Voor als het de hele dag regent ofzo...

... alles wat ik geschreven heb terwijl ik geen internet op mijn laptop had.... het is echt heel veel, maar wel de gekste dingen. Komt ie:

17 september 2011. 15:00, op de veranda. Lekker in de schaduw. Ik ben bezig met het verslag voor school. Het beloofd heel interessant te worden! En het schiet al lekker op. Het is warm vandaag. Het is elke dag warm. Aan het begin van de week lag de temperatuur nog rond het vriespunt ’s nachts en overdag rond de 25 graden, nu is het ’s nachts warmer en overdag een stuk warmer. Afgelopen nacht ben ik om 3 uur even naar buiten geweest in mijn pyjama omdat we een sterke brandlucht roken. Op zich hangt die brandlucht hier, afhankelijk van de wind, bijna altijd. De zon is niet zo fel als dat hij altijd was en de lucht ziet er afwisselend grauw en grijs uit. Bushfires, bosbranden. Overal woeden ze. Op dit moment niet op het land van de boerderij maar wel overal in de omgeving. Grote rookwolken komen ervan af. De tankwagen hebben we met water gevuld en alles staat klaar om snel te kunnen reageren op een brand, maar de brand tijdig ontdekken valt nog niet mee omdat het hier zo groot is en omdat het woonhuis op een vrij laag gelegen stuk staat. Ik probeerde laatst een vergelijking te maken, ik denk dat dit bedrijf zo groot is als de driehoek Den Bosch – Tilburg – Oirschot. Minimaal.

Er lopen veel dieren rond het woonhuis. Natuurlijk de werkhonden maar ook de moederloze lammetjes en kalveren. En een varken en de alpaca, onze grote ‘waakhond’ die de wilde honden weg houdt. Die alpaca domineert hier de boel nogal en loopt je de hele tijd achterna. Als je hem weg wilt jagen dan spuugt ie. Lekker zo’n beest…
De honden komen aan hun beweging door met de quad te gaan rijden en ze erachteraan te laten rennen. Fantastisch, want die dieren vinden het geweldig en ze kunnen me toch hard! 50 km/h houden ze een lang stuk vol. En de honden zijn niet de enige die achter die quad aan rennen. Ook de alpaca, die we voor het gemak maar Steve hebben genoemd, volgt ons maar al te graag. Daar heb ik van de week een dolkomisch filmpje van gemaakt. Eens kijken wanneer ik die online kan krijgen. Maar de honden en de alpaca zijn niet de enige die achter de quad aan rennen. Ook de twee moederloze lammeren volgen ons op de voet, en dus ook achter de quad aan. Mekkerend en wel. Zie je het voor je, 9 honden, een alpaca en twee lammeren die als een idioot achter de quad aan rennen?!!! Echt geweldig.

18 september 2011, 16:30. Lazy day. Gisterenavond zijn we naar Tambo geweest, waar een festival was. Matthias zei al dat we er niet te veel van moesten verwachten, een driedaags festival in een outback stadje. En dat was precies zoals het was, hahaha! Met zijn drieën (Mirije, Matthias en ik) voorin de auto op 2,5 zitplaats is… krap. Tambo is gelukkig maar 60 km en dat is dichtbij voor hier-in-de-buurt. In de pub aangekomen was daar vooral veel sport op tv (paarden telgangrennen voor de sulky, gewone paardenrennen en hondenrennen) en rugby. Er zaten een handjevol mensen. Matthias had afgesproken met een paar andere backpackers. Een Frans stel wat hier in de buurt aan het wwoofen is. Hele leuke mensen. Om 9 uur sloot de pub (de enige van heel Tambo) en zijn we op zoek gegaan naar waar het festival dan wel is… Het duurde even maar uiteindelijk hebben we het gevonden in een soort van buurthuis hoorden we muziek en zagen we discolichten. Geen mens te zien.

