De kraan is leeg

Dit is een kopie van de tekst op onze gezamenlijke website, www.everyoneweb.com/TimenEline
Er staan veel nieuwe foto's van Beltana online op onze gezamenlijke website!


Aankomst in Beltana

Door: Eline



We zijn aangekomen op de boerderij van Noven, Ngatina en hun kindje Aurelius. De hond en de kat hebben ook zulke interessante namen. Tijdens de reis van Port Augusta naar hier werd ik steeds nieuwsgieriger doordat de maximumtemperatuur ’s zomers 50 graden in de schaduw kan worden. En dat ze geen douche hebben. En geen wc. Dat er backpackers bij het zien van het alles rechtsomkeert gemaakt hebben.

Maar ik vind het leuk hier. Wij hebben een kamer in het (toekomstig?) guesthouse aan de andere kant van het dorp en beschikken over een douche en een wc. Voor een warme douche moeten we een houtvuur opstoken en na een uur hebben we warm water. Noven en Ngatina hebben die luxe niet. Dus toen ik gisterenavond besloot het vuur op te stoken voor een warme douche heeft meteen iedereen ervan geprofiteerd. Daarna heb ik ons avondeten opgewarmd op een houtkachel en hebben we thee gezet. Ik vind het prachtig.



Terug naar het huis van Noven en Ngatina, het projecthuis. Het dorp waarin ze wonen heet Beltana en staat op de werelderfgoedlijst. Het is steenoud en alle huizen zijn – verrassing- van hele oude stenen. Het dorp telt 12 inwoners, dus reken maar uit hoeveel huizen. De omgeving bestaat uit rood zand en prickly bushes. Heuvels. Een stoffige weg. That’s it.



Ook het huisje van Noven en Ngatina is van steen. Het is klein en schattig. Het water is regenwater dat opgevangen is in een tank en een waterafvoer hebben ze niet. Onder de gootsteen staat een emmer die we bij een van de net geplante bomen leeggooien. De wc is een gat in de tuin waar ze later een boom willen planten. Boven dat gat staat een stoel zonder zitting, maar met wc bril erop. Eromheen staat een muurtje van nog geen meter hoog. Leuk om je heen kijken tijdens het toiletbezoek dus. De sterrenhemel is hier buitengewoon indrukwekkend. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien. Een avond liepen we terug van hun huis naar ons onderkomen en zagen een vallende ster.

De tuin bestaat op dit moment voor het grootste gedeelte uit woestijngrond met woestijnonkruid. Vooral prickly bushes die enorm scherpe punten overal in de tuin verspreiden en die dwars door mijn crocs heen steken. Vreselijk! Maar Noven en Ngatina zijn ontzettend ambitieus. Ze hebben al een leuk groentetuintje gestart wat best redelijk gaat en de afgelopen dagen hebben we gewerkt aan de overkapping van het speeltuintje van Aurelius. Dan kan hij lekker in de schaduw spelen.

De kippen hebben een kleine ren met een tak erin om op te zitten. Ik heb de legboxen die Ngatina in elkaar geschroefd heeft van een likje verf voorzien en vanochtend hebben we deze aan de kippen gegeven. Het is een hele praktische bovendien omdat je het kippenhok niet in hoeft om de eieren te rapen.

We gaan vooruit. Er is ontzettend veel te doen, maar Tim en ik vinden het een enorm leuk project. Noven en Ngatina zijn maar een paar jaar ouder dan wij en een gezellig stel. Aurelius is bijna twee jaar oud en vindt ons erg leuk. Wij hem ook. Ngatina heeft een indrukwekkende verzameling enkelvoudige etenswaren in de keuken die ze in alle mogelijke vormen mengt en de meest uiteenlopende dingen maakt. Op dit moment is het zelfgebakken brood het meest favoriet bij mij.



Het lijkt primitief. Dat is het misschien ook. Maar waar komt ons warm water vandaan? Waar komt water vandaan als we de kraan open draaien? Hoe vanzelfsprekend is een warme douche? Het zet me wel aan het denken. Net zoals het afwassen. Handen wassen. Wat als er in Nederland geen water uit de kraan zou komen, waar zouden we dan zijn? En het water dat gebruikt is, waar gaat dat naartoe?

