50 ways to not really die

We leven in een wereld waar we alles in overvloed lijken te hebben. En alles is dichtbij, grijpbaar. Van elk dreigend tekort schrik ik. Zon weg, geen warme trui binnen handbereik. Groot probleem. Ik kan nergens anders meer aan denken. Help, ik heb het koud. Help, help, help. Groot probleem.

Laatst ben ik me af gaan vragen waar dat gevoel vandaan komt. En ik heb ontdekt dat het veelal terugleid naar de primaire angst om te sterven. Onbewust gaat mijn gedachte van geen trui = onderkoeling = dood. Terwijl dat helemaal niet aan de orde is. De emotie lijkt veel groter te zijn geworden dan de situatie rechtvaardigt. Een spelletje waar mijn hoofd ontzettend goed in blijkt te zijn.

Nu ik me ervan bewust ben zie ik het overal om me heen. Toen tijdens de laatste cursus de melk bijna op was, was de paniek onder de deelnemers voelbaar. 2 dagen geen melk!! Nee!! Dus blijkbaar gaat het zo ver dat het volgende het geval is: twee dagen geen melk bij het ontbijt = honger = uithongeren = sterfte.

Als ik het zo opschrijf is het te bizar voor woorden. Toch overkomt mij het. En de mensen om mij heen. Nu ik me ervan bewust ben kan ik ineens veel beter tegen kou, dorst en andere ontberingen. Als het regent loop ik in mijn korte broek en sandalen. Ja, dat is koud. Maar ik weet echt wel beter; als ik nu natregen ga ik echt niet dood. Thuis pak ik een handdoek, ik trek een warme legging aan en alles is weer goed. Ik heb ontdekt dat een lange broek en wollen sokken drogen veel lastiger is dan dat beetje kou voortduren. En daarover gesproken, zo koud is het niet eens als ik me niet mee laat slepen door mijn emoties. En wat niet zo gemakkelijk op te lossen is als natte benen, zoals de melk, dan geldt; waar de grondstof op is, begint de creativiteit. Havermout met water kan best.