Eenmaal binnen bleken de entreekosten huizenhoog maar dat was wel inclusief avondeten, hapjes, koffie en thee. Er waren ongeveer 30 mensen en een dansvloer zo groot als… 4 klaslokalen? En niet iedereen danste natuurlijk. De drankjes gingen wel heel hard (niet bij mij, ik had geen contant geld…) en ik weet niet, misschien omdat er zo weinig mensen waren zag je wel heel duidelijk dat er een aantal mensen echt heel dronken waren. We hebben ons helemaal uitgeleefd op de dansvloer en ondanks dat de dj een 50 plusser was heeft hij behalve country roads ook Lady Gaga gedraaid. Ik heb praktisch iedereen op het feestje gesproken. Er waren ongeveer 10 jongeren waaronder een paar wwoofers en de rest outback teachers. Jonge meiden die bij een gezin inwonen in de outback en lesgeven op de privéschool die bij elke boerderij gebouwd is. De avond was heel gezellig maar om kwart over 11 werden de snacks van tafel gehaald en danste er een vrouw met een dweil over de dansvloer op de muziek van Grease. Waarop vervolgens weer mensen onderuit gingen want op een natte vloer dansen… dat is glad. Om kwart voor 12 werd het laatste liedje aangekondigd en om 12 uur gingen de deuren dicht. Einde feestje.
De tocht naar huis was nog lang. Mirije heeft terug gereden omdat Matthias nogal dronken was (hij heeft echt de hele avond door lopen gieten niet normaal!). Dus zaten we weer met zijn drieën op het voorbankje van de auto gepropt. Eerst 40 km snelweg en daarna nog 20 km over een onverharde weg. Dit was Mirije’s eerste keer op openbare weg. Als het donker is betekend dat: kangaroes. Heel veel. En die beesten zien auto’s niet aankomen ofzo, ze huppelen op hun dooie gemakje de weg over. Dat is waarschijnlijk de rede dat er elke 100 meter wel een dode kangaroe naast of op de weg ligt… En die beesten zijn groot. En zwaar. Mirije heeft een paar zwiebers gemaakt maar eentje kon ze echt niet meer ontwijken. Een voltreffer aan de linkerkant van de auto. Matthias, die daar net tegen het raampje bijna lag te slapen, schrok zich wild. Ook al was het een kleine kangaroe, het klonk alsof er een grote steen op de auto viel. Niet normaal. Ik hoop nooit met een gewone personenauto een grote kangaroe te raken…
Vandaag hebben we een ‘lazy day’. Het is weer warmer dan gisteren en de kinderen plus papa hebben lol gehad in het zwembad. Mier en ik hebben ons matras omgedraaid en een gigantisch muizengat gevonden. Flink volgespoten met vergif en dichtgeplakt, ik hoop dat het vannacht stil blijft. Vrijdag hebben we uit Tambo nieuwe glue boards gehaald. Kartonnen velletjes met lijm erop waar de muizen overheen lopen en waar ze dan aan vast blijven plakken. We hebben ze overal in huis gelegd en echt al veel muizen gevangen. In het washok hadden we er 8 in een half uur tijd… Inmiddels zijn Mirije en ik dapper genoeg om de muizen te vermoorden. Mirije heeft haar eerste muis vermoord met een wcborstel! Dat blijkt nog een verdacht effectief wapen te zijn. Als er weer een aantal muizen gevangen zijn is het weer een poosje wat rustiger wat betreft de muizen. En vervolgens zitten er gewoon weer nieuwe. Zucht…

