Van paradijselijk Pulau Weh op reis naar de Gili's

Dit is een kopie van de tekst op onze gezamenlijke website, www.everyoneweb.com/TimenEline

Bye bye, Pulau Weh
Door: Eline

We zitten op het vliegveld van Banda Aceh. De afgelopen dagen heb ik niet zoveel geschreven omdat ik alle tijd van het prachtige eiland genoten heb. Pulau Weh is een paradijsje op aarde. Twee keer hebben we een brommertje gehuurd voor een dagje en zijn we op pad gegaan, twee dagen zijn we naar een eilandje in zee gevaren om daar de dag door te brengen. Het eiland heeft alles wat het ideale vakantiebeeld vraag: lekker weer, helder zeewater in alle kleuren blauw, een waterval met daaronder een meertje waarin we hebben gezwommen… Kort samengevat: het zijn heerlijke dagen geweest en als we niet al een vliegticket geboekt hadden, waren we zeker langer gebleven. Maarja, het vliegticket kostte ruim 3 miljoen (roepia), de malariapillen hebben we niet eindeloos op voorraad en, hey, it’s time to move on. Vanavond slapen we ergens op Lombok, zo’n zeven uur vliegen vanaf Banda Aceh en met een stopover op Jakarta komt dat op een totale reistijd van 11 uur.
Om maar te zwijgen over wat voor een reis we vanochtend al afgelegd hebben. Vanaf ons guesthouse zijn we met een bootje weggebracht naar een taxistandplaats. Althans, dat was de bedoeling want toen de motor midden op zee uitviel kwam het bootje uit zijn speedboot houding en klotste een golf water naar voren, zo over mijn tassen heen. Daar dobberden we dan midden op zee. Schipbreuk! De kok, want hij was degene die ons wegbracht, bleek gelukkig ook handig met gereedschap. Hij haalde de motor uit elkaar, prutste er wat aan en probeerde te starten. Lukte niet. Nog wat gepruts hier en daar en een beetje sjorren en daar ging ie weer, op naar de taxistandplaats. Het was laag water, hij kon de motor niet meer gebruiken en de boot liep vast op de stenen. Met een stok probeerde hij ons los te duwen, toen dat niet lukte sprong hij uit de boot en trok hij ons naar de kust. Helemaal lukken deed dat niet en het laatste stukje waadde we door kniehoog water met onze tassen. We zijn er! De daaropvolgende taxirit van drie kwartier en de ‘fast ferry’ die ons in een uurtje van Pulau Weh naar Banda Aceh bracht gingen wel volgens plan en het ritje per tuktuk vanaf de haven naar het vliegveld (dat is ook bijna een uur rijden) was heerlijk. Met de wind in mijn haren, de zon hoog aan de hemel in het zachte, geveerde karretje voel ik me uitstekend. We hebben er dus al een hele reis opzitten, en nog een hele reis te gaan.






