Op een onbewoond eeeeeiiiiiland

Dit is een kopie van de tekst op onze gezamenlijke website, www.everyoneweb.com/TimenEline

Meno! You’re next..
Door: Eline

De boot waarmee we naar Meno gaat is eenzelfde boot die ons van het vaste land naar Trawangan gebracht heeft. We klimmen erin en de tocht begint. Het waait hard en de golven zijn metershoog. Het bootje is niet zo groot en de bemanning roept iedereen op om achterin de boot te komen zitten om de motor meer contact te laten maken met het water. De tocht is ronduit indrukwekkend. Het eerste stuk varen we met de golven mee waardoor we beurtelings muren van water naast ons zien, op een golf surfen en de diepte weer in knallen. Ik moet de tassen stevig vasthouden om te voorkomen dat ze de hele boot door rollen. De zee wordt rustiger, maar wanneer we bij Meno in de buurt komen jagen flinke golven onze kant weer op. De golven tillen ons zo hoog op dat de motoren het grootste gedeelte van de tijd geen contact maken met het water en aangezien we tegen de golven in moeten komen we bijna niet vooruit. Nog een stukje dwars op de golven en we komen aan in de haven van Meno. Of eigenlijk, het strand van Meno.

Tim gaat op zoek naar een slaapplaats en ik blijf achter met de spullen. Na een poosje komt Tim terug met iets leuks, maar wel landinwaarts. Een lokale verkoopster met ananassen en mango’s op haar hoofd zit al een poosje met mij te praten en vertelt over goedkope accommodatie recht aan het water. Het is wel 20 minuten lopen. Ik ga met haar mee en Tim blijft achter met de spullen. Het is inderdaad een flinke wandeling maar het resultaat is geweldig. Super huisjes, goedkoop, en met weids uitzicht over de zee! Helemaal gelukkig loop ik terug naar Tim, ik kan niet wachten om hem te laten zien wat ik gevonden heb. Onderweg staan een heleboel paardentaxi’s, maar veel paarden hier zijn ondervoed, hebben verwondingen door slecht passend tuig en gedragen zich apatisch. Als ik aan kom lopen doe ik alsof ik paardjes wil aaien maar in feite ben ik op zoek naar een gezond paard die ons met onze bagage naar het noorden van het eiland kan brengen. Slechts een paardje voldoet aan mijn eisen en de eigenaar, die samen met zijn zoontje in de wagen zit, brengt ons uiteraard graag weg. Ik leg hem uit dat we eerst naar het zuiden moeten om Tim op te vissen en dan naar het noorden. Tim is zowel verbaasd als opgelucht als hij mij op de paardenwagen aan ziet komen. Ik leg hem niks uit maar zeg dat alle spullen in het karretje moeten en dat we naar het noorden gaan. De zon is al bijna onder en ik wil hem graag met daglicht laten zien wat ik gezien heb. Onderweg leg ik uit wat ik heb gezien, welke accommodatie mij geschikt leek en wat de verschillen zijn. De eigenaar van het paardje let goed op dat de tweewielige kar in balans is en stapt van de wagen en helpt zijn paardje wanneer we door een stuk mul zand moeten. Hij is goed voor zijn dier. Op mijn verzoek stopt hij bij elk guesthouse dat mij geschikt lijkt en wanneer de zon net onder is komen we bij ons voorlopige nieuwe huisje. Een bamboe hut, 20 meter vanaf de zee met weids uitzicht over zee, een grote veranda en een hangmat.




Wakker worden met uitzicht op zee
Door: Eline

Het is prachtig wakker worden met uitzicht op de zee. We hebben geen gordijnen, dus met de eerste zonnestralen zijn we wakker (Tim is in alle vroegte al de zonsopgang op het strand gaan bewonderen). Ontbijt is exclusief dus in het nabijgelegen restaurantje kunnen we zelf kiezen. Jippie, eindelijk een keer géén pannenkoek! Ik bestel nasi terwijl Tim tot mijn grote verbazing een pannenkoek besteld. Met honing en limoen. Hij was de dikke, halfgare pannenkoeken net zo zat als ik maar hier wil hij duidelijk een meer westerse variant van de pannenkoek een kans geven.

Na ons ontbijt huren we snorkelspullen en gaan we de zee in. Maar dat valt tegen, we zijn Pulau Weh gewend met de kleine stukjes koraal en de prachtig gekleurde vissen. Hier is het koraal saai gekleurd en dat zijn de vissen ook. Op Pulau Weh kan de onder water geen foto maken zonder vis erop, hier moet je je best doen om er wel een vis op te krijgen. En de zeeschildpadden die hier in grote aantallen zouden zitten hebben we niet gezien. De harde wind maakt het nog hartstikke koud ook en een beetje teleurgesteld zijn we op het strand liggen. De zon en de wind drogen ons snel waardoor ik het snel weer warm heb. Ik schuif iets waardoor de branding precies mijn benen raakt. Dat is beter.