Naast alle dieren die hier bedoeld en onbedoeld doodgaan hebben we vanochtend bij het controleren van de waterbakken ook veel wildlife gezien. Vooral emu’s en kangaroes, en van die grijze vogels met een roze kopje zie je veel. En natuurlijk veel schapen met pasgeboren en wat oudere lammetjes. De zonsondergang is de laatste dagen heel mooi. Dat komt door de rook die rond de boerderij hangt van de vele bosbranden. Op Toolmaree, de farm waar we zitten, is geen brand meer geweest maar in de buurt (en dat kan goed 50 km weg zijn) moet het flink raak geweest zijn. Er hangt een soort van smog en je ziet gewoon dat de horizon vies is. Gisterenavond was de zonsondergang anders dan anders. Waar de dag ervoor de lucht nog paars kleurde waar de rook hing was het gisteren een dikke grijze rand met daarboven de mooie zonsondergang kleuren. Vanmiddag was er een stukje op tv over de bosbranden. Die zijn er dit jaar uitzonderlijk veel doordat de zomer zo goed was en er zoveel gras gegroeid is. Veel gras betekend veel brandbaar materiaal. Op tv was een kaartje te zien van alle bosbranden in heel Australië. Er was een duidelijke lijn langs de oostkust en in het noorden. Ons gebied lijkt net buiten die lijn te vallen. De weer websites geven behalve het weer ook het brandgevaar aan. Het leeft hier echt. Voor een kijkje op de weerwebsite van waar zij zitten, klik eens op deze link: http://www.weatherzone.com.au/qld/central-west/tambo

20 september 2011, 20:50. Behalve Louise en Mirije is iedereen al naar bed. Ze slapen heel erg vroeg hier, voor 9 uur gaat eigenlijk altijd wel het licht uit. Het is ook donker dan en behalve tv kijken is er niet zoveel te doen.

Oei oei, gisteren zei ik nog zo, die slangen blijven nog even weg. En wat denk je dat ik vandaag tegenkwam? Een slang! Rustig kronkelde hij over de weg. Volgens Mardo was het een kinderpython, eentje die niet giftig is. Veilig vanaf de quad heb ik haar hem gekeken. Maar deze eerste kleine jongen is een duidelijke waarschuwing: Opletten!
Vandaag hebben we paarden gedreven. Ze waren op de een of andere manier in een verkeerd weiland beland (over het wildrooster/onder het hek door/over het hek heen) en ze moesten terug naar hun oorspronkelijke wei. En dat valt niet mee als je achter paarden aan zit die honderden meters weg zijn en flink de benen nemen, zittend op een quad dwars door het ruige grasland met hier en daar boomstammen en andere rotzooi waar je niet overheen wilt struikelen. Te paard is zoiets gemakkelijker, het paard let op zijn benen, jij kan op de dieren letten. Maar zo was het niet dus moest ik behalve op de paarden ook op de wielen van mijn ‘fourwheelie’ letten.
Na dit drijven zijn we naar de downlands gereden, ongeveer 15 km van het woonhuis vandaan. Daar gecheckt of de dieren nog water hadden en een kapotte waterleiding gerepareerd. Een natte modderbende waar de kinderen (een 5-jarige tweeling) en de ‘petdog’ Ruby zeer gelukkig maakte. De kinderen zijn in het bakje van de open auto mee naar huis gegaan. Papa Mardo reed heel voorzichtig en ik zat bij de kinderen om ze in de gaten te houden, maar ze waren heel lief.

