Ik ben trots

En hier is het vervolg. De brand. De auto. Old yellow heeft zo haar best gedaan. Ook al is ze veel te oud voor dit soort klussen en schakelt ze nogal moeilijk, bij voorkeur op heel ongelukkige plekken. Achter de auto hing de grote aanhanger met een 2000 liter watertank. Ik zat op de aanhanger en Louise reed en bluste tegelijk, ik bluste alles was ze niet in een keer uit kreeg en rende achter het geheel aan. Goed voor je conditie. Halverwege het blussen ben ik de spuitkop van mijn brandweerslang verloren en zat alleen de sprinkler er nog op. Dat verklaart waarom ik zo nat was… Het voelde ook wel veilig om nat te zijn. En koud was het niet want zondag is het in Tambo 37,4 graden gemeten.

Nee koud is het niet. Het is heet. Alles is heet. De wc bril is heet. Een koude douche nemen zit er niet in, want het water blijft lauw. Voor een koel drankje zijn we afhankelijk van de elektriciteit: ijsblokjes. Midden op de dag houden we siesta en ik merk dat de zon sterker wordt nu het zomer is. Eerst kon ik met veel zonnebrand nog in een shirt met korte mouwen lopen, nu kan ik niet meer zonder een shirt met lange mouwen ik die nooit verbrand, verbrand zelfs met zonnebrand nog. Mijn hoed was al onmisbaar en is nu al helemaal van onschatbare waarde.

Op weg terug van de brand vonden we een wilde kitten op de weg. Die is mee naar huis gegaan en heeft de toepasselijke naam Smokey gekregen. Heel schattig. Zondagavond waren we het er heel erg over eens dat we zo snel mogelijk de gerepareerde auto, die in Charleville stond, op moesten halen. Dus maandagmiddag ben ik met de koerier mee naar Charleville gegaan. Ik was wat zenuwachtig en had al een onheilspellend gevoel dat ik onder een auto terecht zou komen ipv erin. Kan niet, de auto is net gerepareerd. In Charleville bij het postkantoor stond zijn vrouw mij op te wachten, zij bracht me naar het vliegveld waar de auto geparkeerd zou staan. En daar stond ie. Ze heeft gewacht tot ik de sleutel gevonden had (onder de mat) en is toen gegaan. Starten. Niks. NIKS!!!! Toen voelde ik me ineens heel alleen, 200 km van huis, met een auto die niks doet… Gelukkig had ik de reservetelefoon meegenomen. Bellen. ‘this service is not available…’ shit!!!!! Mijn Nederlandse simkaart proberen… die deed het gelukkig wel. Gelukkig nam Louise op en ze heeft meteen iemand geregeld die mij zou komen redden. Binnen een minuut kwam er een auto aan. Maar dat was niet de Australische wegenwacht, nee, dat was Tanya weer! Ze voelde zich ineens ongemakkelijk dat ze niet was gebleven tot de auto startte en was omgedraaid om even te controleren of ik oké was. Nou eeh… er komt iemand aan die mij komt redden?!! Tanya gaf haar telefoonnummer voor het geval dat ik hulp nodig had. Heel aardig. Heel snel kwam de RACQ (wegenwacht). De startmotor bleek stuk. Toch kreeg hij de motor gestart (en inderdaad, daar lag ik dan, onder de auto tegen de startmotor te meppen). Hij zei, als je in een keer doorrijdt naar Tambo en de motor niet af zet, dan komt het goed. Ja maar meneer, dat wil ik helemaal niet! Ik wil een auto om branden mee te blussen, eentje die ik kan vertrouwen, graag…. De startmotor kon niet meteen vervangen worden. Even met Louise overlegd en besloten om de auto vrijdag weer te brengen. Dus ik op weg. Mijn stop bij de supermarkt maar geschrapt en bij Landmark de motor laten draaien. Een pallet mineralenblokken ging ik daar ophalen. Een ton zei Louise. 1,4 ton bleek het en dat was veel te veel voor de auto. Dus de lading in tweeën gesplitst, what the hell, vrijdag ben ik toch weer terug, en zonder mijn supermarktstop naar Tambo gereden. Het was inmiddels half 5. Om half 7 is het donker en het is bijna 200 km. Met een zwaar beladen auto. Oeh. Op het moment dat ik Charleville achter me liet kreeg ik weer de kriebels. Mijn Nederlandse telefoon werkt alleen in Charleville en de Australische doet het niet… als er wat gebeurt… wat dan…. Niks aan te doen. Er zijn wel meer mensen op de weg. Gaan. Een paardentrailer plus paard weegt ook 1 ton. Maar die lading op de auto zelf voelt toch heel anders. Gelukkig had ik genoeg kilometers om eraan te wennen en voor de eerste keer merkte ik dat het links rijden heel natuurlijk voelde. Het passeren van andere auto’s ging ook goed! Hoera! Ik had maar 1,5 liter water en 3 pannenkoeken bij me en ik had op het vliegveld al besloten om daar heel zuinig op te zijn. Je weet maar nooit. Maar het ging goed. Tot na Augathella, wegwerkzaamheden. Stoplichten regelde het verkeer. Het stoplicht was rood. Voor mij stond een auto. Een half uur later had welgeteld 1 auto zich achter mij aangesloten en het stoplicht was nog steeds rood. We stonden inmiddels naast de auto’s (motor laten draaien!!!) tot er eindelijk iemand kwam om ons te verlossen. Het was inmiddels donker. En donker betekend kangaroes. Kangaroes ontwijken is de oorzaak van vele (dodelijke) verkeersongelukken hier. De auto was zwaar belanden dus als er een kangaroe voor de auto zou springen had ik geen keus dan het beest dood te rijden. Gelukkig bleven de kangaroes netjes aan de kant van de weg en ben ik veilig thuis gekomen. Supertrots op mezelf dat ik dat hele stuk in mijn uppie gereden heb.

Dinsdag stond in het teken van de paardenraces. De Melbournecup werd verreden en dat betekend dat heel Australië aan de tv gekluisterd zit. De kinderen hadden heel het huis versierd met racepaardenplaatjes en ze hadden voor iedereen een mooie hoed geknutseld. Want mode is een belangrijk onderdeel op paardenraces, vrouwen lopen rond met de meest verschrikkelijke hoedjes. De race is gewonnen door een Franse jockey die slechts een paar millimeter over de finishlijn kwam dan zijn rivaal. Heel spannend.
De rest van de dag hebben we de likblokken overal geplaatst en een kudde koeien naar huis gebracht. De volgende dag hebben we de koeien gesorteerd op gewicht en dracht. Slechts 5 waren zwaar genoeg om vetgemest te worden. 55 waren er drachtig en de overige 300 moesten gewoon nog groeien. Er liepen heel veel koeien van de buren tussen, 2 vrachtwagens vol maarliefst. Aan het eind van de dag hebben we de koeien terug naar hun weilanden gebracht (10 km verderop).


4 november 2011, 13:50. 37,4 graden. Tijd voor siesta.