Sofia’s nieuwe looks en de zoektocht na chocomel
Door: Eline

We hebben net gesnorkeld en zometeen gaan we ontbijten. Ik zit weer in het kleine hutje aan het water, ver bij alles en iedereen vandaan. Alleen het geluid van de zee, het geritsel van de dorre struiken en een incidenteel schip hoor ik.
Gisteren hebben we de rest van de dag lekker rustig aan gedaan. In de hangmat hangen en wat lezen, eten bij een ander cafétje, een wandeling door het dorpje. Het dorpje is ruim opgezet en kippen, geiten, koeien en paarden staan verspreid. De kippen lopen los, de koeien los of aan een lang touw, de geiten aan een heel lang touw en de paarden staan op stal of met een kort touw waardoor ze een rondje kunnen lopen vanaf hun zonnedakje en voerbak naar het dorre gras. Er staat een katoenboom, iets wat ik heel fascinerend vind. Zoiets heb ik nog nooit gezien! Voorzichtig pluk ik aan een noot die opengebarsten op de grond ligt. Wat mooi! Tim zijn wanhopige zoektocht naar chocolademelk is hopeloos maar wel goed voor mijn Indonesisch. Toko? (=winkel) Ada susu choklat? (heb je chocolademelk?)

Ook komt Sofia bij ons langs. Een Indonesische vrouw die op dit eiland geboren is. Ze heeft twee kinderen en probeert haar gezin in levensonderhoud te voorzien. Daarnaast probeert ze genoeg geld te verdienen om haar broertje van 17 te laten studeren. Die jongen moet nu werken om ervoor te zorgen dat ze te eten hebben, maar hij wilt graag studeren om ober te worden. De mand vruchten op haar hoofd draagt ze nog steeds bij zich en onze Belgische buren kopen een ananas van haar. Ze schilt de vrucht tot een soort ijsjesvorm ontstaat. Ik heb het nog nooit gezien, maar ze doet het prachtig! Een ananas in een ijsje veranderen! Cool. Ze neemt onze was mee om te wassen en ik geef haar kleren die ik niet meer wil cadeau. Ze is er erg blij mee en ik ben blij dat ik de kleding niet meer mee hoef te dragen.

Schildpadden missie
Door: Eline

Vanochtend zijn we wezen snorkelen, op zoek naar schildpadden. Prachtige dingen gezien, koraal, gekleurde vissen, maar geen schildpad te bekennen. Teleurgesteld en moe door de sterke stroming hijsen we ons weer op het strand. Tim zijn nagels en lippen zijn blauw van de inspanning en ik warm me op in de ochtendzon. Als we teruglopen spreek ik andere toeristen aan die ook zijn wezen snorkelen. Of ze schildpadden gezien hebben. Ja! Een heleboel! We hebben mooie foto’s en filmpjes, en er zitten er echt veel! Daar! Ze wijzen naar een plek waar wij gisteren geweest zijn en geen schildpad gezien hebben. Wij zijn vandaag op een plaats de zee in gegaan waarvan onze Belgische buren zeiden dat ze er gisteren schildpadden gezien hebben. Morgenochtend weer een kans.

De schildpaddenmissie gaat voort. We hebben eergisterenmiddag gesnorkeld in het gebied dat de Belgen aanwezen, maar geen schildpad te bekennen natuurlijk. Gisterenochtend weer een poging, nou moet het lukken! Gewapend met fototoestel gaan we de zee in. De zee is koud, hard zwemmen! Als we op de richel komen zie ik een heleboel vissen. Geen schildpad. Tot hij ineens vlak onder mij zwemt. Wow!! Ik wil Tim roepen, maar hij is meters bij mij vandaan en bovendien met zijn hoofd onder water. Ik volg de schildpad tot hij de diepte van de zee in is verdwenen. Een minuut of 5 later zie ik de volgende schildpad. Ik wijs naar Tim en zwem er dan snel naar toe. De schildpad is groot, bijna een meter lang, en heeft een ovaalvormig schild. Hij is totaal niet onder de indruk van mijn aanwezigheid dus zwem ik een stukje met hem mee. Wat zwemsnelheid betreft zijn we aan elkaar gewaagd gelukkig, ik kan hem gemakkelijk bijhouden. Tot ik me bewust wordt dat ik sterke stroming mee heb, recht de open zee in. Ik neem afscheid van de schildpad en draai om, terug naar de rifrichel.