En ik kan er niks anders van maken, maar weer een kikkerverhaal… Toen ik wilde douchen sprongen er spontaan 3 kikkers van het douchegordijn, IEHHHHHHHHHH!!! Deze kikkers handmatig de badkamer uit gewerkt en gedouched, vervolgens met Dettol in de aanslag terug naar ons badkamertje. Dettol schijnt kikkers te vermoorden. Louise had mij aangeraden om een beetje dettol in de spoelbak te doen en zo de dettol door heel de wc te spoelen. Maar bij het optillen van de spoelbak zag ik een pootje… nog een pootje… klep dicht en Mirije gehaald. En wat we bij het optillen van de deksel aantroffen… groen van de kikkers was het. Overal. Een beetje dettol erin gedaan en klep weer dicht. Een half uur later was het een kerkhof. Met veel moeite alle kikkers eruit geprutst. Ze zaten in de wateraanvoer en in alle kiertjes en gaatjes. Onvoorstelbaar. Sommige waren nog niet helemaal dood en Mirije is echt een betere moordenaar dan ik, ik kan het echt niet aanzien. Na 45 minuten graaien en ploeteren waren ze er allemaal uit. Hoeveel het er waren.. 25? 30? Van die grote groene he. Ieks. Nu hebben we weer een veilig toilet, tanden poetsen en naar bed. Tot ik de kraan open draaide en de spoelbak vol liep, het water liep niet weg. Op hetzelfde moment kwam er een kopje van een kikker door de afvoerbuis omhoog kijken. AAAAAAAAAAARGHHHHHHHHH. Het houdt ook nooit op…. Dat er maar veel slangen mogen komen die allemaal kikkers en muizen eten…

Tijd om af te sluiten met iets grappigs. Gisteren bij het avondeten vroeg Matthias hoe het nou zat met het meel. Er staat namelijk ‘raising flour’ en ‘plain flour’. Want sommige cakes van hem rezen letterlijk de pan uit… Maar in plaats van ‘raising flour’ zei hij ‘raising floor’. Waarop Mardo direct antwoordde dat de ‘raising floor’ alleen voorkwam als je teveel gedronken had. Elke keer als we er weer over beginnen liggen we weer dubbel van het lachen. Raising Floor….

22 september 2011,21:40 . Vuur!!! Wojoooooooooo, dat was vandaag. Vanochtend hebben we schapen gedreven, daarna in de tuin wat geharkt. De schapen deden gewoon wat ze moesten doen en in de tuin was het echt héél heet. Niet normaal meer. De luchtvochtigheid was hoog maar ondanks een paar wolkjes aan de lucht helaas geen regen. Want droog is het, daar hebben we geen vuur voor nodig om dat te bewijzen…

Na de lunch hing Mirije met haar voeten in het zwembad een boekje te lezen en ik gaf afwisselend de planten en haar een frisse douche met de tuinslang. Tot Scott aan kwam rijden om de watertank op te halen. Brand!!! Mardo riep ons en off we go. Ik kon in alle haast nog net mijn camera meegrijpen, gelukkig. Gisteren stomtoevallig alle foto’s eraf gehaalden de batterij nog vol ook. De brand bleek naast de snelweg, die aan de farm grenst, begonnen te zijn. Dat is nog zeker 20 km rijden voordat we er zijn en tegen de tijd dat we er waren was er al iemand anders met een watertank die erin geslaagd was het vuur te stoppen. Geen brand! Maar Mardo had onderhand genoeg van deze branden (dit was de 5e in 2 weken tijd) en besloot om een stuk land preventief af te branden zodat er niks brandbaars meer was wat een brand kon veroorzaken. De meeste branden ontstaan naast de snelweg waar mensen sigaretten of glas uit het raam gooien. Of een truck met een lekke band die vonkt. Het kleinste is genoeg om een immense brand te veroorzaken ben ik achter gekomen vandaag.

Het idee was als volgt: ongeveer 50 meter van de snelweg vandaan is een brede zandweg gemaakt waar geen gras of ander brandbaar materiaal is. De wind kwam vanaf de snelweg, dus vanaf de zandweg is Mardo begonnen met het gras in brand te steken. En dat laait op in een tempo!!! Langzaam brand het gras tegen de wind in naar de snelweg. Als een strook die breed genoeg is naar de snelweg toe is gebrand, steekt hij het gras naast de snelweg in brand wat met de wind mee enorm oplaait, metershoog (van alleen gras!!!) tot het bij het andere vuur komt en het vuur het vuur stopt. Dat was het idee en zo hebben ze het gedaan. Ik zat afwisselend op de bluswagen (om te enthousiast of overgeslagen vuur te blussen) en op de brand-aansteek-auto. Op de bluswagen was het spannend, soms breekt het vuur ineens uit en dan moet je er echt razendsnel bij zijn. Ik zat op de aanhanger en dat betekend goed vasthouden en ondertussen de motor starten die het water uit de tank in de brandslang pompt. En er het beste van hopen. De bluswagen stond aan de gevaarlijke kant van het vuur, en het was er dus vaak heel warm , of heel nat door de brandslang die tegenwind had, maar altijd heel rokerig. Soms was het zo erg dat ik met dikke traanogen en mijn blouse voor mond en neus achter de watertank aan het schuilen was. Ik hoop echt dat nooit meer mee te maken.

