En hoe is het leven in de outback dan..?

25 augustus 2011, 20:43. Aan de keukentafel zonder internet samen met Mirije die in gezelschap is van haar laptop –ook zonder internet. Naast ons een bord met schapenhersenen. Tijd voor een update van ons leven hier. En wat een leven. De mensen zijn fantastisch. Aardig, gezellig, gezond bezorgd en meedenkend. We zijn met nogal een team; Andrew (Mardo) en Louise, de eigenaren en hun tweeling van 5 jaar, Isobel en Alice. Chelsea is van onze leeftijd en is de lerares van de meisjes. De kinderen gaan namelijk niet naar school maar krijgen thuis les omdat we hier megaver van de bewoonde wereld zitten. Naast lesgeven doet Chelsea eigenlijk alles. Het huishouden, de was, koken, dieren eten geven… vliegende keep lijkt ze afentoe wel. En tot slot hebben we Matthias, een andere WWOOFer uit Duitsland. Hij is hier nu 6 weken, een behulpzame sterke vent. Eh ja, een beetje te behulpzaam… En dan wij nog. Oftewel; een huis vol. Chelsea heeft een eigen huisje met slaapkamer en badkamer wat ze op dit moment met Matthias deelt omdat wij Matthias zijn huisje overgenomen hebben. Een ‘cottage’ met spleten in de vloer en gewoon twee bedden, een klerenkast en een badkamer. Meer niet.

En dan de dag. We beginnen om 7 uur ’s ochtends met het ontbijt. Een echt Engels ontbijt met pasta met tomatensaus, eieren, steaks van welk beest dan ook (soms rund, soms lam, soms varken, allemaal van eigen boerderij). Stevig ontbijten dus. En als we op pad gaat dan herhaalt Mardo dat ook vaak. Als we iets zwaars moeten doen wat lukt zegt hij ‘dat was het ontbijt!’. Na het ontbijt is het kalveren voeren (3 moederloze die hier rond het huis rondzwerven) lammeren voeren (2 kleintjes zonder moeder), de honden, de kippen, de eenden, en nog veeeeeeel meer beesten. Bijna alles loopt hier los of enigszins gecontroleerd rond het huis. Een schijnbaar spuuggrage alpaca, een varken, een eigenwijs schaap die zich bij de koeien aangesloten had maar toen de koeien op transport gingen bleef hij achter. Dat was nog een mooi verhaal. Met het sorteren van die betreffende op transport moetende koeien maakte we onderscheid tussen grote koeien, kleine koeien en ‘andere’. Die laatste categorie speciaal voor het schaap.
Na dit hele ochtenritueel gaan we op pad. Met de auto naar de weilanden. Eindeloze vlaktes met gras wat de vorst niet overleefd heeft en helemaal geel verkleurd is en hier en daar een boom. Of een heleboel bomen als je bij een (droogstaand) beekje bent of bij een (handgemaakt) meertje. Het land is wat heuvelachtig maar relatief vlak. Met de auto rijden we overal doorheen, echt óveral. Door het hobbelige grasland,door beekjes, over struiken, maakt niet uit. Dingen die we onderweg doen zijn bijvoorbeeld het water controleren of vee bijeen drijven of verplaatsen. Het water komt hier omhoog via een centrale pomp die met een pijp 1000 meter de grond in gaat. Het warme water komt naar boven door drukverschil tussen beneden en boven en wordt door diverse pompen op zonne-energie of windenergie verplaatst, heel incidenteel een dieselmotor.

Het vee bijeen drijven gaat per auto, quad of motorfiets. En dat gaat echt óveral doorheen! Ruig! Vandaag bijvoorbeeld waren we met zijn vieren met de auto op pad. Mardo en Matthias in de auto en Mirije en ik bij gebrek aan zitplaatsen achterin het bakkie. Geweldig uitzicht heb je vanaf daarachter maar man wat was dat goed vasthouden. Voor geen struik ging Mardo aan de kant. Koeien drijven. De betreffende koeien moesten trouwens bijeen gedreven worden omdat ze de waterbak nog niet gevonden hadden. En als je weet dat een weiland van 2 km x een paar honderd meter een klein stukje is dan zegt dat genoeg…
Een andere moment houden we ons bezig met het brandmerken en oormerken van een nieuw gearriveerde groep koeien. Dat soort dingen had ik alleen maar op tv gezien maar nu dus in het echt. Het oormerken was niks nieuws opzich, maar dat brandmerken natuurlijk wel. En uitgerekend dat klusje was voor Mirije en mij. In het begin vond ik het een eng, naar klusje. De vlammen sloegen van de koe af. Maar gek genoeg reageerde de koeien er nauwelijks op. Ze vonden Mardo, die ze een extra oormerk gaf, veel vervelender. Dat viel dus wel mee, al blijft het iets heel raars om te doen. Maar mooi om een keer gezien te hebben.