En dan de elektriciteit. Deze was uitgevallen tijdens de grote storm een paar dagen geleden. Ik heb er geloof ik niet eens over geschreven, de onweersklappen en regenval die we in McLaren Vale gehad hebben. We hebben ernaar gekeken en dat was mooi om te zien. De volgende dag hoorde we dat Adelaide zonder stroom had gezeten door het onweer. Maar noordelijker, in de woestijn, is de stroom ook uitgevallen. Op het moment dat wij hier aankwamen was de stroom al ruim 48 uur uit. Ngatina keek steeds minder blij vanwege al het goede voedsel in haar vriezer en koelkast. Noven is ICT’er en een ICT’er zonder stroom is een man in paniek.



Gelukkig is het laat in de avond gelukt om de drie elektriciteitspalen waar de bliksem ingeslagen was te vinden, te repareren en ineens ging het licht aan. Het mobiele telefoonnetwerk was iets eerder al op gang gekomen. Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Twee dagen geen mobieltje. Noven moet al helemaal in een nachtmerrie geleefd hebben. Twee dagen geen computer. Tim was ook zichtbaar opgelucht. Niet alleen vanwege het feit dat hij weer lekker kon computeren maar vooral vanwege zijn medicijnen die gekoeld bewaard moeten blijven. Alles is weer gefixt.





Christmas Pageant

Door: Eline



Vandaag zijn we op aanraden van Ngatina afgereisd naar Leigh Creek om de Christmas Pageant te bekijken. Daar aangekomen zaten we direct midden in de optocht. Een optocht zoals wij die met carnaval hebben. Met alle verenigingen een eigen wagen, kleurig versierd en de kinderen erop die snoep gooien naar iedereen die staat te kijken. Ook de brandweer, politie en ambulance hebben hun bedrijfswagens carnavalsachtig versierd. Het grootste verschil met de Nederlandse optocht en deze optocht is dat deze op het einde omdraait en dezelfde route nog een keer doet. Gelukkig maar, want toen we aankwamen waren we net op tijd om de laatste wagen te zien. Van de heenweg.

Aangezien deze optocht speciaal voor de Kerstman is komt hij ook voorbij op een wagen, getrokken door zes kangaroes. De Kerstman heeft naast zijn dikke rood/witte pak, grijze baard en kerstmuts een knalrood hoofd. Het is 39 graden en dus een beetje warm voor zijn outfit. Maar gewillig neemt hij alle kindjes op schoot, deelt hij cadeautjes uit en gaat met iedereen op de foto. Vergeet niet, het is 24 november.

Voor de rest van de avond is het grote ovale grasveld dat centraal in Leigh Creek ligt omgebouwd tot een soort festivalterrein. Met eetkraampjes, kermiskraampjes, een attractie en een mega luchtkussen. Er zijn echt veel mensen aanwezig en aangezien Leigh Creek 500 inwoners telt kan het haast niet anders dan dat iedereen aanwezig is. De lokale school geeft een percussie optreden voor het podium en daarna komt er een zanger met een gitaar. Een hele goede zanger met een gitaar. Hij zingt zowel eigen liedjes als covers en terwijl de zon onder gaat zitten wij op het grasveldje. De temperatuur gaat van heet naar aangenaam. Volgens mij zijn we de enige die echt luisteren naar de zanger, Danny Hooper. En in ieder geval de enige die applaudisseren. Oh, wacht, er is nog een andere vrouw die alleen zit en die ook applaudisseert. Na het eerste deel van zijn optreden klimt Danny van het podium en loopt naar de eenzame vrouw. Ik loop naar ze toe om te vertellen hoe leuk ik zijn optreden vind. We raken aan de praat. De eenzame vrouw blijkt zijn vriendin te zijn, Emilie. De rest van de avond brengen we met zijn allen door. Emilie is een schat van een vrouw en Danny is zo grappig dat de tranen over onze wangen lopen terwijl hij zingt. Vooral zijn Johnny Cash cover van `I walk the line` is te grappig voor woorden. Hij weet de tekst niet zo goed, eigenlijk helemaal niet. Dus gaat hij op het ritme van het liedje zijn eigen tekst verzinnen. Volslagen onzin over dat hij uit Clare komt en dat het warm weer is enzo. En telkens opnieuw het ene zinnetje dat hij wel kent. I walk the line. Op deze manier ontstaan er songteksten als `I can´t rhyme, BUT I walk the line.` Hilarisch.