Dus snel naar de brand aansteek auto gegaan die ofwel achter het vuur was, ofwel ervoor. Beter. Mardo druppelde brandende vloeistof in het gras, en echt heel weinig was voldoende om de boel volledig in lichte laaie te zetten. Gas blijven geven dus! En dat werd spannend toen Mirije niet over een te hoge hobbel heen kreeg en de auto afsloeg. Het vuur gaat door… Maar met Mardo erbij voel ik me veilig. Hij weet heel goed wat hij doet en hoe ver hij kan gaan.

Het vuur met de wind mee branden was echt heel indrukwekkend. Het vuur verspreidde in een onvoorstelbaar tempo en laaide enorm hoog op. Maar het was allemaal onder controle. Tegen de tijd dat we een eind waren kwam Mustard, een buurman, aanrijden. Onze drinkwatervoorraad was op dus hij heeft even nieuw gehaald – plus een hoop bier. Want als de boel brand en het brand gecontroleerd uit is het tijd voor een biertje. Of twee. Of drie. Stelletje gekken. Maar gezellig was het wel. Wij bevonden ons aan de andere kant van de brand en konden via GPS praten, dikke lol.

Alles bij elkaar zijn we 6 uur bezig geweest met brand stichten en brand blussen. Het was allang donker toen we terug kwamen en Louise de heldin had heerlijk eten voor ons klaar staan. We hebben vandaag weer overleefd, het was schitterend om te zien maar ik hoef het niet perse nog een keer mee te maken.

En dan nog iets! Ook weer zo lekker. De seizoenen lente en herfst slaan ze hier zo’n beetje over, dus vanaf 1 september is het: zomer. En zomer betekend: slangen. Louise heeft ons vandaag een aantal slangen laten zien in een boekje die giftig of heel giftig waren en die ze hier weleens in de tuin heeft gezien. Lekker dan… goed opletten dus! De meeste eten gewoon muizen en kikkers en hebben dus ruim voldoende te eten op dit moment maar als ze zich bedreigd voelen dan bijten ze.

En we hebben gisterenavond Echinda’s (of iets dergelijks, zelfs Louise kan het niet goed uitspreken) gezien! Dat zijn een soort reuzenegels. Ze schijnen heel zeldzaam te zijn maar er leven er op zijn minst 2 onder het huis (uhm… er leeft nogal veel onder dat huis…) en ze zijn echt schitterend om te zien. En ze doen niks.

Vrijdag 23 september 2011, 13:30. We houden lunchpauze. Het is een beetje heiig door de brand van gisteren die we zelf gemaakt hebben. De paarden hebben net hun dagelijkse modderbad genomen in de sloot die verscholen ligt tussen de bomen. Wat een paardenleven hebben ze toch. Vanochtend hebben we ongeveer 600 schapen van de Downlands naar het Turkeysnest gedreven, ongeveer 10 km over heuvels en door beekjes. Op de quad. Omdat het zo heiig is, is de zon niet echt doorgekomen en was het vannacht dus lekker warm en vanochtend lekker koel. Het was echt een schitterend gezicht, al die schapen in een rijtje over de weg. Halverwege kwam Louise met thee en koekjes. Helemaal in het begin zijn we Beethle al kwijt geraakt. Beethle is de pup die voor de 2e keer mee was om te leren schapen te drijven samen met een oudere ervaren hond. Tot Beethle een kangaroe zag en erachteraan ging, daarna hebben we haar niet meer gezien. Misschien vind ze zelf de weg naar huis maar de kans dat wij haar terugvinden is niet zo heel groot. Een kort leven voor die hond, aldus Louise. Ik hoop dat ze nog opduikt.