Time to fly, op na Lombok
Door: Eline

We zijn op Lombok! Het dorpje waar we verblijven heet Sengiggi, we zitten in een gastenverblijf in iemands achtertuin ongeveer 10 meter van het strand. Maar voordat we hier gekomen zijn…
Vliegen met een binnenlandse vlucht is een avontuur op zich. Het plan was om in vier uur van Banda Aceh naar Jakarta te vliegen, en vanaf Jakarta nog eens drie uur naar Lombok. Er wordt geen gebruik gemaakt van een slurf om aan boord te gaan van het vliegtuig, maar na controle van je boardingpass bij een deur loop je zo het platform op tussen de vliegtuigen. Volgens mij kan je daarna kiezen welk vliegtuig je pakt. Ofzo. We volgen de rest een beetje en gaan een vliegtuig in. Gaat deze naar Jakarta? De stewardess spreekt minimaal Engels, maar ik denk dat ze ja bedoelt.
De vlucht gebruiken Tim en ik om wat bij te slapen. Vanochtend om 5 uur ging de wekker immers al. We ontwaken uit ons gedommel als er wordt omgeroepen dat de landing ingezet gaat worden. Verward kijken we elkaar aan, hebben we 4 uur geslapen? Maar mijn horloge zegt anders; we vliegen pas twee uur. Ik vraag aan de stewardess waar we gaan landen. Jakarta is toch vier uur vliegen? Ze vraagt waar ik naartoe moet. Als ik Jakarta antwoord kijkt me ze geschrokken aan. Ze zegt iets wat ik niet begrijp en wat maakt het eigenlijk uit, we zien vanzelf wel waar we ergens landen. Met die gedachte loop ik terug naar mijn stoel en klik de veiligheidsgordel vast. Nieuwsgierig wachten we op wat er komen gaat.
We landen toch op het vliegveld van Jakarta. Wat bleek; ik had me gewoon vergist in de vluchttijden. Het vliegveld van Jakarta is groot en er is genoeg te doen. Na vijf uur wachten en een heeerlijke westerse maaltijd bij KFC stappen we in een vliegveld dat waarschijnlijk naar Lombok gaat. Tim is drie jaar geleden ook op Lombok geweest . Het vliegveld ligt er vlakbij de hoofdstad en volgens onze reisgids kost het 30.000 roepia om per taxi naar elke mogelijke locatie in de stad gebracht te worden vanaf het vliegveld. Het is bijna middernacht als we landen en de taxichauffeurs staan allemaal te popelen om ons mee te nemen. De prijzen die ze vragen zijn echter reusachtig. 250.000 roepia! Hallo! Dat is nog eens wat anders dan 30.000 roepia. Terwijl ik op onze tassen wacht loopt Tim naar de taxi informatiebalie. Hij komt enigszins verbijsterd terug; we zijn op een gloednieuw vliegveld aan de andere kant van het eiland geland, ruim een uur rijden van de hoofdstad. Verrassing!


Sengiggi (karaoke en de dokter)
Door: Eline

Ik ben zo blij met het plekje wat we gevonden hebben. We ontbijten ’s ochtends op het strand met thee, bananenpannenkoeken en ananas. Omdat we een stukje buiten het toeristische gedeelte zitten hebben we het hele strand voor ons alleen en kijken we naar de vele vissersbootjes die voorbij gevaren komen.
Maar het kan niet altijd goed gaan. Slechts kort na onze aankomst in Indonesie zijn mijn darmen van slag geraakt. De grote hoeveelheid middeltjes die ik meegenomen had uit Nederland bleken geen van allen in staat om mijn darmen te helpen. Ik was net een bad zonder stop, er was geen houden aan. Ik heb zelfs drie dagen uitsluitend witte rijst gegeten in een poging mijn darmen te kalmeren, maar tevergeefs. Op dag 15 hebben we een dokter opgezocht die na uitgebreid kloppen en luisteren concludeerde dat mijn darmen inderdaad erg overstuur zijn. Met antibiotica en darmkalmerende middelen staan we even later weer buiten. Ik voel me prima verder, al weet ik dat dat een soort tikkende tijdbom moet zijn. Ik ben eigenlijk al te lang ziek om me zo goed te voelen.
Iets leukers; het weer. Het is sinds we in Indonesië zijn elke dag ongeveer 30 graden. En elke dag zon, en sinds we het regenwoud verlaten hebben heeft het ook niet meer geregend. Super relaxed! Ook al is het lekkere weer inmiddels vanzelfsprekend, het geeft ontzettend veel energie dat de zon elke dag schijnt.
Toen we gisteren door het centrum van Sengiggi liepen ontdekten we een karaokebar. Lekker liedjes zingen! Ze hadden een soort singstar met alle muziek die je maar kan bedenken, zolang het maar niet te nieuw is. In een discoachtige kamer hebben we een uur lang lekker gezongen. En westerse muziek geluisterd! Dat was al eventjes geleden, die muziek had ik toch wel gemist!
We liggen op ons privé strandje. De vissers vissen blijkbaar alleen ‘s ochtends want elke middag is de zee verlaten. Gisteren ben ik ziek geworden. Of het door de kokosnoot vers uit de boom kwam of door de antibiotica is mij onduidelijk, maar ik was er goed naar van. Vandaag voel ik me gelukkig stukken beter en liggen we op ons privé strandje. Vanochtend heeft Tim ontdekt dat het zetten van een tatoeage pijnlijker is dan ‘dat doet wel een beetje pijn’ zoals zijn beste vriend suggereerde. Nu is Tim een beetje zielig en ligt languit op een handdoekje met zijn voet omhoog om te voorkomen dat er vuil in komt.
Ik wandel wat over het strand en kom af en toe wat te snoepen halen bij Tim. Elke dag zie ik honden op het strand, ze lijken eigenaarloos. Ook zij lopen wat heen en weer en gaan dan zittend over zee uitkijken. Soms komt er een grote golf en worden ze nat. Soms blijven ze gewoon zitten en doen ze enkel hun kop met dichtgeknepen ogen wat hoger, soms staan ze even op, schudden zich uit en gaan een meter verderop weer zitten. Amusant om naar te kijken.
Ik heb een bootje op het strand gevonden, het is gemaakt van een stukje piepschuim en twee halve slippers. Het is leuk om te zien hoe de golven het bespelen, alvorens ze het terug op het strand werpen. Tot zover de invulling van onze dagen in Sengiggi.