Zoals de schildpad zich door het water beweegt is net een droombeeld. De rustige bewegingen in de egaal blauwe omgeving, zo onwerkelijk. Zo mooi. Ik wil meer van deze dieren zien. Een paar dagen geleden heb ik Ilse via skype gesproken. Ze is nu op stage in Costa Rica en doet een of ander onderzoek naar schildpadden. Ze had een hoop over ze verteld en foto’s gestuurd die mij handvatten geven om ze ook hier te vinden en daarnaast heeft ze een flinke dosis schildpaddenenthousiasme meegegeven. Maar nu merk ik hoe weinig ik eigenlijk over ze weet. Wat eten ze? Zijn ze carnivoor, herbivoor, omnivoor misschien? Dat helpt een hoop bij het onder water zoeken. Hoe vaak komen ze aan land om eieren te leggen? Waar leggen ze die eieren dan? Met deze vragen ben ik internet op gegaan. Wat schildpadden eten hangt af van de soort, ze kunnen zowel carnivoor, herbivoor als omnivoor zijn. Volgens de locals knabbelen deze schildpadden aan koraal. Ze kunnen wel 10x per jaar aan land komen om eieren te leggen en afhankelijk van de soort leggen ze 1 tot tientallen eieren per keer. Gesuggereerd wordt dat ze bij volle maan aan land komen om eieren te leggen.
Tijdens een strandwandeling ontdek ik vreemde bandensporen op het strand. Een paar meter verder besef ik dat dat rare bandenspoor van een baby schildpadje is! Ik kan ontdekken welke kant het op loopt en zo het nest opsporen. Als ik het nest vind begin ik te graven, maar al snel stuit ik op een enorme berg maden. Juk. Maar de locatie onthoud ik. Ik vind nog meer sporen van kleine schildpadjes en volg ze. De sporen lopen lukraak overal naartoe. Stervorming zijn ze soms, sommige gaan recht het bos in. Of het spoor loopt meters langs de branding, soms verdwijnt het spoor op een plek waar zeker geen zee te vinden is. Opgepikt door een roofdier? De veiligheid van de hatchlings ligt in de zee, dus dat is hun eerste missie als ze uit het ei komen. Ik snap nu wel waarom velen dat nooit zullen halen.

Vanochtend ben ik na een rusteloze nacht voor zonsopgang opgestaan om te kijken wat er op het strand gebeurt is vannacht. Heel veel verse sporen van hatchlings, alle kanten op. Overal op het strand, met als favoriete plek de noordelijkste punt van het eiland. Er is geen volwassen schildpad aan land geweest vannacht. Er is ook geen maan geweest, dus dat kan dan wel kloppen.

Boekenfobieën en verslavingen…
Door: Eline

Afgelopen week hebben Tim en ik samen een boek gelezen. Een boek dat schijnbaar recent verfilmd is,de hongerspelen. Ik ben ook echt een doetje, zo lang als we lezen (en het is spannend, dus we blijven lezen) speelt het boek dag en nacht met mij mee. Als ik over het strand loop zie ik figuren uit het boek, ik denk na over mensen die ik tegenkom, waar ik die onder zou scharen naar de normen van het boek, om me heen zie ik dingen die we kunnen jagen en verzamelen, net zoals in het boek… Het boek is nu uit en Tim heeft een serie kinderboeken voor mij gedownload. Die krijg ik in een dag uit dus daar slaap ik een stuk geruster op.

Gisteren heb ik twee kinderboeken uitgelezen. Boeken waarin jonge paardenmeisjes dappere helden zijn. Feel good boeken. Tim is na jaren gezegd te hebben dat hij Harry Potter kinderachtig vond maar eens begonnen aan het eerste boek en is er verslaafd aan geraakt. Hij is nu namelijk in 1,5 week tijd al bij deel 4.

Stroomuitval.. t wordt een gewoonte
Door: Eline

Tijdens het ontbijt bij ons stamcafe Amber praten we over de stroomuitval, die nu al twee dagen duurt. Een paar keer is de stroom een half uurtje teruggeweest maar buiten dat zijn we afhankelijk van de kaarsjes die onze guesthouse eigenaar ons gegeven heeft en mijn kleine zaklampje. Doordat we de dagen hiervoor vrijwel altijd stroom hadden heeft geen van ons eraan gedacht om mijn zaklampje op zonne-energie onder het kussen vandaan te halen en in het licht te leggen en ook de batterij van Tim’s sprayapparaat is leeg. We zijn compleet verrast door de stroomuitval, en zo ook de rest van het eiland. We praten erover bij Amber, hoe afhankelijk we eigenlijk zijn. Al onze draagbare apparaten zijn leeg. Kaarsjes, daar moeten we het mee doen. Hoe lang het duurt weet niemand, de eigenaar van Amber denkt dat de elektriciteitscentrale van het eiland stuk is. Korte stroomuitval komt altijd doordat de diesel, die de centrale draaiende houdt, op is. Door de getijden of hoge wind is het niet altijd mogelijk om naar het vaste land te gaan om de voorraden aan te vullen. Deze 48uurs storing bij rustig weer is ongewoon.
Sofia, de vrouw waar ik eerder over verteld heb, komt bij ons zitten. We kletsen wat, lachen met zijn allen. Gisterennacht was er tot diep in de nacht muziek te horen uit het dorp. Waar kwam dat dan vandaan, terwijl we geen stroom hadden? Sofia vertelt dat ze er is geweest om mee te dansen, en dat de stroom van een aggregaat kwam. Haha, die mensen van hier weten de prioriteiten wel te leggen! Ook vertelt ze dat ze de kleren die ik haar gegeven heb, allemaal al gedragen heeft. Het beeld van een moslimvrouw met een spaghettitopje over straat gaat kan zich slecht vormen in mijn hoofd, maar ik zie dat ze trots is op de kleding die ze van mij gekregen heeft. Ineens is er elektriciteit. Omdat dit zeldzaam korte momenten zijn springt Tim op om te gaan sprayen voor de stroom weer uitvalt. Als hij weg is vertelt Sofia dat ze bezig zijn om dit eiland aan te sluiten op de stroomvoorziening van het vaste land. Nu moet het aangesloten zijn, dus vanaf nu hebben we altijd stroom. Wat een vooruitgang!

