Hele grote (bloem)kolen

De kolen in Boodaville blijven klein, heel klein. Ik verwachtte dit voorjaar tientallen grote kolen. Omdat de verpakking van die zaadjes dat zei. Ver uit elkaar planten, deze jongens worden groot.
Natuurlijk gebeurde dat niet. De regel van de landbouw; wat niet in de bodem zit kan niet in het gewas komen. Het gewas weerspiegelt de bodem. De bodem in Boodaville is arm, droog en compact. Volgroeide kolen zo groot als knikkers dus.

Ik merk dat ik hetzelfde werk als die kolen. Ik weerspiegel mijn omgeving. Ik merk het vooral als de invloeden van buitenaf minimaal zijn, zoals afgelopen 1,5 jaar grotendeels het geval is geweest. Elke hoofdrolspeler in een boek, film of simpelweg een van de mensen die ik tegenkom verandert in iets tussen een rolmodel en een heilige. Het werd een heel bewust proces. Op een punt ben ik zorgvuldig gaan kiezen wat ik kijk en lees omdat ik me een meeloper voelde op wat-dan-ook voorbij komt.

Maar ik kan niet altijd de ongewenste invloeden buitensluiten. Vaak is het een subtiel proces, veelvuldige herhaling van kleine dingen. Dat merk ik heel erg als ik in Barcelona ben, en in Nederland natuurlijk ook. Vaak denk ik terug aan mijn blog over het elastiekje. Ik ben een elastiekje, en een kool. Maar gelukkig zit ik niet vast op de plek waar ik gezaaid ben, ik kan kiezen waar ik wil zijn.

Mijn plan is om uiterlijk met de herfst equinox te starten met lopen. De algemene reacties die ik op mijn plannen krijg zijn 1) positief 2) ongerust. Voor de ongerusten onder ons... volgens Zwitserse statistieken overlijden 9x zoveel mensen bij verkeersongevallen dan bij bergongelukken. Dus fysiek-statistisch gezien ga ik niks anders doen dan mezelf in veiligheid brengen. En mentaal gezien... wat zou er met me gebeuren als ik dag in, dag uit me in de bergen tussen de bomen begeef...?