Tattoo
Door: Tim

Eindelijk is het zover. Na een 6 á 7 jaar te hebben zitten twijfelen heb ik besloten om een tatoeage te gaan zetten. 3 jaar geleden toen ik ook in Indonesië was heb ik ook op het punt gestaan om er een te nemen maar ik had nog niet echt een idee wat ik dan wilde en ik wilde wel iets persoonlijks, niet zomaar iets uit een boek.

Die reis nog heb ik besloten dat ik een tatoeage wilde van het symbool van de Gili eilanden. Thuis in Nederland heb ik hiervan enkele schetsen gemaakt en het een digitaal opgestuurd na een tatoeage shop. Toen ik hier geen reactie van kreeg heb ik geen vervolg stappen ondernomen.

Afijn eenmaal op Sengiggi besloot een hersenkwab dat het nu wel tijd voor mij was. En voor wie me een beetje kent… als ik iets echt wil,… wil ik het meestal dezelfde dag nog.
Gelukkig kon ik mijn impulsaankoop neiging een beetje bedwingen en ben ik druk aan de slag gegaan met het ontwerp van het symbool. Het persoonlijke tintje is geheel tot zijn recht gekomen in het patroon van het symbool. Hier heb ik namelijk alle voorletters van Eline, mijn ouders, mijn broer, mijn 4 zussen, de koude kant & Jules en Isis in verwerkt. Tevens heb ik op drie punten in het symbool het afronden van mijn studie verwerkt (+eerste baan), mijn eerste huis en mijn eerste auto waar ik veel goede herinneren aan heb door de verschillende reizen met goede vrienden.

Jullie zullen denken…ohhh.. koud kunstje, een beetje schetsen, hop hop en klaar. Maar niets is minder waar. Als het gaat om lijntjes en vormgeving ben ik namelijk altijd al een perfectionist geweest (besteedde op school ook altijd meer aandacht aan de lay-out als aan het verslag zelf). Aangezien de schets voor mij perfect moest zijn kon ik dan ook gedurende twee nachten niet slapen. Ik bleef maar malen met ideeën in mijn hoofd dat ik op den duur maar gewoon een lamp heb aangedaan en midden in de nacht doorgegaan ben met het schetsen van de tattoo. Nadat de tattoo eindelijk af was, restte mij alleen nog de taak om een ervaren tatoeëerder te vinden….

Pas de 3e tatoeëerder voelde mij goed en ervaren aan. De eerste twee voldeden niet aan de westerse hygiëne of had ik sterk mijn twijfels bij hun talenten omdat ze geen boek met zelfgemaakte voorbeelden hadden. Een tatoeëerder ging zelfs al zijn vrienden opbellen die hij had getatoeëerd om die als voorbeelden te laten fungeren. Het voorbeeld dat hij uiteindelijk wist ‘op-te-roepen’ was wel mooi. Echter snapte de beste man snapte niet dat ik mijn eerste tattoo die de rest van mijn leven mee moest niet wilde baseren op een enkel voorbeeld…. HP!* (helaas pindakaas)
De derde tatoeëerder had een eigen winkel in de hoofdstad van Lombok en wilde voor mij wel even met zijn tattoo set na ons hotel komen. Ik ben dus ook gewoon om mijn hotelkamer getatoeëerd…. Bizar. Wel fijn!... hoefde niemand mijn verbeten grimassen te zien. Maar helaas: Eline zou geen Eline heten als ze dit moment niet ten volste zou aangrijpen om mij op de gevoelige plaat vast te leggen… foto + film.... arggggh!!!