Boodschappen en Bruiloft
Door: Eline

Samen met Sofia loop ik naar het haventje. We praten over het leven, over de elektriciteit, over hoe zij in karma gelooft. En dat er vanavond een bruiloft is en ze nodigt ons uit om mee te gaan. Leuk! Onderweg wijst ze me een grote supermarkt en onze wegen scheiden met de belofte dat ze ons vanavond op komt halen voor de bruiloft.
De supermarkt is groot, heel groot. En veel vollediger dan ik dacht. Ik loop lange tijd rond en kijk naar alles. Vooral heel veel koekjes, rijst, pasta en huishoudartikelen verkopen ze. De koekjes en chips, onze vaste tussendoortjes, zijn zelfs omgerekend naar euro’s stervensduur. Ik zoek iets waarmee we zelf een maaltijd kunnen maken zonder te koken. Behalve een vork-mes-lepel hebben we niks. Een waterfles kunnen we door midden knippen als bakje. Maar daar houdt het op. Met alleen het zonlicht krijgen we nog geen water aan de kook en zelf vuur maken durf ik niet aan. Ik heb wat fruit vast als ik iets anders vind. Cornflakes! Weetbix! Melk kunnen we aankomen, een potje honing op het zoeter te maken en.. meer hebben we niet nodig voor een goed ontbijt. Het is duur, maar 3x per dag uit eten gaan is, ook al kost het hier allemaal geen hol, nog duurder en dat ben ik bovendien zo vreselijk zat. Ik neem de gok dat Tim het ook een goed plan vind en ik ga afrekenen.

Met een zware tas vol sjouw ik door de hete middagzon naar de andere kant van het eiland. Tim is verrast, maar blij met mijn aankopen. We besluiten het blik knakworsten meteen te openen, maar dat valt niet mee zonder blikopener. Na heel wat hakken met mijn schaartje, duwen en wringen is het gat groot genoeg om er een worstje uit te peuteren. Wat smaakt dat goed!
Een probleem vormt de zoutpot die ik meegenomen heb. Behalve dat Tim verbaasd reageerde “waar kan ik die voor gebruiken?” Het grootste probleem is de deksel, die gaat er met geen mogelijkheid vanaf. Tim probeert het lief, hij probeert het met geweld. Ik doe ook alles wat ik kan bedenken, maar er staat geen enkele aanwijzing op het potje en de deksel zit muurvast. Lekker dan! Zo hebben we er niks aan, dus Tim gaat over op het grof geweld met het kleine schaartje waarmee we net ook het blik knakworsten open gekregen hebben. Hij steekt, knipt en wrikt en uiteindelijk komt er zout uit de zijkant van de deksel. Niet helemaal zoals het hoort, maar er komt in ieder geval zout uit. Met veel geweld krijgt hij de deksel eraf en dan ontdekken we dat slechts het stickertje bovenop de pot de handige strooigaten afdekt. Nee, hahahahaha! Dat was nog eens de moeilijkste weg naar binnen nemen… Tim probeert het potje weer in elkaar te zetten en uiteindelijk lekt er nauwelijks zout. Aan deze actie zullen we nog lang herinnert worden, aangezien het een hele grote zoutpot is.

