De eerste foto's! En een ouderwets lang verhaaltje

De foto's staan onder deze link!
https://plus.google.com/photos/109833533872321783180/albums/6089343625968479953

2 december 2014
Welkom in Thailand. Ik ben net aangekomen in Thailand. Wat heb ik lang uitgekeken naar de reis! Het vooruitzicht van 13 uur in een vliegtuig zitten, muziek luisteren en slapen… heerlijk! Daar heb ik in Nederland nooit tijd voor. Of daar neem ik geen tijd voor. Daar is altijd wat te doen. Maar in het vliegtuig kan ik niks anders doen dan relaxen. Nederland was grijs en grauw gisteren. De thermometer wees 0 graden aan toen we vertrokken.

Om 14:00 Nederlandse tijd stegen we op. Vanaf dat moment reken ik in Thaise tijd. Dus 20:00 ’s avonds. Dat betekende dat ik nog zeker twee uur wakker zou moeten blijven… “Hoezo is het moeilijk om tot 16:00 Nederlandse tijd wakker te blijven?” Nou, let maar op… Maar ogen dicht doen brengt niet per definitie slaap. Jammer… In plaats daarvan kwamen alle gebeurtenissen van de afgelopen weken nog een keer langs. Het is ook nogal wat. Mijn HBO diploma gehaald. EHBO diploma gehaald. Verhuisd. Afscheid genomen van iedereen. Alles regelen. En als klap op de vuurpijl dat telefoontje van het bedrijf dat mij een baan aanbied in Nieuw- Zeeland. Het slaapgebrek van de laatste tijd. Een nieuwe verstandskies. En een nieuwe piercing. Deze staat symbool voor de nieuwe fase in mijn leven. Afgestudeerd en nu de wereld in.

Niet zo heel gek dus dat ik niet kon slapen. Maar dat zag ik al wel aankomen. Dus heb ik een mooie playlist samengesteld van liedjes. The A team van Ed Sheeran, de prachtige akoustische versie van Wake me up van aloe black, amnesia van 5 seconds of summer, en Pharell en Miley met hun heerlijke Go get it. En nog een liedje die ik alweer vergeten ben. Die playlist heb ik gedraaid. Het duurde denk ik wel vijf uur voor ik sliep. In Nederland een drama, maar in het vliegtuig maakt het niet uit. De vlucht duurde toch bijna 12 uur. Tijd zat. Ik had de pure mazzel dat de stoel naast mij vrij was dus ik kon lekker liggen met twee kussentjes en twee dekentjes. Muziek luisteren en alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd langs gaan. Aangevuld met dagelijkse dingen. De dans van mijn dansgroep in gedachte doorlopen. En nog een keer. De paarden. Ilse die inmiddels al bezig moet zijn met het verzorgen van de geiten. Mijn hele Nederlandse leven. Mijn hele Nederlandse leven is nu een leeg gat. Mijn huis staat leeg. Er is nog geen opvolger die mijn werk overneemt. Mijn paardenvriendinnetje Villa heeft nog geen nieuwe bijrijder. En mijn auto heeft nog geen nieuwe chauffeur. Mijn complete leven in Nederland is beschikbaar. Bizar joh. Dat betekent ook dat als ik terug besluit te gaan, ik er naadloos weer in pas. Mijn plekjes invul zoals ik dat altijd gedaan heb.

Maar dat ga ik niet doen. Nu ik hier in de hangmat lig met 32 graden besef ik weer… waarom zou ik in Nederland blijven. Waarom als er aan de andere kant van de wereld een plek is die voelt alsof ik in een te heet bad lig en er niet uit kan. Waar ik me kapot zweet en helemaal lek gestoken wordt door muggen. Nee. Ik blijf.

Ergens is het ook wel geruststellend. Als ik in Nederland zo’n mooi leven op kan bouwen waar ik alles voor elkaar heb, dan lukt mij dat ergens anders ook. Een plek die hopelijk meer als thuis gaat voelen dan Nederland ooit gedaan heeft. Want Nederland is nooit thuis geweest. Jaren geleden dacht ik dat thuis niet bestond. Dat leven meer een kwestie was van overleven en geleefd worden. ’s Ochtends uit het raam kijken naar miezerig grauw weer en overal op straat sacherijnige mensen tegenkomen. Een plek waar iedereen klaagt en niemand ooit hard genoeg wekt of iets goed genoeg doet. Na 25 jaar weet ik hoe ik in die maatschappij kan overleven. Oké, dus het kan. Maar dat wil ik niet. Ik wil wonen op een plek waar ik de horizon kan zien. Waar de cultuur meer ontspannen is en vriendelijker. Waar ik kan wonen en werken. Die plek moet bestaan. Ik heb er in Australië even van mogen proeven toen ik in Bookara woonde. Het bestaat. Ik moet alleen de juiste plek voor mij nog zien te vinden.


