Het doorgeven van pijn

Van Danielle heb ik het boek “verlangen naar verbinding” van Brene Brown gekregen. Het hele boek op zich is een aanrader, maar vooral in een citaat herken ik veel.

Het gaat pijn wanneer je hart, je geest of gevoel van eigenwaarde gebroken wordt. Volgens Brene Brown zijn er verschillende manieren op met die pijn om te gaan:

1. Je leeft voortdurend in pijn en zoekt verlichting door die te verdoven en/of door die anderen aan te doen.
2. Je ontkent de pijn, waardoor je die gegarandeerd doorgeeft aan de mensen om je heen en aan je kinderen. Of:
3. je vindt de moed om je pijn onder ogen te zien en empathie voor en compassie met jezelf te ontwikkelen waardoor je pijn in de wereld op een unieke manier gaat opmerken.

Vooral het eerste punt komt me heel bekend voor. Mensen die naar doen tegen mij. Zowel bekenden als vreemden. Ik dacht altijd dat ik ze iets misdaan had, ze teleurgesteld had of boosgemaakt. Waardoor ik aan het overanalyseren sla en me ellendig voel, me afvraag waar ik dit aan verdient heb, wat ik anders had moeten doen en hoe ik het goed moet maken... Nachten kan ik van zo'n incident wakker liggen. Dit citaat van Brene maakt me bewust dat de kans groot is dat het niks met mij te maken heeft maar dat ze hun innerlijke pijn op mij botvieren. Niet echt een stijlvolle manier van met mensen omgaan maar ik voel me er wel een stuk beter door. Het ligt niet altijd aan mij. Ik voel me nu sterker om in zulke situaties respect af te dwingen. Ik kan geen reden verzinnen die goed genoeg is om anderen pijn aan te doen. Als je met mij omgaat, wees respectvol. Punt.