Terug naar Boodaville!

Ondanks mijn quarantaine is het toegestaan voor mij om naar Boodaville te gaan. Sinds ik in mei 2018 onderdeel ben geworden van het project ben ik nooit langer dan 6 weken weg geweest. Tot nu, want het is 6 maanden geleden dat ik daar voor het laatst geweest ben!

Op het zandpad stuitte ik al snel op een stuk verharding. Nieuw, maar geen verrassing want de weg is daar al meerdere keren weggespoeld. De echte verrassing kwam in de bodem van de vallei. De rivier de Rovira stroomde. Normaal is dat een droge rivierbedding die het zandpad kruist. Tijdens grote stortbuien verandert het zandpad daar in een modderige flash flood. Maar dat was nu niet het geval. Dit is een kabbelend beekje met helder water en een modderige oever aan beide zijdes. Prachtig om te zien en te horen.

Direct was me duidelijk dat ik met de Boodacar nooit aan de overkant zou komen. Zelfs als ik een trekker had gehad zou ik twijfelen, omdat de modder hier ontzettend verraderlijk kan zijn. Dus heb ik de auto daar in de berm geparkeerd en heb ik de laatste kilometer te voet afgelegd.

Hoe verraderlijk de modder daadwerkelijk is, ben ik de volgende dag achter gekomen ik met een volle backpack op mijn rug en een krat rammelende glazen potjes in mijn handen over een opstaand glad randje modder probeerde te balanceren. Níét vallen....! Helaas.

Ik mag naar Boodaville, maar ik wil er niet teveel te koop mee lopen in het dorp. Maar zoals ik er nu uit zag, was moeilijk te ontkennen dat ik op avontuur geweest was. Dus heb ik de spullen in de auto gedaan en ben ik terug gegaan om me in het heldere beekje te wassen. Heerlijk! Dat is ook waar ik het meest naar uitkijk na de quarantaine; zwemmen in de rivier.