Over de terugkeer naar de wereld van de meerderhei

Na 3 maanden in Lakabe verliet ik het dorp om in San Sebastian wat zeelucht op te snuiven. Het was een spontaan en een beetje onbezonnen idee; 4 uur in de auto om een uur aan het strand te kunnen zijn terwijl iemand van Lakabe een meeting had in een ander gedeelte van de stad. Ik was geschokt door de stad, door wat ik zag. De wereld wordt volledig gedomineerd door mensen. Vanaf dat moment wist ik dat terugkeren naar 'de wereld van de meerderheid' me zwaar zou gaan vallen.

En dat was juist ingeschat. Na maanden van bergen, bomen en schapen melken met de hand werd ik geconfronteerd met snelle auto's, asfalt en politiecontroles. Op de vraag van Anna “waar wil je boodschappen doen?” had ik nog niet eens nagedacht. We stopten bij een supermarkt waar alles in plastic verpakt zat, waar de meest exotische en geraffineerde producten verkocht werden om op te eten, een enorm scala aan verzorgingsproducten en eindeloos veel technische gadgets. Ik bedacht me dat dit normaal is voor zoveel mensen. Toen ik bovenop de bergpas op een parkeerplaats stopte om wat te eten en even te plassen stonk het daar ontzettend. Later zag ik dat er een heleboel afval over de vangrail gekieperd was, de steile berg af. Serieus, doen mensen dit? Ik had maar drie happen gegeten toen ik snel weer verder reed.

Na een zelfquarantaine besloot ik naar de kust te gaan om oude vrienden te bezoeken en mijn kat op te halen. Dat was zo anders dan ik verwacht had. Ik betrapte mezelf erop dat ik me opdirkte in stadskleren. Waarom doe ik dat? Ik ben dezelfde niet meer, merk ik. En op de een of andere manier heb ik de neiging om terug te gaan naar hoe we vroeger met elkaar omgingen. Maar ik weet niet of ik dat nog wil. Eigenlijk weet ik dat wel. Dat wil ik helemaal niet. Dus net voor ik bij de eerste vrienden aankwam verruilde ik mijn stadskleren voor iets comfortabelers wat ik gelukkig op het laatste moment in de achterbak had gemikt. Ik bestudeerde mijn gedrag en mijn gedachtepatronen terwijl we bijpraatten en met de kinderen speelden. Wat was ik opgelucht toen ik weer in de auto zat naar Boodaville. Met Coco.

Ik ben inmiddels 2 weken terug en... het begint te wennen. Het was gemakkelijk om Boodaville enigszins op orde te brengen en ik ben nu veel aan het regelen en organiseren. De eerste vrijwilligers komen maandag aan, de start van een nieuw tijdperk. Over de plannen van dit jaar later meer.