Thailand verkennen

Nogmaals de link naar de map met foto's van vorige blog, die toen door veel mensen niet geopend kon worden maar nu heb ik wat geprutst dus nu zou het wel moeten lukken:
https://plus.google.com/photos/109833533872321783180/albums/6089343625968479953

We zijn nu in Khao Sok National Park maar die pakt google niet als plaatsnaam vandaar dat ik het naburige (best ver weggige) Takua Pa gepakt hebt als plaatsnaam. We zijn alweer een heleboel dagen onderweg en het is niet voor te stellen dat ik pas een ruime week weg ben uit Nederland. Even een paar fragmentjes van afgelopen week:

5 december 2014 Phang Nga
Vanavond zijn we naar Phangnga geweest, ter ere van de verjaardag van de koning, vandaag, op 5 december, is er een grote markt en een ceremonie om de koning te eren. Net voor we vertrekken trekt er een tropische stortbui over… kleinigheidje. Rond de grote tent, waar de ceremonie plaatsvond, i s het kletsnat. Alles staat onder water. Maar de mensen lijken niet onder de indruk. Beseffen deze mensen dat ze op een prachtige plek op aarde zitten? Met de hoge bergen rond het dorpje, het onweer in de verte… We kijken toe hoe ze bidden en hoe een heleboel mensen een offer komen brengen aan de koning. Iets groots wat ik niet uit kan leggen wat het is. Een beker ofzo. Allemaal hetzelfde, behalve dat sommige wit en sommige geel zijn. We lopen over de markt. Deze is heel uitgebreid met een kermis, heel veel eetkraampjes en verkoopstalletjes. Met kleding, met meubels, met auto’s en met dieren. Allemaal heel erg Thais. Het ruikt er met vlagen ook heel erg Thais. Soms een geur die me een vakantie-in-het-buitenland gevoel geeft en een enkele keer stinkt het gewoon heel erg. Het is er druk en Nui zegt dat ik mijn rugzak op mijn buik moet dragen in verband met zakkenrollers. In het begin vind ik het geheel een beetje spannend, die zakkenrollers, die drukte, de krappe ruimte tussen de kraampjes. Ik hou Nui heel scherp in de gaten – en ik raak haar kwijt. Help. Ze draagt een geel t-shirt, net zoals iedereen.Geel is de nationale kleur, net zoals oranje de Nederlandse is. Dan zien we haar, ze staat bij een eetkraampje om iets lekkers te kopen. Insecten. Met een zakje vol sprinkhanen en dikke maden achtige beestjes komt ze terug. Heel lekker zegt ze. Juist. Natuurlijk proeven we, en het smaakt inderdaad niet verkeerd. Niet denken aan hoe het eruit ziet wat ik in mijn mond steek en eventjes ben ik terug bij mijn zonnebloempitten die vorige week met mijn afscheidsfeestje op tafel stonden en die iedereen heel lekker vond. Smaakt hetzelfde als sprinkhaan.

We zitten rustig op een muurtje te eten (geen sprinkhanen meer, maar een soort van kokoscakejes) als het volkslied start vanuit de tent. Rond ons springt iedereen op en men gaat in houding staan. Het volkslied duurt eindeloos voor mijn gevoel. Er worden films afgespeeld op grote schermen van de koning. Ik volg het allemaal niet echt. En dan als de muziek stopt begint het vuurwerk. Ze steken alles in een keer aan. En wij blijken er midden in te zitten. Zowel links als rechts van ons knalt het zo hard dat de grond schud en vliegen vuurpijlen hoog de lucht in. Een gordijn van vuurwerk. Alles tegelijk. Op de achtergrond bliksemt het. Het vuurwerk is vanzelfsprekend heel snel op –zo gaat dat als je alles tegelijkertijd aansteekt- en het enige wat overblijft is het eenzame gepiep van een geactiveerd autoalarm en een heleboel rook.

