steve (mij tolereerde hij wel?!!). Steve schuilde steeds achter mijn rug. Waar ik liep, hij liep achter mij, veilig weg van de witte hengst. Ook de honden waren de pineut, de hengst moest niks van ze hebben. De honden kozen dezelfde schuilplek: achter mij. Steve was echt heel bang voor de hengst en zette het op een lopen zodra hij kon. Dat was de laatste keer dat Steve met mij mee is gaan wandelen, terwijl hij daarvoor trouw elke ochtend mee ging. Het arme beest.

Diezelfde alpaca, Steve, is meer een schoothondje. Vandaag trof ik hem in de tuin (foeiiiiiiiiii!!!) drinkend uit een watersproeier (????????!!!). Ik had mijn camera bij de hand en heb dit snel vastgelegd, wat een giller.

Gisteren was ik in bezig de auto te repareren. En ik was niet alleen, ik werd overal op de voet gevolgd door een 10 lammeren. Ik ben de enige die ze voert, eigenlijk sinds we ze als zielig lammetje gevonden hebben, dus waar ik ben… zijn zij. Altijd komen ze me begroeten als ik op het erf ben, heel gezellig.

En nee, nog zo’n lekker verhaal!!! Gisterennacht probeerde ik te slapen. Ik werd wakker en dacht dat het ochtend was, maar het was nog maar middernacht… nog een poging dus. En sliep ik eindelijk, viel me er toch iets in mijn gezicht!!!!!! #$&^%# ik was meteen wakker. Was het een kikker. Lekker dan, een kikker in bed. Op zich wist ik dat ze tussen mijn kleren zaten maar in bed wil ik ze toch echt niet hebben. BAH. En de kikkers zijn lekker actief hier. Anna haalt elke dag zo’n 20 kikkers uit haar badkamer, Alice deed gisteren haar schoen aan maar die was ineens te klein want er zat een kikker in en zowel Isobel als ik lette gisterenavond niet goed genoeg op en gingen pardoes op een kikker staan. KWAK.

Mijn dagelijkse ochtendwandeling gaat naar een meertje. Een meertje waar alle dieren ’s ochtends komen om te drinken. In het begin renden alle beesten snel weg zodra ze mij zagen komen, maar nu blijven ze. En drinken ze. Echt schitterend. De koeien zijn reuze nieuwsgierig en komen gezellig bij mij staan. Ze staan rustig te herkauwen, ze drinken wat, ze zijn echt relaxed. Heel mooi om te zien!

Maar terug naar de realiteit. Over een paar uur vertrekt mijn bus en begint de 48 uur lange tocht die mij van Tambo terug naar Den Bosch gaat brengen. Eerst 14 uur in de bus van Tambo naar Brisbane, waar ik als het goed is morgenochtend om half 10 aankom. Om 13:50 vertrekt mijn vliegtuig via Hong Kong naar Amsterdam. Geplande aankomsttijd is vrijdag 11 november om 6:50 op Schiphol. En ja, dit keer kom ik echt! Mardo grapte, joh, je moet nog een keer zeggen dat je 4 weken langer blijft, kijken hoe ze reageren…