Een volgende pauze wordt ingelast als een man met een mondharmonica spontaan het podium op walst om mee te doen met `all summer long` en daarbij per ongeluk de helft van de speakers van het podium slingert. En nog eentje als het vuurwerk afgestoken wordt. Het is een prachtige vuurwerkshow en het blijft maar doorgaan. Ik lig op mijn rug in het gras en ik kijk naar alle mooie kleuren die boven mij uit elkaar spatten. Het is schitterend. Later hoor ik dat er voor bijna 8000 euro aan vuurwerk de lucht in is gegaan omdat dit een speciale editie van de Chrismas Pageant is. De 30ste. Oftewel, de 30ste keer dat ze de kerstman verwelkomen in Leigh Creek? Goede reden om voor een groots vuurwerk te organiseren.



Regenboogpad

Door: Tim



Zoals Eline al eerder schreef hebben wij een uiterst unieke toilet. Namelijk een ‘openlucht toilet’. Daar waar Eline haar toiletbezoekjes gebruikt om te genieten van de sterrenhemel en het landschap is het voor mij een bron van inspiratie. Zo ook kwam op deze toilet het idee voor het regenboogpad.



Ngatina is samen met Aurelius een paar dagen weg om Noven op te halen uit Adelaide. Mij lijkt het erg leuk om haar te verassen bij haar terugkomt. De takenlijst die ze ons had uitgeschreven lap ik dan ook aan mijn spreekwoordelijke laars en stort me volledig op de aanleg van het regenboogpad (zie foto’s; Beltana). Zoals de naam doet vermoeden is dit een pad met allerlei gekleurde stenen uit de rivierbedding die zich op zo’n halve kilometer van het huis bevindt.



Samen met de hond reis ik voordurend op en neer na de rivierbedding om op zoek te gaan naar de platte, ronde en gekleurde stenen. Soms krijg ik Eline of Philip mee waardoor het inladen en zoeken van stenen ineens 2 tot 3x zo snel gaat. Op een van de tochten na de ‘creek’ springt Cerberus uit de rijdende auto door het bestuurdersraam. Ik spring op de rem en het duurt even voordat Eline en ik in de gaten hebben wat er aan de hand is. Cerberus rent in versnelling 10 achter een drietal schapen aan. De schapen zijn van de grote boerderij, Beltana Station, en behoren hier niet te zijn, maar om ze nou op te jagen lijkt ons niet zo’n goed idee. Eline sprint achter Cerberus aan en schreeuwt hem na. Cerberus heeft er geen oren voor. Hij wilt spelen. Althans, dat is normaliter het geval. Dit keer is het anders. Wat voor ons nog op een schaap lijkt is in Cerberus’ brein een dartelend koteletje dat hem uitdaagt om zijn tanden erin te zetten. Eline versnelt haar sprint maar het is te laat…hap! Au. Cerberus heeft zijn tanden stevig in de billen van het schaap gezet en is niet van plan om los te laten. Cerberus is een ‘pitbull-achtige’ die dus niet zomaar los laat. Eline probeert alles wat ze in huis heeft maar niets helpt. Uiteindelijk heeft ze met een steen het tweetal uit elkaar gekregen.

Voordeel: aan rode stenen geen gebrek! ;-)



Het pad raakt maar net af voordat Ngatina, Aurelius en Noven terug komen. Ze zijn blij verrast en ik ben trots op mezelf voor deze prestatie. Mijn linkerhanden zijn niet langer links.