7 december 2014 Khao Lak, Thailand.
Khao Lak is een paradijs op aarde. Echt waar. Gisteren zijn we met zijn allen met de auto gegaan. Om 7 uur vertrokken uit Phangnga. We pasten niet allemaal in de auto dus ik ben samen met Rob in de achterbak van de pickup geklommen tussen alle tassen. We hebben Rob afgezet bij een dubieus haventje en ik had de achterbak voor mij alleen dus ik ben lekker gaan liggen. Gerard reed ons naar een tsunami monument. Twee schepen die midden in een woonwijk lagen. Een schip is op die plek gevonden, het andere lag midden op een kruising. Alle huizen zijn nieuw. Deze plaats is zwaar getroffen. Gerard had ons al verteld over zijn tsunami verhaal. De tsunami van kerst 2004. Aangrijpend en onwerkelijk. Gerard heeft veel geholpen na de ramp en veel vissers aan een nieuw bootje geholpen. Hij woont een uur rijden bij het getroffen gebied vandaan.
De rest van de dag staat in het teken van tsunami monumenten. De boten. De nieuwe huizen. We komen op een verlaten strand waar alleen maar jonge bomen staan. We lopen over het strand en ik kan alleen maar naar de horizon kijken waar de verwoestende golf vandaan kwam. Zonder waarschuwing vooraf. In Thailand was de aardbeving niet te voelen. Ik probeer het me voor te stellen, maar het lukt niet. In Indonesië ben ik ook in zwaar getroffen tsunami gebieden geweest, in Banda Aceh. Daar was het verdriet voelbaar, ik voelde de druk van de tsunami. Hier in Thailand niet, ook al doe ik mijn best. Misschien omdat ik minder locals gesproken heb, of omdat ik het al een keer gezien heb in Banda. Het is te bizar om voor te stellen. We gaan naar een ander tsunami monument. Mooi gemaakt. Een lokale man heeft een fotoalbum met foto’s. Ik blader er doorheen. De foto’s de verhalen. En dan een foto van Banda. Heel Banda weggevaagd maar de moskee staat nog. In Banda zijn we bij die moskee geweest, ik herinner me nog heel goed hoe het eruit zag daar. De foto van de moskee in de leegte is precies zoals de lokale bevolking het mij in Banda verteld hebben. Maar het zelf zien op die foto is keihard.

Ik kruip terug in de achterbak van de pickup. Gerard rijdt ons naar Khao Lak waar we de komende dagen verblijven. Een prachtige strandplaats. Een droom. En alles nieuw gebouwd want ook hier is de tsunami overheen gegaan. Ons hostel is aan de hoofdstraat en heel prima. Het strand is een kwartiertje lopen. We lunchen in een restaurant bijna op het strand; fish and chips!

10 december 2014, Khao Sok, Thailand
De dagen gaan snel en de dagen zijn leuk. Ik zal een paar anekdotes aanhalen van de afgelopen dagen.

-Het is zo ongelofelijk heet. Ik voel me net een gloeiend kooltje, vers van de barbecue. Ik ga douchen, ik zet de douche zo koud mogelijk. Het koele water over mijn hoofd en schouders. Warm water over mijn voeten. Warm water? Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik het zo warm had, dat ik zoveel warmte uitstraalde dat ik mijn eigen douchewater actief kon verwarmen. Bijzonder. –

-In de golven in de zee van Khao Lak is het heerlijk spelen. Meezwemmen met de golven als ze breken en aangespoeld worden op het strand. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Anderen doen hetzelfde, een meisje met een bodyboard. Zij gaat nog veel harder en ze komt veel verder. Gaaf! Zelf een bodyboard kopen is nog een beetje zinloos; morgen trekken we weer verder en kan die niet mee. In gedachte zet ik het bodyboard op mijn verlanglijstje voor later, als ik op een plek woon vlakbij een strand met hele hoge golven…

Later die dag zit ik op het strand een boek te lezen als een meisje naar mij toe loopt. Of ik haar bodyboard wil hebben? Ze had me bezig gezien in de golven en ze kon de hare niet meenemen op reis. Ja! Natuurlijk! Ik heb nog een halve dag…! Het is niet normaal hoe blij ik kan worden van zo’n cadeau. Van het gebaar. Dat ze op mij gelet heeft, dat ik zomaar haar bodyboard krijg. Wat fantastisch! Het liefst duik ik meteen weer de zee in, ook al ben ik er net uit, maar het is eb en er zijn geen golven. Ik zal geduld moeten hebben. Ik lees mijn boek op het strand met onder mijn benen het bodyboard. Ik loop naar de vuurtoren op het eilandje een stuk in het water en ga in de schaduw op mijn bodyboard zitten terwijl ik mijn boek lees. En eindelijk, eindelijk zie ik weer golfjes verschijnen. Ik vraag het Duitse koppel dat gisteren ook op mijn tas gepast heeft toen ik aan het zwemmen was of ze weer op willen letten. Maar natuurlijk doen ze dat. En ik duik de zee in. De golven zijn klein, maar dat mag de pret niet drukken! En meteen blijkt ook dat het niet simpel is, het is een kunst die ik moet leren. Maar ik oefen en oefen en al snel roetsj ik op de golf het strand op. Dit is zo gaaf!!!

