Over het passeren van gesloten landsgrenzen.

De Belgische landsgrens kent al geen geheimen meer voor me, maar Spanje inkomen, dat vond ik wel heel spannend. En waarom? Omdat ik geen flauw idee heb wat me te wachten stond. Dit is iets dat ik voor het eerst doe en het enige wat ik zeker weet is dat succes niet gegarandeerd is.

Dus heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en vooral geen doemdenkers gesproken over wat me te wachten staat. Dit is mijn ervaring.

Op Schiphol was je wat rustiger dan normaal. Bij de bagagecontrole keken ze wat vreemd op toen ze mijn zuurdesemstarter in een minipotje en de kombuchascoby in een ander minipotje zagen zitten maar alles mocht mee.

Bij sommige gates stonden lange rijen en waren er gezondheidscontroles en formulieren in te vullen voordat mensen aan boord mochten. Voor mijn vlucht was het enige verschil de extra schermen bij de balie en je roodwitte lint dat stoeltjes afzette zodat mensen niet naast elkaar konden zitten wachten.

Mijn boardingpass werd gecontroleerd door een automatisch poortje en ik wandelde zo het vliegtuig in.

Het vliegtuig was nagenoeg vol. Iedereen had een mondmasker bij zich maar velen voldeden niet aan de richtlijnen. Bijvoorbeeld mondkapjes die zo klein waren dat ze alleen de mond bedekte en niet kin en neus, zoals KLM verplicht stelde. Ook iemand die een sjaal gebruikte. Er waren meerdere mensen die tijdens de vlucht hun mondkapje af deden.

De reiziger in mijn rij droeg zijn mondkapje helemaal niet en vroeg zelfs cabinepersoneel, zo zonder mondkapje, om services. Een keer sprak de stewardess hem aan op het dragen van het mondkapje, toen heeft hij het zo'n 10 minuten opgehad. Als mensen zo in een vliegtuig met de veiligheidsvoorschriften omgaan, hoe hebben ze zich de afgelopen maanden wel niet gedragen dan? Op het moment dat we in Barelona geland waren telde ik 7 mensen binnen 1,5 meter rond mij. Beslist een record van de afgelopen maanden.

Het vliegtuig uit, maar ik kwam niet ver. In de slurf vormde zich een rij voor de douanecontrole. Zenuwen. Met mijn Nederlandse paspoort werd ik er snel tussenuit gevist. Heb je dan een residentenkaart? Nee. Een andere man nam het over. Las een paar regels van mijn werknemersverklaring. Schrok zichtbaar toen hij als plaats Barcelona zag staan. Nee, nee, ik ga naar Caseres. Kijk, mijn huurcontract. Werkcontract. Voordat hij de tijd had om het genoeg te lezen om te zien dat het een vrijwillige baan is, wees ik hem op de deelnamecertificaten van 2018 en 2019. Twee lange secondes stond hij peinzend voor zich uit de staren. Toen zei hij "oké" en ik kon door.

Daarna volgde nog een gezondheidscontrole en uitleg over de quarantaineregels. Vervolgens een extra bagagecontrole waarbij nadrukkelijk gevraagd werd hoeveel mondkapjes je bij je had (ik denk dat ze handelaren wilden onderscheppen). En toen de deur door en was ik... vrij. En daar was Anna. Met een auto vol eten. Op naar Caseres.

Toen ik uit België kwam en als hoog risico persoon gezien werd, vond ik dat zwaar overdreven. Toen bestond de reis uit lege treinen en verlaten stationspleinen.
Nu voel ik me hoog risico. Niet alleen door het aantal mensen maar vooral door de houding van sommige medereizigers. Ik moet nu 14 dagen in quarantaine maar ik neem het extra serieus omdat ik wel echt risico gelopen heb.

Ik stel voor om de vliegtuigen aan de grond te laten, ga dit jaar in eigen land op vakantie. Wat ik gisteren heb meegemaakt... Dit is echt vragen om problemen.
Maar ik ben blij dat ik er ben. Volgende keer meer over het weerzien van Boodaville.