Gisteren was ik door het hele brand avontuur een heel ander voorval vergeten. Ik kwam hondenbrokken halen voor Roma, een waakhond die bij de schapenschuur leeft. Maar de brokjes waren op, er moest een nieuwe zak opengemaakt worden. Ik stond bij de schuur en met mij Mardo, de bemoeizuchtige alpaca die we zelfs Steve hebben genoemd en eeuwig hongerige Miss Piggy het varken. Mardo kon het mes, wat daar altijd ligt om die zakken open te snijden, niet vinden en besloot dankbaar gebruik te maken van Miss Piggy haar honden en grote tanden. Hij bood een hoek van de zak aan haar aan en hing zelf aan de andere kant in de hoop dat Miss Piggy het ding open zou scheuren. Dat deed ze. En dat niet alleen want ze was veel sterker dan Mardo en ging er met de volle zak brokken in haar bek vandoor. Dat was echt zo grappig, dat varken rennend met een veel te grote zak brokken en Mardo erachteraan. Piggy had het nog best lang volgehouden maar helaas voor haar struikelde ze over de zak en tuimelde ze voorover. Mardo viste razendsnel de zak op en bracht die in veiligheid terwijl Piggy en de alpaca zich stortte op het spoor wat Piggy achter gelaten had. Echt geweldig wat een actie, ook heel leuk hoe Mardo het later die avond nogmaals vertelde voor de rest van de familie plus buurman.

24 september 2011, 14:00. Vanochtend weer een flinke groep schapen bij elkaar gedreven in een typisch Australisch (=gigantisch) weitje. Met zijn vieren zijn we er een lange ochtend mee zoet geweest. Ik vind twee schapen.. en nog een paar… en zo groeit de groep. Over een lengte van honderden meters ontstaan zo vele groepen die allemaal dezelfde richting uit lopen. Vanochtend had ik twee flinke groepen en een ooi met 9 verdwaalde lammeren. Een van de lammeren was uitgeput dus die heb ik op de quad meegenomen. En met een meer dood dan levend lam over ruig terrein scheuren is wel een uitdaging. Met mijn knieën hoog opgetrokken en het lam daar ongeveer tussen hangend, stuiteren we door het veld. Na een poosje begon het lammetje te spartelen en dat betekend dat het tijd is om weer zelf verder te lopen. Na een poosje achter de ooi met de verdwaalde lammeren aangezeten te hebben was ik mijn andere groepen kwijt. Een paar honderd schapen… kwijt! Het praat ook wel lekker droog ‘ik ben een paar honderd schapen kwijt, ik ga effe zoeken!’. Schapen al snel gevonden in een verloren hoek van de wei achter een heuvel waar de groepen samengevoegd waren en ze keurig op mij stonden te wachten. Het fijne aan schapen is dat ze niet zo snel zijn. Een paar dagen geleden hebben we paarden gedreven en die beesten zijn echt razendsnel, die ben je in no-time uit het zicht verloren. Da’s pas lastig bij elkaar drijven..

Dat drijven doen ze hier ook veel met helikopters. Ik heb het nog niet geprobeerd (Toolmaree heeft geen heli’s) maar het lijkt me veel handiger. Een van de buren heeft wel een heli en die heeft nog een goede poging gedaan ons de stuipen op het lijf te jagen door terwijl wij druk op zoek waren naar de paarden heel laag over ons heen te vliegen. Australische humor is heel simpel en weinig creatief, dat is een ding wat duidelijk is ;-)