Four Wheel Drive (4x4) & Kampvuur Lessen

Door: Eline



Volgend weekend zijn Tim en ik drie jaar samen en we hebben besloten dat te vieren in de vorm van een kampeerweekendje. Daarvoor krijgen we complete kampeeruitrusting en de 4x4 auto mee (!). Maar dan moeten we ons natuurlijk wel kunnen redden met die extra knopjes van de auto. Noven is een geduldige leraar die alles duidelijk uitlegt. Aurelius is mee want hij vind gehobbel in de auto super leuk en ook de hond is dol op de auto dus met zijn allen hobbelen we dwars door het Australische land. We komen bij een plek waar de oude spoorlijn liep en waar nog bielzen liggen. Die bielzen zijn super handig dus die mogen mee. We staan allemaal buiten de auto als Noven besluit dat we de auto nog een stukje dichterbij kunnen rijden als we een klein ommetje maken. Ik blijf met Aurelius en de hond staan kijken. Ik film hoe Tim de auto behendig over het terrein rijdt. Het filmpje wordt bijna zo saai dat ik het wil stoppen als de auto wegzakt in een diep gat. Die had niemand aan zien komen! En ik heb het op film! Hahaha! Rij rij rij BOTS in het gat en vast.



Het heeft nog behoorlijk wat moeite gekost om de auto er weer uit te krijgen omdat het gat, veroorzaakt door erosie, zo diep was dat het chassis van de auto op de grond steunde. Met de bielzen die we toch op gingen halen en de kleine krik hebben we de auto beetje bij beetje omhoog gekregen. De mannen, die eerst mopperde dat ze thuis op mij moesten wachten voor we vertrokken, waren heel erg blij dat ik zo laat was omdat ik nog een paar flessen water was gaan halen. Bij het opkrikken van 1000 kg auto waren ze heel erg blij met het water. En we zijn allemaal weer een mooi verhaal rijker. En een heleboel lessen. 1) neem water mee 2) kijk goed waar je rijdt 3) hoe krijg je een auto los.



’s Middags heeft Noven ons geleerd om en vuur te maken waar we op kunnen koken. De techniek die hij daarvoor gebruikte kende ik niet. Eerst de grote blokken onderop, een piramide van kleinere eromheen, en dicht bouwen met nog kleinere en aanmaakhoutjes. Het vuur brandde als een tierelier en vervolgens zij de aardappelen er in hun geheel in gegaan! Ik heb dat nog nooit eerder gezien en naast een heel verbrandde schil is de aardappel van binnen wel heel lekker geworden. Maar bij ons kampeerweekendje gaat er wel folie omheen denk ik zo. Dan blijft er toch meer aardappel over.





Slapen onder de sterren

Door: Eline



Met alle nuttige informatie die we van Noven geleerd hadden zijn we helemaal klaar voor ons weekendje weg. We zijn op zaterdagochtend vertrokken naar een nationaal park in de Flinders Ranges. Dit is de plek waar ik de week tevoren met Ngatina doorheen gereden ben. Het was een hete dag, de temperatuur is opgelopen richting de 40 graden. De weersvoorspelling gaf naast deze tropische temperaturen ook onweer en zware regenbuien aan. Dat is een risico om te gaan; wanneer er een flinke lokale bui valt overstromen de beekjes die het hele jaar door droog staan en wordt de kleigrond zeer zompig. En kunnen we zomaar dagenlang vast zitten. Naast onze proviand voor het weekend ging er dus ook een onvoorstelbare hoeveelheid water mee en extra eten om het een aantal dagen extra uit te kunnen zingen.



De natuur is prachtig, maar we zijn alleen de auto uit gekomen om een foto te maken en dan snel de koele auto weer in. Het was niet te doen buiten. Tot we langs een poeltje kwamen dat gevormd werd door een stromend beekje. Dit poeltje lag pal aan de vaste autoroute maar toch hebben we geen moment getwijfeld om uit de kleren te gaan en erin te springen. Ook het water was warm, maar toch zo heerlijk verkoelend op een warme dag! Blij en opgefrist zijn we verder op weg gegaan. Halverwege de middag zijn we een mooie kampeerplaats tegengekomen. En waarom niet gewoon meteen blijven? De kampeerplaats is voorzien van een vuurplaats en een heleboel bomen die voor lekker veel schaduw zorgen. We hangen onze hangmatten op tussen twee bomen en gaan lekker liggen. Lezen. Beetje hangen. Het is heel stil in de omgeving. Haast te stil. Geen vogelgeluiden, geen dieren te zien. We moeten mijlenver bij water vandaan zitten. En het is warm. Zo warm dat ik mezelf haast geen houding kan geven in mijn hangmatje. Tim duidelijk ook niet, hij haalt zijn hangmat van de boom en hangt deze ergens anders op. Niet veel later haalt hij zijn hangmat weer naar beneden en loopt hij de beek in. Daar staat een hele grote oude boom met mooie takken. Daar wil hij graag in klimmen.