De volgende ochtend vertrekken we, maar ik ben om 7 uur op het strand en surf door de golven. Heel eventjes maar, want om 8 uur ontbijten we. Maar elk gaatje benut ik met mijn board. Later in de ochtend pak ik een grote golf en verlies ik mijn evenwicht. We tuimelen samen, mijn bodyboard en ik, en ik voel al meteen dat het mis is. En inderdaad… ik haal mijn bodyboard in twee delen uit het water…. –

-Khao Sok, 21:30 ’s avonds. Ik keuvel wat rond in mijn boomhut. Ik slaap hier in een boomhut met een prachtige veranda en een hangmat en heel wijds uizicht over het park. De ventilator staat aan want het is heet. Dan is ineens de ventilator uit en het licht ook. Stroomuitval. Die heb ik nog niet gehad in mijn tijd in Thailand! Voor de zekerheid zet ik de schakelaar om van de stroom en de ventilator zodat ik vannacht niet schrik als hij weer aan gaat. Maar er gaat niks aan. De volgende ochtend ben ik om 4:30 wakker. Uitgeslapen. Heel wakker. Ik besluit nog te proberen te slapen. Werkt niet. Tot 6 uur blijven liggen dan. Maar om 5:30 ben ik te wakker om te blijven liggen en sta ik op. Nog steeds geen stroom. Gelukkig heb ik wel een koplamp. Ik pak mijn tas voor de dag en loop naar de gezamenlijke ruimte. Ook geen stroom. En dus ook geen internet. Jammer, want dit was wel een skype-inkoppermomentje. Ik ga op het houten bankje zitten en kijk naar de bijna- volle maan en de sterren. Een vallende ster. Wat een prachtige nacht. Dan komen de eerste tekenen van de ochtend. De lichte verkleuring achter de bergen. De hond van het guesthouse ligt aan mijn voeten rustig te slapen. Samen zitten we zwijgend te kijken hoe iedereen ontwaakt. Op het moment dat de zonnestralen intenser worden beginnen een heleboel insecten tegelijkertijd geluid te maken. Een enorme herrie uit een boom vlakbij. Na ongeveer tien minuten stopt het weer. De mensen ontwaken. De mensen van het hostel wandelen in pyjama voorbij, verrast om mij te zien zitten op dit vroege tijdstip. In de boomhut vlakbij mijn platform wordt gedouched. Het doucheputje is een gat onder de boomhut dus ik zie hoe ze de kraan open draaien, dicht draaien en weer open draaien. De lucht is blauw en er zijn slechts een paar wolkjes. Het begin van een nieuwe dag.-

10 december 2014
Vandaag hebben we een tour gedaan over het meer van Khao Sok. Een tour met een speciaal verhaal… onderdeel van de tour was een bezoek aan een grot. Oké dachten wij, paar meter de grot in vleermuizen kijken. Niet dus. De tocht naar de grot toe was pittig met hoogteverschillen, gebrek aan paden en vele rivieren waar we door moeten waden. Bij de ingang van de grot houden we een korte pauze. Zaklampen worden uitgedeeld. Als ik had geweten dat we zo diep de grot in zouden gaan had ik mijn eigen hoofdlamp wel meegenomen. Hoop om mijn nieuwe schoenen droog te houden had ik allang niet meer, dus sta ik met mijn gloednieuwe schoenen in de rivier. Shit happens. De grot begint hoog en ruim. We waden door de rivier en bekijken de vleermuizen die in honderdtallen boven ons hoofd hangen en spinnen groter dan mijn handpalm. De rotsen zijn prachtig, ik ken ze niet, de eerste durf ik bijna niet aan te raken omdat het eruit ziet als een paddenstoel ofzo. Maar dan eentje van drie meter doorsnede. Verder in de grot wordt de rivier smaller en dieper en tot de enkels in het water wordt afgewisseld met tot mijn middel. Dan komt het moment dat alle fotocamera’s in een waterdichte zak moeten, het water wordt dieper. Ik vind het heel spannend, het is zo onbegaanbaar en slecht te zien allemaal en ineens diepe gaten en overhangende rotsen. Ik blijf heel dicht bij degene voor mij en volg haar voetsporen. Zo weet ik een beetje waar ik mijn voeten neer kan zetten en hoe diep het water is. Soms werd het water plotseling heel diep en moest ik een stuk zwemmen. Ik vond het heel spannend, maar ook heel stoer. Eigenlijk ben ik best heel dapper. Ik ben dapper. Het plafond was vaak laag en een stuk was de grot zo smal dat ik er zijwaarts doorheen moest schuifelen. Die smalle opening was overigens ook een waterval dus we maakten een flinke stap naar beneden en ik was heel erg blij met mijn stevig gestrikte schoenen en de riem in mijn broek! Zonder die riem was ik mijn broek zeker verloren, de stroming was zo ontzettend sterk! Maar we zijn er doorheen gekomen. Aan het eind konden we uit een klein gat klimmen en stonden we weer in het zonlicht. Ik ben er doorheen gekomen! Ik heb het gedaan!