Note: Geloof die stoere macho’s niet die tegen je zeggen dat t geen pijn doet want, …. dat doet t dus wel!! Maar ach… wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Al met al ik ben er erg tevreden mee. De locatie is op mijn enkel (12cmx8cm). Dus Oma; met een sok aan kan ik gewoon over straat zonder dat ze dingen van me denken ;-)

*Deze hilarische afkorting is gestolen/geleend van Lilian Muijs. Mijn dank hiervoor.

Gili Trawangan
Door: Tim

Aangezien ik voor het leven gemerkt ben met het teken van de Gili eilanden, kunnen deze niet ontbreken in onze reis. Vandaag zijn we met de lokale boot afgezet op Gili Trawangan.
Het opstappen en afstappen was een klein probleempje aangezien mijn tattoo geen zeewater kon hebben. Toen ik met mijn “puppie ogen” aan een local vroeg of hij me ff in zijn nek op de boot wilde zetten (2m in het water) was dat geen probleem. Althans dat dacht ik…. Toen ik op de boot zat moest ik de beste kerel ineens 100.000 roepiah betallen (8 euro). No way Hozee!! Nadat ik lachend zijn verzoek afwees kwamen er nog 2-3 andere locals bij die zeiden dat ik hem moest betalen. Het werdt lichtelijk bedreigend. Zeker omdat onze backpacks voor het grijpen waren en we bang waren dat ze deze mee zouden nemen. Gelukkig gelde hier ook dat de volhouder wint… Wellicht omdat ik op zijn Indonesisch begon of gewoon omdat ik me echt boos begon te maken.
Een minder leuk begin.. maar ja dat houdt ons niet tegen…

Zoals ik me al herinnerderde van drie jaar geleden schoten de “guesthouse/hotel propers” ons met grote getallen tegemoed toen we eenmaal met volle bepakking voet aan land zette. De keuze was groot maar om de rust te bewaren en niet gelijk met jan en alleman in zee te gaan besloten we het op ons eigen houtje te doen. De proppers achter ons latend hebben we de boulevard afgestruind na een geschikt Guesthouse. Guesthouse Mawar voldeed aan onze eisen; dicht bij het strand voor een schappelijke prijs. Extra’tje was het zwembad op een 2m van onze voordeur. Helaas durfde ik me daar nog niet aan te wagen ivm tattoo en was Eline überhaupt te misselijk om langer dan 5 minuten te staan.

Zoals je begrijpt hebben we de eerste dagen hier niet heel veel kunnen zien of ondernemen. Dit hebben we echter gisteren goed gemaakt door een fietstocht rond het eiland. Erg tof om te zien. Hoewel het overtuigend mul zand was en we dus vaker liepen dan fietsen was de voldoening aan het eind van de dag groot. Lekker wat beweging na een paar dagen niets doen.

Gili Trawangan is heeeeeel veel veranderd. Sinds dat ik hier drie jaar geleden ben geweest is het zeker 3x qua oppervlakte gegroeid. Daar waar het drie jaar geleden ophield liep nu de boulevard nog een fiks eind door. Nog steeds is het erg idyllisch hoor; witte stranden, relax stoelen/hangmatten/zitzakken of zelf bedden op het strand, heerlijk eten, mooie heldere zee met genoeg te zien voor snorkelaars.
Toch hebben we vanochtend besloten om na Gili Meno tegaan. Het kleinere eiland tegenover Trawangan. Daar waar Trawangan door gaat als party eiland zou Meno een oase van rust moeten zijn. Lekker chillen dus. We zitten nu te wachten op de locale boot die hierna afreist zodat we daar vannacht al zullen overnachten.

Morgen staat er op het programma om de onderwater wereld te bekijken. De tattoo moet nu toch wel wat zeewater kunnen hebben aangezien het al 5 dagen geleden is en Eline voelt zich ook weer helemaal kiplekker!