"We don't see things as they are, but as WE are"

“We zien dingen niet zoals ze zijn, maar we zien dingen zoals wij zijn.”
In deze woorden zie ik veel herkenning. Als je met een andere bril naar een situatie kijkt ziet het er ineens heel anders uit. Het is heel gemakkelijk om elkaar verkeerd te begrijpen.

Bijna een jaar geleden verliet ik mijn huisje op het Bollenveld. Dit schreef ik toen: “Ik ga weer op reis. Naar een plek waar ik minder gezondheidsproblemen heb en waar het leven duurzamer is. Om een simpeler, minder kapitalistisch leven te gaan leiden. Dichter bij de natuur en dichter bij wie ik graag wil zijn. Ik heb al zo vaak 'een leven' opgebouwd dat het dit keer ook weer gaat slagen. Gelukkig heb ik vrienden die er minder vertrouwen in hebben dan ik en zweren dat ze me te eten moeten gaan geven. Dat is mijn zekerheid.” Ik ben in alle opzichten geslaagd in mijn voornemen.

Ik leer steeds meer wilde planten kennen waardoor ik weinig eten hoef te kopen. Overdaad aan wilde asperges, brocolli, sla, prei, tomaten, de hele winter door... Veel droog ik in de warme Spaanse zon. Van het johannesbrood wat hier in overvloed groeit maak ik zelf chocola. Deze winter heb ik op het hout wat ik op het land gevonden heb, gekookt en mijn huis ermee verwarmd. Al die tijd heb ik het gasstel niet gebruikt. Het composttoilet bemest de bomen. Ik maak zelf zeep van planten die hier groeien. Ik ben grotendeels zelfvoorzienend. Ik kan niet wachten op het moment dat mijn kippen eieren gaan leggen (eind mei) en de geiten melk gaan geven (januari volgend jaar). Het voelt heel goed dat ik zo weinig aan hoef te voeren en zo weinig afval produceer. Het beetje geld wat ik uitgeef is spaargeld dat ik verdiend heb toen ik in 2017 fulltime werkte.

Nu het warmer wordt is koken op het houtvuur geen optie meer, ik zweet het huis uit. Dus nu ben ik op zoek naar een andere optie om duurzaam te kopen. Het voorjaar is in volle gang. Tijden veranderen. Alles is tijdelijk. Veel dingen komen in overdaad en verdwijnen dan weer net zo snel als ze gekomen zijn. Het is de kunst om me niet te verzetten tegen het verstrijken van de tijd maar mee te bewegen, op zoek te gaan naar nieuwe kansen die het met zich meebrengt.

Een van de leukste dingen van het verstrijken van de tijd is dat in Boodaville, 100 km landinwaarts, het voorjaar 2 weken achter lijkt te liggen. Planten die hier al 'uit' zijn, zijn daar nog volop aanwezig. Wat een cadeau!