Tim zegt dat op moslimbruiloften het dragen van een lange broek en een bedekkend t-shirt gepast is. ’s Avonds staat Sofia zoals beloofd op ons te wachten. Onze verbazing is groot als Sofia zonder hoofddoek in mijn spaghettitopje aangelopen komt en als we in het dorpje komen, blijkt zij geen uitzondering. Vrijwel alle vrouwen hebben hun hoofddoek af gedaan en dragen vrij westerse kleding. Een meisje loopt zelfs met een kort, te strak broekje en daar onder een netpanty enthousiast met haar heupen te zwaaien. Niet alleen wij vinden Sofia wel heel erg sexy met haar grote borsten in het te strakke truitje, ook haar vriendinnen uit het dorp zeggen het en ze giechelen de hele boel bij elkaar. We krijgen allemaal een klein doosje. Hier blijkt een bekertje water, een mandarijn, appeltje en pepermuntjes te zitten. Wat leuk! Iedereen zit op de grond van de tent. De tent wordt overeind gehouden met bamboe, op de vloer liggen grote stukken afdekplastic en de muren zijn gemaakt van palmbladeren. Echter, de locals doen geen enkele moeite om de muur te sparen en gaan er met het grootste gemak dwars doorheen of duwen de bovenste bladeren naar beneden zodat ze er over kunnen stappen. De aggregaat houdt de boel draaiende en terwijl we luisteren naar live muziek eten we ons fruit en drinken we het water. De muziek stopt en een man zegt iets. Iedereen staat op en de bruid en bruidegom komen binnen. Zij is gekleed in een hele mooie witte jurk die te lang is maar omhoog gehouden wordt door twee kinderen. Haar haar is opgestoken en er zit een mooi subtiel kroontje in. Haar huidskleur is lichter gemaakt en met haar kleine hakschoentjes struikelt ze zich een weg door het losse plastic in de tent. Haar toekomstig man, de oom van Sofia, is gekleed in een driedelig pak dat vele maten te groot is en hij draagt witte handschoenen. Geen van beide kijkt heel blij terwijl ze op de stoelen op het podium plaatsnemen en de bruidsmeisjes met een waaiertje naar hun wapperen. Voor hun neus doen een aantal kinderen een dansje, met hun ruggen naar het echtpaar en hun gezichten naar ons gericht.

De volgende ochtend hadden we een feestontbijt. Fruit wat over was van de bruiloft samen met het fruit dat ik in de supermarkt gekocht had. Om de beurt een hapje van de appel en allebei een half mandarijntje. Daarna zijn we aan de weetbix en cornflakes gegaan. Tim knipte een waterfles door midden en goot in de onderste helft chocolademelk. Daarop de cornflakes. Ik pakte een lege chipszak die als bordje kon dienen en besmeerde 2 weetbixjes met honing. Voor vertrek had Tim twee mes-lepel-vorkjes in één gekocht, maar op de een of andere manier is er maar eentje mee op reis gegaan. Dus eerst gebruik ik het lepeltje om de uiterst vloeibare honing op mijn weetbixjes te gieten, daarna gebruikt Tim de lepel om zijn cornflakes mee te eten. Het is een heerlijk ontbijt, het smaakt fantastisch en het is heel fijn om het zelf klaar te maken en zoveel te eten tot we vol zitten.

Laatste dagen op de gili’s
Door: Eline

Na een duik in de zee vertrekken we pas na het heetst van de dag om een rondje rond het eiland te lopen. Al snel vinden we een plekje waar we kunnen lunchen. Op de kaart staan veel lekkere dingen, maar wij vragen naar de visvangst van vandaag. Hij laat ons twee grote vissen zien. We kiezen de grootste terwijl een vrouwtje die mij aan Mama, de geweldige kokkin op Pulau Weh, doet denken. Ze grilt de vis en samen eten we het grote bord leeg.
De rest van de wandeling rond het eiland is mooi, schitterend. Het is er rustig, haast verlaten. Met mooie witte zandstranden en de lokale bevolking die naar eten scharrelt in het door eb drooggevallen stuk zee. We discussiëren over de ligging en vorm van Lombok en Bali. Tegen zonsondergang vinden we een boot tussen de bomen, waar we op klimmen. We maken maffe foto’s van ons met de ondergaande zon en kijken naar Gili Trawangan, waar de zon achter zal verdwijnen. Tot onze grote verbazing verdwijnt er een hapje uit de zon. De zon verdwijnt niet achter Trawangan, maar achter een veel grotere berg. De vulkaan van Bali. Haha! Bali gevonden!