Tim probeert en probeert, maar hij komt er niet in. Ook met een voetje van mij wil het maar niet lukken. De boom is glad, breed en de eerste takken hangen erg hoog. Tim gooit het touwtje waar de hangmat mee vast zit om de boom en probeert zich op te hijsen. Lukt niet. Dan besluit hij de hangmat maar heel laag te hangen door alle touwen aan elkaar te knopen en om de hoge tak te gooien. Het touw over de hoge tak gooien valt niet mee en zeer vermakelijk kijk ik vanuit de schaduw toe hoe hij het stug blijft proberen. Never give up. Toch neemt hij wel het idee van mij aan om een steentje aan het uiteinde van het touw te knopen. In één keer gooit hij het touw erover en hangt hij zijn hangmat op. De hangmat hangt tot aan de grond maar Tim is blij om onder zijn grote boom te hangen.



’s Avonds maken we een kampvuur waar we de marshmallows boven houden. Het is nog steeds heel heet en het spontane idee om onze eigen nudistencamping te beginnen heeft maar een fractie van een seconde nodig om tot uitvoering te komen. Naakt zitten we rond de hete kolen de aardappels te poffen en de worstjes te bakken. Het smaakt geweldig lekker. Na het eten kunnen we het vuur niet opnieuw opstoken omdat het harder is gaan waaien. Dan maar een creatief kampvuuravondje. Aangezien we geen gitaar hebben pak ik de fluitketel en Tim heeft een tupperware bakje voor de percussie en samen zingen we liedjes. Net echt.



De nacht brengen we door in de achterbak van de auto op een matrasje. Nou, niet zomaar een matrasje, een swag. Dat is een superlage minitent die je ook helemaal open kan ritsen zodat je onder de sterrenhemel slaapt. Wij hebben hem dicht geritst en door de hor heen kijken we naar de bomen en naar de sterren voor we in slaap vallen.

De volgende dag gaan we weer vroeg op pad. Immers, dit is officieel een betaalde kampeerplek maar gezien het onschappelijke bedrag dat we hiervoor in de aanwezige brievenbus moeten doen besluiten we ons voor de domme toerist te houden. Toch gaan we voor de zekerheid na het ontbijt meteen weg. De nacht was koud en het is lang niet zo warm als de dag ervoor. De weg slingert ons door de mooiste natuur en steile hellingen op. Een helling heeft slipsporen. Tim rijdt er vol vertrouwen op maar halverwege wordt duidelijk dat we boven niet gaan halen. De auto valt stil en hij moet terugschakelen. En dan weer optrekken. Met een hoop gebrul en geslip en geschuif komt de auto langzaam weer vooruit. Poe, dat was op het nippertje! Op de eerstvolgende parkeerplaats zetten we de 4 wheel drive aan voor het geval dat er meer van zulke hellinkjes komen. En die komen er, maar geen een zo stijl en glad als die eerste. Zonder kleerscheuren rijden we de weg tussen de bergen door uit tot we weer op de doorgaande asfaltweg komen. Daar schakelen we terug naar gewone aandrijven en we rijden verder naar Wilpena, een toeristisch centrum een stukje verderop. In Wilpena zitten er vijf kangaroes op het gazon te knabbelen en in het informatiecentrum kan Tim zijn sprayapparaat gebruiken. We krijgen nog tips over mooie plekjes om naartoe te gaan en Tim besluit dat hij de aboriginal rotsschilderingen graag wilt zien. Het weerbericht voorspelt 29 graden die dag dus het is niet te warm om te lopen. Dat gaan we doen.