3 december 2014
De haast zit nog in mijn lijf. Ik merk het met alles wat ik doe. Het gaat ongemerkt, ik wil van alles doen. Alles tegelijk ook. Heel Nederlands. Ik ben vanochtend met een boterham in mijn hand mee geweest met de auto naar Phangnga om een ander stel dat ook in de bed&breakfast logeert af te zetten bij de lokale bus. Dus…. Het is een mooie autorit die overigens ook best op de fiets te doen is. Dat hebben we later vandaag gedaan.

Maar ik zal bij het begin beginnen. Gisterenavond heeft Nui voor ons gekookt. Een echte Thaise maaltijd wie we zelf geholpen hebben te koken. In bamboe gekookte rijst. Een soep met gevulde inktvisjes. Een roerbakje van groenten en “bananafish”. Geen idee welke vis het is, maar hij was wel erg lekker. En rijst. Het was heel erg lekker! Nui spreekt goed Engels dus ik heb haar uit kunnen leggen waar ik allergisch voor. Ik kon dus met vertrouwen eten. Ik heb een paar weken geleden een heftige allergische reactie gehad dus ik denk wel een paar keer extra na voor ik iets in mijn mond steek. Ik ga het nog zwaar krijgen vrees ik…

Vannacht was prima. Het is nauwelijks afgekoeld maar dat was niet iets
wat een ventilator niet op kan lossen. Ik was verrassend genoeg ook moe zat. Alhoewel, de lichten in het vliegtuig gingen om 4:30 lokale tijd alweer aan om ons voor te bereiden op de landing. Misschien is het toch niet zo heel raar dat ik om 19:30 “al” om ging.

Ik kan het niet helpen dat ik maar naar het doucheputje blijf staren om te kijken of daar niet misschien een spitsmuis uit komt zetten. Dat doucheputje en de tropische omgeving brengen een hele sterke herinnering terug… die spitsmuis van Ubud. Jeeminee. Ik heb het even teruggezocht in mijn vorige blog:

"24 september 2012, 17:30 Ubud, Bali
… Laat ik beginnen bij vannacht. Toen we wilde gaan slapen kwam er een dikke muis uit het doucheputje omhoog. Iehh!! Ik stond in de badkamer mijn tanden te poetsen. Van schrik was ik er in één sprong uit en met mijn kreetje kwam een sproeigolf aan tandpasta mee. Ik sprong toevallig recht in Tim’s armen, die dan ook onder de witte spetters zat. Het is maar een muis! En ik ben al in Australië geweest? Dan zou ik toch wat gewend moeten zijn. “…”

’s Nachts werd ik wakker en lag ik een beetje te turen, tot ik een zwarte schim onder de voordeur uit zag komen. Muis! Die heb ik al eerder gehoord ’s nachts, no big deal. Maar deze muis maakte wel erg veel herrie. Tim sliep natuurlijk overal doorheen en ik lag dommelend naar de muis te luisteren, die druk bezig was onze tassen te doorzoeken. Helaas voor muis was ik goed voorbereid en alles wat eetbaar is hangt aan een kleerhangertje hoog en veilig in de kast. Buiten muisbereik. Maar deze muis was er niet zomaar klaar mee en ik schrok me werkelijk helemaal wild toen ik hem OP mijn deken voelde lopen! Mij krijg je niet snel aan het gillen maar ’s nachts een muis in bed doet het werk. Tim was in no time wakker door mijn gegil terwijl ik de muis inmiddels van mijn deken af gewerkt had waardoor hij nu tussen Tim en mij ingevallen was. Ik voelde zijn zachte vacht in mijn zij spartelen en de muis maakte dat ie weg kwam. En toen waren we allebei wakker.

Licht aan. Even naar de wc. Paar muggen doodslaan. Geen muis meer te bekennen. Een paar tellen later begint het geritsel weer. Licht aan. Geritsel stopt. Licht uit. Geritsel start. Licht aan. Geritsel stopt. Licht uit, geritsel start. Nou, dan slapen we wel met het licht aan! Maar al snel hoorden we het geritsel weer. En nu zagen we hem ook. Over Tim zijn tas, achter de motorhelmen langs, langs het bed, langs de deur. Aaaargghh zout op muis! Voor zover ik van een muis kan spreken, want met zijn grote dikke lijf en lange spitse snuit had hij meer weg van een rat. En muizen zijn bang van mensen, deze was ronduit brutaal. Zomaar tussen ons in komen liggen!

