Rode biet

Ik ben nu bijna 2 maanden in La kabe, nog twee maanden te gaan. Ik ben volledig geintegreerd en thuis hier. De officiele vertrekdatum staat inmiddels vast, 27 maart. Vandaag dacht ik terug aan wat ik eerder geschreven had over farmers en peasants. Hier zijn we duidelijk peasants. Niet alleen zorgen we voor ons eigen eten, ook voor ons eigen entertainment. Aan feestjes geen gebrek en altijd wel iemand die in is voor een spelletje.

Het is meer dan een maand geleden dat ik het dorp verlaten heb en ik ga me steeds vervreemder voelen van de buitenwereld met alles wat daar gebeurd. Laat die aarde maar draaien, het voegt voor mijn persoonlijk heel weinig toe om te weten wat er allemaal gebeurt. De grote gebeurtenissen hoor ik toch wel, zoals de bestorming van het Capitool en het vallen van het kabinet in Nederland. Ook in internet heb ik steeds minder interesse. Waar ik het eerder leuk vond om te surfen, op zoek naar iets interessants, verlies ik nu snel interesse en zet ik de computer uit. Ik vind het heerlijk om hier te zijn, dicht bij de natuur te leven, met de dieren te werken en met de mensen te praten. Huizen met deuren zonder sloten en een groot sociaal vangnet. Veilig en comfortabel.

De veehouderijlessen gaan door, elk beschikbaar moment plannen we een les in. Dat was in de kerstvakantie gemakkelijker dan nu, nu alles weer op gang gekomen is. Waar we eerder om de dag een les hadden is het nu met moeite een keer per week. Vorige week, precies op het tijdstip van de les had een schaap problemen met aflammeren. Dus hup, naar de stal voor een praktijkles. Het was gecompliceerd, het kostte me een uur om het lam eruit te peuteren en tegelijkertijd uitleg te geven aan mijn publiek. Tot mijn verbazing doen zowel moeder als lam het goed. Ik vind het leuk dat bij dierenproblemen iedereen meteen naar mij kijkt en mijn ideeen daarover vraagt. Ik weet heel veel en heb op praktisch alles een antwoord, en zo niet, dan vraag ik mijn netwerk en heb ik heel vlot een antwoord en zelf ook weer wat geleerd.

Afgelopen week lag er ineens een dood lam in de stal. Dat was gek, dus we besloten een post mortum te doen. Samen met Ille sneden we het lam open om te kijken of we afwijkingen konden vinden. Uiteindelijk hebben we niks concreets gevonden, maar wel een hoop uit kunnen sluiten dus Ille besloot door te gaan met het uitbenen om het karkas aan de honden te voeren. Na ons uitje in de slagerij was het lunchtijd. Ik zat naast Miguel, die na een tijdje terloops opmerkte dat er iets roods in mijn haar zat. Hij viste het eruit “een stukje rode biet!” en stopte het in zijn mond voordat ik kon zeggen dat ik dacht dat het toch echt iets anders was.... Hilariteit alom, maar Miguel houdt stug vol dat het naar rode biet smaakte.