Vandaag zijn we een dagje naar Gili Air geweest. Het laatste eilandje uit de reeks van drie –Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air. Het was snikheet vandaag en tussen het effe afkoelen in de zee voor zover het zeewater zich daarvoor leende, want dat was ook warm, hebben we wat over het eiland gesjokt. We zijn op een punt geweest waar we alle drie de eilanden tegelijk konden zien en verder heb ik mij laten inspireren door het lokale handwerk. Hangmatten knopen, sierraden maken uit kokosnoot. Heel gaaf!
Om 3 uur ging de boot alweer terug en na de korte oversteek kwamen we aan op ons vertrouwde Gili Meno. Het is een half uurtje lopen naar ons huisje. Ons perfecte huisje dat alles is wat we in een huisje zoeken. Vrijstaand, bed met klamboe, eigen badkamertje, een veranda met een hangmat en vrij uitzicht over zee. En ook niet onbelangrijk; goedkoop. Voor 8 euro per nacht is dit paradijsje het onze. Vanochtend werden we vroeg gewekt door de huisbaas. Of we alvast vooruit wilde betalen, hij wilde naar Lombok. Uuh… ja, dat kan! Nadat hij met het geld verdwenen was keek ik op de klok; het was net 7 uur. Deja vu, ik herinner me maar al te goed dat de eigenaar van het guesthouse in Sengiggi ook vroeg of we alvast wilde betalen, ze wilde naar de markt om eten te kopen maar had geen geld…
Over eten gesproken; ons ontbijt moeten we ook met ons leven bewaken. Onze etensdieven van de afgelopen weken zijn apen, muizen, ratten en eekhoorns geweest en op deze plek wordt de boventoon gevoerd door mieren. Mieren die overal zitten. Suiker is wit met zwarte puntjes van de mieren. Overal komen ze doorheen. Sommige zijn heel klein, sommige bijten heel hard, sommige zijn mega groot. Allemaal zijn ze irritant. Alle open verpakkingen met eten erin hangt in plastic zakken aan het plafond, de enige plek die vooralsnog veilig is voor de mieren. Het honingpotje is een uitdaging van een heel andere graad. Voor het honingpotje hebben we een afgeknipte waterfles vol water gezet , een bodempje van zand erin en het honingpotje er midden in. Een paar uur later zag het water zwart van de dode mieren die geprobeerd hadden of ze konden zwemmen. Het is ze gelukkig nog niet gelukt om in te breken in mijn potje honing, maar ik geloof dat de strijd nog niet gestreden is.
Morgen gaan we Meno verlaten. De belangrijkste reden: ons geld is op. De tel van de dagen dat we hier zijn geweest zijn we volledig kwijt. Welke dag het is kunnen we een vragende voorbijganger ook niet vertellen. Ik heb even gekeken, vandaag is het woensdag en morgen, donderdag, nemen we de boot naar Bali. Aki heeft dat voor ons geregeld. Bali, Ubud, is onze volgende bestemming. Ik hoop maar dat ik niet al te wagenziek ga worden.
Gili Meno is prachtig. Geweldig, in alle opzichten. Toch zou ik hier nooit terug willen komen, bang dat dit mooie, vriendelijke eilandje volgebouwd is met hotels en dat het er super toeristisch geworden is. Dat is immers ook het lot van Trawangan geweest tussen Tim’s laatste bezoek 3 jaar geleden en nu. Ik zal Meno altijd onthouden in mijn dromen. Mijn dromen, over een piepklein eilandje met witte zandstranden en een bamboe hutje met weids uitzicht over zee. Voor dat hutje hangt een hangmat waar ik in lig…


Aankomt op Bali en eerste dag Ubud
Door: Eline

Eergisteren hebben we de reis gemaakt van ons paradijselijke eilandje naar Bali. Met de boot over zee waar we een tijdje niks anders zagen dan water rond ons. Heel bizar, ik had dat nog nooit meegemaakt. De boot zelf was ingericht met een soort vliegtuigstoelen. Onderweg kregen we allemaal een kartonnen doosje met daarin water, snoepjes en chocoladebroodjes. Lunchpakketje. Oh wacht, voor ik het vergeet, hoe we op die boot zijn gekomen is ook een verhaal waard. In Trawangan werd geen gebruik gemaakt van een steiger zodat de boot met zijn neus op het strand prikte. Aan de bovenkant in de neus was een luikje waar blijkbaar een grote ruimte onder zat, want iedereen zijn bagage verdween in het gat. Daarna was het onze beurt. Met een trapje, geholpen duur behulpzame handen van de bemanning, klommen we op de neus. We schuifelden over de smalle rand naar achteren terwijl we ons vasthielden aan een railing bovenop de boot. Schuifel schuifel schuifel… toen konden we de boot in. Veel mensen gingen op het dak zitten zodat wij met gemak een zitplaats konden vinden. We zaten net toen de boot vertrok, de open zee op. De laatst aan boord gekomen mensen schuifelde nog steeds over het randje naar achteren, tot mijn grote verbazing. Lekker Indonesisch!