Aha. Ik heb net even op internet gekeken, en wat we vannacht in bed hebben gehad is een Asian house shrew, oftewel spitsmuis. En verwar deze niet met een muis, want hij lijkt meer op een mol, piept de hele tijd en ziet slecht. En de soort die we vannacht in bed hadden is de grootste van zijn soort; met 15 cm lengte en een gewicht van 100 gram een stevig stukje muis eeh mol.

Duidelijk is dat dit verhaal een held nodig heeft. En ik zeg je, ik ben die held niet. Tim eigenlijk ook niet, maar gelukkig was hij wel degene die de deur op een kiertje zette en een fles water achter de muis/mol aan gooide. Weg. Daar lagen we dan. Een uur na mijn eerste gil. Klaar wakker. “

Dit is dus het spitsmuisverhaal van 2 jaar geleden. Voor het gemak maar even het complete spitsmuisverhaal ingeplakt. Gelukkig ligt mijn huidige doucheputje stevig vast. Maar ik kan het nog steeds niet van me af zetten. De Ubudse muis heeft diepe indruk gemaakt blijkt maar weer.
Waarom krijg ik die muis nou niet uit mijn hoofd? Terug naar vandaag. Vandaag was overigens heel erg muisloos. We zijn naar Phangnga gefietst. Dat is heel prima te doen en de route is heel erg mooi. Alles lijkt hier groots. De bomen zijn veel hoger dan in de Loonse en Drunense duinen. De mieren en kevers zijn giga groot. De bergen zijn immens. Ze hangen ook immens ver over. Vanochtend zijn we bij zo’n overhangende kalksteenberg geweest. Daaronder was een enorme grot waar een boeddhistische tempel was gebouwd. Heel erg mooi. De aanwezige mensen boden ons drinken en eten aan. Zo lief! Of gewoon karma? Ze spraken nauwelijks een woord Engels, maar het woordje ‘free’ kenden ze wel.

Karma brengt me weer op een ander verhaal. Opvallend genoeg niet mijn lieve paardje Karma. Maar een verhaal van medereizigers in Australië. Zij waren op een festival en liepen tegen een stand aan met een man die schapenvachten verkocht. Het waren echt hele mooie vachten en ze waren ook echt heel erg duur, ze kostten meer geld dan de gemiddelde festivalganger bij zich had. Dat was volgens deze man geen probleem “neem de vacht maar mee en maak het geld maar over”. Mijn medereizigers vroegen de man of het niet regelmatig gebeurde dat mensen niet betaalden; hij vroeg geen gegevens dus hij kon ze niet natrekken. De man antwoordde hierop “I don’t care, that’s your karma”. Een gekoesterde wijze les.

Ik vind het vandaag al veel minder warm dan gisteren. Ik denk dat ik er al een beetje aan gewend geraakt ben. Zou dat zo snel gaan? Ik ben wel nog meer gaan drinken, om 9 uur vanochtend had ik al 1,5 liter op!

4 december 2014
De teller staat vandaag op ruim 4 liter water en thee. Het is zweten tot ik erbij neer val. Of zoals een niet nader te benoemen persoon zou zeggen; “je kunt soep koken van je kleren.” Ongetwijfeld waar en ik heb het nog niet geprobeerd want na het bereiden van de soep krijg ik mijn uitgesoepte kleren met geen mogelijkheid meer droog. En als ik ze weer aantrek is het binnen een uur toch weer kletsnat van het zweet. Kansloos.

De dag begon vandaag vroeg. Om 6 uur zaten we aan het ontbijt en om 7 uur zaten we in een bootje op het water. De zon was net op, het ochtendgloren zo mooi… In een dun jurkje in de wind op de boot. Het water, de rotsen en de mangroven. Ik zou nog zeker twee van dit soort trips moeten maken om te beseffen dat het geen (James Bond) film is, geen gemaakt schilderij. Dat het echt is. Mangroven zijn prachtig. Ingewikkelde wortelstelsels die eindeloos diep doorlopen in een donker woud. De rotsen zijn imposant. Ze zijn groot; de kleintjes steken 20 meter boven het water uit, de groten een veelvoud daarvan. 100 meter? Meer? Het is niet in te schatten. Vanuit de zee rijzen ze recht omhoog op, soms zelfs overhangend. Bizarre pilaren in het water, vol begroeiing en af en toe een kale vlakte waar blijkbaar recentelijk een aardverschuiving is geweest of zo iets. Wortels die in de rotsen, om de rotsen heen gekruld zitten, de planten die ogenschijnlijk uit de rots gegroeid komen. Heel bijzonder. En deze rotsen zijn overal. Soms met aangrenzende mangroven, soms op zichzelf staand. En heel soms met een klein zandstrandje. Zoals “James Bond Island”. Op dat strandje is blijkbaar in 1974 een James Bond film opgenomen, ik meen “the golden gun”. Hoe dan ook, het zegt mij niks. Ook het aanzicht van het eilandje, dat heel lieflijk tussen alle andere rotsen ligt, zegt mij niks. Maar een heleboel andere mensen duidelijk wel. Het is een enorme trekpleister die duizenden mensen per dag trekt die daar allemaal per bootje naar toe komen. Wij zijn er om 8 uur ’s ochtends dus we zijn de eerste. En nagenoeg de enige. Het is bizar om in de grotten te staan en naar de pilaren te kijken. Om omhoog te kijken langs de enorme rotsen. Over de rotsen te klimmen en op het strand te staan. Het is een bijzonder mooi eilandje. De rest van onze boottocht brengt nog meer mangroven, een grot waar we onderdoor kunnen varen, veel te smalle doorgangen waar we toch wel doorheen passen. Ik heb al snel mijn plekje gevonden in de punt van de boot en ik zit en kijk. Ik heb niet gekeken waar ik foto’s heb gemaakt, ik heb gewoon geklikt. Het kan niet anders dan dat elke foto mooi is. Echt waar.