28 augustus 2011, 20:00. De dagen gaan snel hier! Het vorige verhaal nog niet eens op de blog gezet… Maar verder. Inmiddels is de familie op vakantie vertrokken en zitten Mirije, Matthias en ik op de farm. Naast de dagelijkse zorg voor de dieren en het controleren van de waterbakken (die over 40.000 hectare verspreid staan en zeker niet overal naast ‘wegen’) blijkt Matthias een fanatiek schoonmaker. En ja, het huis is vies. En HOE wil je dat schoon krijgen als je elke dag nog meerdere muizen vangt?? Die beesten zitten echt overal hier, het hele huis en de voorraadkast is er op ingesteld. Bah. Pannen die uit de kast komen eerst wassen om de muizenkeutels eruit te krijgen (heb er 2x over gedacht voor ik dit op de blog zou zetten) BAH BAH BAH. Maarja, het is niet anders. Ik heb foto’s gezien van muizenplagen hier en als ik dat zo zie dan valt het nog alles mee.
En dan nog eens zo’n stuk ongedierte; kikkers. Bij een regenbui (en die hebben we hier ook, daar staan foto’s van bij het vorige reisverslag!) komen die kikkers met bosjes uit de afvoerputjes omhoog. In bad, in de wastafel, in de wc, op de wc, achter de wc, op de grond, op het plafond…. Das niet precies wat je verwacht als je even naar de wc wilt gaan. Gelukkig was stoere dappere Matthias er om ze voor ons weg te halen. Inmiddels heb ik een geniaal kikker preventiesysteem ontworpen. In het bad een stop en in de wastafel een soort van klokje met een kleine opening waar het water door weg kan maar waar geen kikker door naar binnen komt. Alleen op de wc kan ik het niet laten steeds tussen mijn benen door te kijken of er toevallig geen kikker omhoog komt…. Iew. Oh en over kikkers gesproken, Matthias vertelde ons dat de kleintjes ook door waterleidingen gekropen komen. Toen hij de kraan open draaide om zijn tanden te gaan poetsen kwam er eentje uit gedropt. Das goed om te weten want ik vang het eerste water over het algemeen met mijn mond…
Kort samengevat: op IJsland zat ik een stuk veiliger.
Maar dan! Voor het alleen maar klagen wordt vanavond. Het weer is heeeeeeeeeeeeeeeerlijk. Gisteren en eergisteren was het regenachtig en bewolkt, maar vandaag weer volop zon, heeeeerlijk warm en een zacht warm briesje…. En het is nog maar winter he! Door de regen van de afgelopen dagen ontstaan er naast het kapotgevroren gele gras weer groene plukjes.
Het is lekker leven tussen de dieren hier. Voor de muizen hou ik mijn voeten omhoog op de stoelen, de alpaca die over wildroosters springt en dus rond het huis loopt (en soms in de tuin) blijkt de meest effectieve verdediging een hark of lege voerzak. Die alpaca kan echt heeeeeeel vuil kijken… ik vind hem wel grappig maar ik vertrouw hem totaal niet. En ik ben niet de enige want de familie noemt hem ‘stupid alpaca’. En dan het varken, Miss Piggy! Zij is echt heel grappig! Ze loopt ook los op het erf, volgt je ook graag en vooral wanneer je richting het voerhok gaat. Ze eet de ingewanden van het geslachte schaap en anders krijgt ze ander voer, ze vreet alles. De honden krijgen ook stukken geslacht schaap, namelijk de delen die de wij niet eten. Hopelijk geen gevoelige lezers… ik heb vandaag halve schapenhoofden aan de honden gevoerd. Zonder hersenen. Want die stonden bij het schrijven van mijn vorige stuk naast ons op tafel… en een dag later lagen ze op mijn bord… En ik heb het gegeten. Vies was het niet, er zat niet echt een speciale smaak aan. Maar ondanks dat het gebakken was, was het heeeeeeeeeeel zacht en slijmerig en ieuwwwwwwwwwwww een beetje als een marshmellow die te lang boven het vuur heeft gehangen en dan nog net iets erger. De kippen hebben dus heerlijk hersenen gegeten. En Matthias ook, die heel dapper geprobeerd heeft mijn deel op te eten maar het al gauw voor gezien hield… de levertjes hebben we wel op, die smaakten naar lever (= het avondeten van de dag ervoor) dus dat was prima.

Morgenochtend om 5 uur nemen we de bus naar Mount Isa. Daar hebben we een hostel geboekt omdat die reis meer dan 12 uur in beslag gaat nemen. De volgende ochtend vroeg nemen we de bus naar Townsville, waar we ’s avonds om 7 uur aankomen. Dan zijn we aan de kust waar het volgens het weerbericht heerlijk weer is. Het plan is om eerst naar Magnetic Island te gaan om daar lekker op het strand te liggen (hopelijk niet al te veel rare dieren……) en daarna willen we door naar Cairns. In Cairns zijn veel dingen te doen die we graag willen doen; naar het regenwoud, naar de ‘tablelands’, het great barrier reef zien… En het mooie is, het schijnt niet zo’n dure stad te zijn. Waar we in Brisbane geen accommodatie konden vonden onder de 32 dollar (en dan nog apart betalen als je een dekentje wilde) schijn je het daar al te kunnen krijgen voor ongeveer 20 dollar.
We hebben heel veel zin om op pad te gaan! De bus kijk ik een stuk minder naar uit maar dat is wel de goedkoopste manier om ons te verplaatsen. En bovendien de gemakkelijkste omdat de treinen niet dagelijks rijden. We willen ongeveer 2 weken weg blijven en dan komen we terug op de farm. Rond die tijd zijn Mardo en Louise er ook weer en kunnen we hopelijk weer lekker met de beesten aan de slag!