Eline

We gaan een benefietfestival organiseren. Doe je mee? Lale is een jonge moeder met kanker en wil graag voor betere behandelingsmogelijkheden naar Duitsland. De medeouders uit de kleuterklas en vrienden uit het dorp slaan handen ineen en organiseren een festivalweekend voor Lale.

Het festival wordt toepasselijk “Lalegria” genoemd. Voor de gelegenheid mogen we de dorpshal gebruiken. Stalletjes, eettentjes, muziek, workshops... Iedereen draagt zijn steentje bij. Zelfs de kranten en tv komen op bezoek. Tientallen vrijwilligers zijn druk bezig. Het weer is supergoed; zonnig maar niet te warm. Honderden mensen komen naar het kleine Bonastre om een kijkje te nemen en hun steentje bij te dragen. Dit is community. Zoveel liefde en energie wordt er gestoken om een vrouw te helpen. Samen staan we sterk.

Lale zelf is alleen op zondag heel eventjes aanwezig. Ik schrik als ik haar zie. Ik ben net terug van een maand in Nederland en haar transformatie is geen goede. Ze is blij, ontroerd, maar ziet er ontzettend ziek uit. Het festival raakt me enorm. Maakt me gelukkig. Samen staan we sterk. Samen zorgen we dat Lale naar Duitsland kan om behandeld te worden.

Dit gevoel van community mis ik in een groot deel van de samenleving. Mensen werken. Hebben geen tijd meer voor elkaar. Filmavondje? Weken vooruit plannen. Altijd druk. Altijd moe. Dit citaat heb ik in 2016 geschreven: “We moeten werken om een levensstijl te kunnen onderhouden die we zelf gecreeerd hebben. Voelen ons gevangen maar durven de cirkel niet te doorbreken. Want je gaat leven naar wat je hebt. Werk wordt het allerbelangrijkst en je baan verliezen is je grootste nachtmerrie.

De supermarkt verliezen zou een nog veel grotere nachtmerrie zijn. Slechts weinig mensen zijn in staat om in hun eigen levensonderhoud te kunnen voorzien als geld geen waarde zou hebben. We hebben onszelf compleet afhankelijk gemaakt van alles. Aanvankelijk was specialisatie een kracht maar nu zijn we specialisten op ons eigen vakgebied maar compleet hulpeloos op bijna alle andere gebieden. Daardoor verminderd het contact met en respect voor elkaar en voor de aarde en dat verandert alles en iedereen in verliezers.”

Mijn leven is zich in hoog tempo aan het versimpelen, ik leef grotendeels zelfvoorzienend. Dat vind ik een prettige ontwikkeling. Ik merk dat wat ik niet heb, ik eigenlijk ook niet mis. Met als gevolg dat ik met heel weinig werkuren genoeg geld kan verdienen om in mijn eigen levensonderhoud te voorzien.

Het Lalegria festival heeft ruim 9000 euro opgeleverd, bijna twee keer zoveel als wat nodig is voor de behandeling. Maar voor Lale heeft het helaas niet zo mogen zijn. 1,5 week na het festival overlijdt ze. Maar ze heeft het festival meegemaakt. Ze heeft op het podium gestaan, alle mensen gezien. Ze weet hoeveel geld er opgehaald is. Ze heeft gezien en gevoeld hoe geliefd ze is, hoe belangrijk ze is voor de gemeenschap. Woorden die meestal pas uitgesproken worden op een begrafenis.