Het is tijd om terug naar Manora Garden te gaan, waar we logeren. Een fietstocht van 7 kilometer maar ik voel me energieker dan ooit. Ik vlieg met plankgas op mijn mountainbike over de heuvels, door de zon, de wolken en de regen. Eenmaal op Manora blijkt er geen stromend water te zijn, dus geen douche. Ik ben nog niet klaar met mijn fanatieke bui dus ik doe een serie sit-ups. Even controleren of het water weer aangesloten is. Ja. Tijd voor een douche. Gesproken over herinneringen met tropische klamme hitte en een gebrek aan waterdruk. Tijd om terug te zoeken in mijn oude blog… Even lachen…

“De rest van de nacht ben ik wakker gehouden door de junglegeluiden. Getik, gerammel, de regen die in tropische hoeveelheden uit de lucht kwam vallen, gekraak van het huisje… Het was net of er iets of iemand rond het huisje aan het struinen was. Ik hoorde een raar geluid in de badkamer, het geluid van stromend water. Tim gaat even kijken. En het klopt dat ik water hoor stromen, want de kraan staat open. De hele dag hebben we geen waterdruk gehad en blijkbaar hebben we bij het prutsen aan de kraan deze open laten staan. Nu is er klaarblijkelijk wel waterdruk en het water gutst uit de kraan. Op het moment dat Tim de kraan dichtdraait begint er uit de douchekop boven zijn hoofd water te stromen. Lekker, een koude douche midden in de nacht!”

Thailand is heel anders dan Indonesië. Ik was er heilig van overtuigd dat het op elkaar zou lijken, maar niks is minder waar. Thailand is veel schoner, hygiënischer. En de natuur hier is ruiger en extremer. De bomen zijn hoger, de rotsen steiler. Het klimaat is heter en vochtiger dan in de periode dat ik in Indonesië zat (zowel op Bali als Java, Sumatra en Lombok). Het koelt hier ’s nachts niet af. Ik lig nu gestrekt op bed te typen, om 10 uur ’s avonds, met twee ventilatoren die mij behoren te koelen. Buiten flitst het onweer alhoewel hier net nog een prachtige sterrenhemel te zien was.

Vanavond hebben we de tocht naar Balcony nog een keer gemaakt, dit keer met de auto. Omdat we met teveel mensen zijn klim ik achterin het bakje van de pick-up samen met Rob en Annie, (ex-) Rosmalenaren die ook bij Gerard logeren. Bij de Balcony is het uitzicht geweldig. Het is donker, maar de lichtjes van Phangnga bezaaien het dal. De bergen tekenen als een donkere schaduw af, zwart als de nacht. Boven de bergen de donkerblauwe hemel die ineens heel licht lijkt in vergelijking met de bergen. De bijna volle maan. De sterren. En weer wifi. Whatsapp is toch wel heel leuk hoor… en facebook ook. Een smartphone is trouwens ook heel handig. Misschien ben ik wel een beetje verslaafd. Of ik wil teveel leuke dingen delen, dat kan natuurlijk ook.

5 december 2014
We zijn naar een waterval gelopen. De tocht erheen was heel indrukwekkend door prachtige natuur en achterlangspaadjes. De Watervallen waren heel mooi en het was er heerlijk koel. Lekker gespetterd in het water en ik heb 500 slagen stroomopwaarts onderaan de waterval gezwommen (zie foto). Lekker om actief bezig te zijn en het niet te warm te hebben! Genieten!!!