Eenmaal aangekomen op Bali werden we overspoeld door brommers, auto’s en ontzettend veel verkopers. Ook al had Tim een zonnebril op zijn neus, van alle kanten probeerde mensen hem nog een zonnebril aan te smeren. Taxi’s terwijl wij een bootreis inclusief transfer op Bali hadden. En nog meer van die opdringerige onzin. Het vinden van een transferbusje was even chaotisch maar toch hadden we relatief snel een plekje en ik ging voorin zitten. Bali’s hoge bergen zijn vast goed voor wagenziekte…
Het was ongeveer een uurtje rijden naar Ubud, zodat ik even aan de cultuurshock kon wennen. Dit was geen moslimgebied, maar Hindoestaan! Overal tempels en plekjes om te offeren. Werkelijk, elke 5 meter aan beide zijden van de weg. Het busje zette ons niet af op de plek waar we naartoe wilde maar op een centrale plek in Ubud. Wat was het daar druk! Overal mensen, toeristen, winkeltjes… Tim was met iemand mee die een guesthouse aanbood terwijl ik bleef zitten met onze bagage. Tim kwam terug en stelde voor wat ik ook al in gedachte had; een brommertje huren en zelf op zoek gaan naar een geschikt plekje, buiten de drukte. Nog geen 10 minuten later stond Tim met een brommertje en 2 helmen voor mijn neus. We sjorden onze tassen erop, ik paste er nog net bij en we baanden ons een weg door het drukke verkeer. In een rustig straatje hebben we een guesthouse gevonden wat dan wel niet aan onze verwachtingen voldoet (wij dachten, wijds uitzicht over de rijstvelden) maar het is prima. We kijken tegen een groenbegroeide helling aan. Even later, als ik het visitekaartje lees, zie ik dat de kamers ‘river views’ hebben. Huh? Maar als ik over het balkon kijk zie ik inderdaad een klein beekje kabbelen. Mooie woorden.

De volgende ochtend gaan we op weg met ons brommertje. Op zoek naar sawa’s. Uitgestrekte rijstvelden, dat lijkt ons zo mooi. Door de drukte heen, de drukte uit. Ja, we vinden sawa’s, maar ze zijn klein en totaal niet zoals ik me voorgesteld had. We rijden nog een poosje verder, en ja, het is wel leuk, maar we kunnen niet ontkennen dat we allebei teleurgesteld zijn in deze plek. Waar we een klein bergdorpje met uitgestrekte sawa’s omheen verwachtte blijkt een drukke toeristische trekpleister. Zwijgend rijden we verder met het brommertje tot we opeens een supermarkt zien. Hoera! Eindelijk een grote, normale supermarkt. We nemen ons voor om eten in te slaan om zelf een maaltijd te maken, wraps ofzo. Ook de supermarkt valt tegen. De prijzen liggen hier een stuk hoger dan op Sumatra en Lombok en warps zijn niet te krijgen. Wel geitenkaas, uit Nederland geïmporteerd. Toch komen we met een volle tas de winkel uit. Met een stuk touw, een mini blikopener, een goed sluitende plastic box en ingrediënten voor salade en twee ijsjes. We eten onze ijsjes en gaan naar huis.

Tim is moe en gaat even liggen, terwijl ik met onze gloednieuwe aankopen op het balkonnetje ga zitten. Ik test de blikopener op de blikjes erwten, maïs en olijven. Het vergt behoorlijk wat handigheid en oefening, maar ik krijg de blikken open. Ik was de nieuwe plastic bak met wat drinkwater en gebruik de deksel om de krop sla op te leggen. Blaadje voor blaadje was ik het met water uit de fles, scheur ik het en doe het in de plastic box. Daarna het blikje tonijn erdoor, gewoon met mijn handen. De tomaatjes was ik in een badje wat ik heb gemaakt in de deksel van het tomatendoosje, de schone tomaatjes gaan in het lege erwtjesblik. Later snij ik de tomaatjes met de deksel van een van de blikjes. Ik ben helemaal opgevrolijkt. Lekker zelf eten maken! Met wat creativiteit zijn de middelen die ik heb voldoende! Het duurt een flinke poos, maar dan is de salade klaar. Deksel erop, even alles door elkaar schudden, voila! Met onze mes-lepel-vork dingen (de tweede hebben we inmiddels ook terug gevonden) die we uit Nederland meegenomen hebben en een prikkertje dat Tim gekregen heeft bij het proeven van een snoepje eten we de saladebak leeg. Nog nooit heb ik zo genoten van eten klaarmaken en het zelf eten. Het is zo lekker!

Voor het avondeten zaten we in een eetcafé toen er aan een ander tafeltje een man ging zitten die als twee druppels water op Kees leek. Echt, precies! Tim heeft zelfs stiekem een foto gemaakt van die man en hij overwoog te vragen of hij met hem op de foto wilde. Maar uiteindelijk bleef hij gewoon de hele tijd naar deze Keesman kijken. Tot Keesman een sigaret op stak en aan de tafel naast hen een vrouw opperde om van tafel te ruilen met het Keesmangezelschap zodat zij niet in de rook zaten. Dus zo verplaatste het Keesmangezelfschap en op de stoel waar Keesman eerst zat schoof nu… Harry Potter aan! Hij leek er echt op! Naast ons zat een vrouw die wel wat weg had van Alet. Ik weet niet wat het is met Alet, maar er lijken nogal veel mensen op haar. Nogal heel veel, heel bijzonder is dat. En hier naast mij zat weer zo’n Alet. Daar zaten we dan, Alet naast ons, Kees schuin tegenover ons en Harry Potter recht tegenover ons. We hadden de grootste lol dat we iedereen in het cafe zomaar namen gegeven hadden maar hee, wat konden wij eraan doen dat ze ons allemaal zo bekend voorkwamen?

