Lakabe

Samen leven, grote groentetuinen, eieren van eigen kippen, schapen voor wol en vlees, een koe voor de melk. Een plek van gelijkheid waar iedereen zich mag uiten. Zonder leider, zonder geweld. Zonder eigen geld maar met een gezamenlijke bankrekening. Utopia. Gerezen uit de ruines van een lang verlaten dorp, per toeval gevonden in 1980 door een stel vrienden die hielpen weggelopen geiten in de bergen terug te vinden. Ze besloten zich te settelen op die afgelegen plek, overwoekerd met bramen en dennebomen. Pas in 1994 is de weg die naar het dorp leidt aangelegd, tot die tijd is alles de berg op gedragen. “Het licht aandoen 's avonds is een heel nieuwe beleving als je voorafgaand aan dit licht met uitsluitend mankracht een windmolen naar de top van de heuvel gedragen hebt.”

Nu, 40 jaar later na de start van het, laat me eerlijk zijn, erg ambitieuze project, is deze plek er nog steeds. Het heet Lakabe. De ruines zijn herbouwd tot echte huizen en de kinderen uit het dorp gaan naar het eigen kleine schooltje. Inmiddels de derde generatie kinderen.

Ik heb deze plek deze zomer bezocht omdat ik deelnam aan een evenement wat daar georganiseerd werd. Ik werd op slag verliefd. Daar heb ik kort met een van de bewoners gesproken of ik langere tijd in Lakabe zou kunnen verblijven. Ik blijk niet de enige met dat idee, daar schijnt veel animo voor te zijn. Ze gaf aan dat ze met name 's zomers extra hulp nodig hebben, niet in de winter. En ik wil juist in de winter komen omdat de andere drie seizoenen hoogseizoen zijn in Boodaville. “Schrijf ons een email en we zullen het overwegen.” Zei ze.

Dat heb ik in augustus gedaan. Er volgende vele emails en interne besprekingen in Lakabe. Na bijna 2 maanden uiteindelijk het nieuws; ik ben welkom om deze winter in Lakabe te komen wonen. Uit al die aanvragen hebben ze mij gekozen! Ik ben dolblij, het is als een droom die uitkomt. Ik heb heel sterk het gevoel dat dit niet voor niks op mijn pad is gekomen...