De zoektocht continues….
Door: Tim

Na onze vorige poging om de mooie uitgestrekte sawa’s te vinden zijn we vandaag weer met frisse moed op pad gegaan. Ik bedoel…. Die 10-20-100… nee duizenden toeristen die hier zijn, komen toch niet alleen voor een winkelstraat?….. er moet en zal hier wat moois te zien zijn. Aangezien wij liever iets zelf ontdekken dan in een toeristenbusje (+ gids) de stad en omgeving rond te tuffen, was dat ook vandaag het plan. Nadat we ons brommertje gelijk voor een paar dagen extra hadden gehuurd konden we op pad.
Na wat zoek- en vraagwerk kwamen we eindelijk op een smal en stijl omhoog lopend pad.
Balancerend, ontwijkend en stuntelend kruipen we omhoog. Wanneer we denken dat het niet verstandig is om nog verder met de brommer te gaan zetten we deze aan de kant en gaan te voet verder.
We zijn nu in een klein dorpje waar dorpelingen in kleine hutjes bezig zijn met het maken van kunst. Van houten maskers, schilderijen en beeldjes tot houten geslachtsdelen en geschilderde eieren. Tof.. dit wilde ik zien. De ambacht niet de detailhandel eromheen. Sinds dat mijn vader een gitaar voor me heeft gemaakt heb ik al een lichte fascinatie voor hout gekregen. Deze fascinatie is erg aangewakkerd sinds dat ik in Indonesië ben. Ze maken hier de mooiste meubels en beelden en allemaal met de hand… wie wilt er nog iets van IKEA als je hier ooit bent geweest. Ik heb al nagedacht hoe en of ik een tropisch stuk hardhout na Nederland kan krijgen maar ik geloof niet dat ze in Nederland geloven dat ik het in een rivier gevonden zou hebben.
Ik ben blij dat Eline bij me is om mijn gat in mijn hand onder controle te houden met uitspraken als ‘Wil je daar een jaar mee rondsjouwen?’ ‘Zou je dat nou echt wel doen?’ of ‘Denk er eerst nog eens over na, dan kunnen we het altijd later nog kopen’. Nadat we een tijdje hebben gekeken bij het houtbewerken lopen we verder de sawa’s tegemoet.
De Sawa’s worden steeds mooier en uitgestrekter en komen meer en meer in de buurt van hoe we ze in ons hoofd al hadden gezien. D’s Genieten. Nadat we een slingerend pad door de sawa’s omhoog volgen komen we bij een idyllisch gelegen biologisch restaurant. Het restaurant had een eigen moestuin, wat runderen en kippen. Naast dat je gewoon van het menu een keuze kon maken mocht je ook zelf door de moestuinen lopen en oogsten na hartelief. Zij zouden dan iets lekker voor je bereiden met de gekozen producten…. Erg leuk concept.
Nadat we onze rammelende magen het zwijgen hadden opgelegd hoorde ik mijzelf de zin formuleren die ik nimmer nooit gedacht had ooit uit te spreken, namelijk:
‘sodej* als ik elke dag zo’n bord groente zou kunnen krijgen zou ik vegetariër kunnen worden’. Al met al een top dag met een culinair hoogtepunt! Ubud mag blijven.

Rivierdipping en hangmatten
Door: Tim

Na onze belevingen van de vorige dag hadden we veel zin om weer terug te gaan en dit maal nog wat verder te lopen/ klimmen. Na een fikse wandeling tijdens de warme uurtjes van de dag (niet super slim van ons) kwam Eline in gesprek met een local die vertelde dat vlakbij een waterval was waar niemand kwam. Met het gutsende zweet op onze ruggen wilde we dit natuurlijk wel even gaan bekijken. De man leidde ons via de tuin van zijn huis na beneden de afgrond in. Voorzichtig (want het was erg stijl) daalden we af tot dat we inderdaad water hoorde stromen/ vallen. Een goede 200meter lager was inderdaad rivier te zien die hier en daar kolkte. T was geen waterval maar wel een schitterende verschijning (zie foto’s). Aangezien de man al weer terug na zijn huis was en er niemand in de wijde omtrek was te zien besloten we om al skinny dippend het koude water te betreden. Dit kon makkelijk aangezien de rivierbedding aan al het zicht van de buitenwereld was onttrokken door overhangende bomen en stijle rotswanden.

Na een erg vermoeiende klim terug omhoog en natuurlijk weer wat veggie’s gegeten te hebben , hebben we onszelf in de middag getrakteerd op een tweetal hangmatten. Al onze guesthouses hadden tot nu toe een hangmat en deze niet… dat kon niet.. dus hebben we ze zelf maar aangeschaft. Aangezien we niet alle ruimte hadden hebben we ze op ons balkon boven elkaar opgehangen als een heuse “stapel hangmat”. Relax!