De parkeerplaats naar de schilderingen is ongeveer 20 km verderop. We laten de auto achter in de schaduw en we nemen twee grote flessen water mee. De wandeling is meer een klim het eerste stuk. We stijgen flink en nemen vaak pauze om te genieten van het geweldige uitzicht. Er zijn veel mooie grote rotsen die ik gewoon mooi vind en die Tim mooi vindt om op te klimmen en op te springen. We plukken zaden en maken foto’s. Ineens zijn de schilderingen daar. Een machtig mooie rots met stoepkrijt/vingerverf achtige dingen. En ook stoepkrijt/vingerverf achtig niveau. Ik kan er werkelijk niks uit opmaken en ook Tim, die meer kunstig ingesteld is, moet toegeven dat hij de rots zelf indrukwekkender vindt dat de schilderingen. We blijven een poosje in de schaduw van de rots hangen voor we verder lopen. Daar is nog zo’n mooie rots met nog meer schilderingen. Tim ziet echter iets heel anders; die rots is ook te beklimmen. Ofzo. In een mum van tijd staat hij bovenop de rots. Een stuk verderop ruik ik een bekende geur die vergezeld wordt door gemekker. Geiten! Ik zie er eentje door de bosjes. We hebben geluk, de wind komt van de goede kant. De geit blijft staan. Een stukje verderop zie ik nog een geit. En nog een, en nog een, en nog vier… Het is een hele kudde! Naast geiten zitten er ook veel kangaroes. Hier moet water zijn. Ik blijf een hele poos bovenop de rots zitten en ik bekijk de kudde. Ze rusten in groepjes, maar ze liggen niet tegen elkaar aan. Een lammetje ligt verstopt in een rotsopening. De jonge bokken liggen samen. Geen van de dieren eet, het is het warmste moment van de dag. Ik kan er wel de hele dag zitten maar Tim wil duidelijk graag doorlopen. Dus loop ik mee. Omdat we naar beneden gaan zijn we veel sneller bij de auto dan we beiden verwacht hadden. Die avond kamperen we naast wat stilstaand water in een beekje en zien we heel veel kangaroes, struisvogels, konijnen en zelfs een echidna (reuzen egel). We slapen zonder dak op onze swag dus we kijken recht omhoog naar de sterrenhemel. Ik zie een aantal vallende sterren voor ik in slaap val. ’s Nachts wordt ik nog een keer wakker en als ik mijn ogen open doe zie ik weer een vallende ster. Ik slaap het liefst hele nachten door maar deze nacht vind ik het niet erg om een paar keer wakker te worden. Het is zo mooi.

De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg en ontbijten we met uitzicht over de Aroona vallei. De natuur moet nog wakker worden en we zien ontelbaar veel wilde dieren. Kangaroes, struisvogels en geiten. Allemaal gebruiken ze dit koele moment van de dag om hun buikje vol te eten voordat ze op zoek gaan naar water en een schaduwrijke plek om te liggen. Langzaam rijden we over de weg tot we terug op de doorgaande weg zitten. Tijd om weer gas te geven en naar huis te gaan.



Home Alone

Door: Tim



De familie is voor drie weken afgereisd na de oostkust om daar de kerst door te brengen met familie. Wij komen blijkbaar zo betrouwbaar over dat ze ons gevraagd hebben op het huis, de hond, de kat, de tuin en Ngatina’s oma te letten. Simpel zat. Wat water, wat brokken en af en toe oma wat gezelschap houden. Het bevalt ons super. Heerlijk om weer eens ongegeneerd je voeten op tafel te kunnen leggen, boeren en scheten niet in te hoeven houden, of in ondergoed door het huis te kunnen sjokken omdat het gewoonweg te warm is voor het dragen van kleren.



Lekker uitslapen is iets wat ons beide wel aanspreekt. In plaats van de wekker om 5 uur te zetten slapen we uit tot 6 uur, yay! We zijn verhuist naar het huis van Ngatina en Noven dus het uur dat we uitslapen wordt gecompenseerd met de ochtendwandeling die we normaal gesproken elke ochtend liepen. In plaats van dat we rustiger werken lijken we beide juist extra gemotiveerd om werk aan te pakken. Gewoon lekker op ons eigen tempo en alleen de dingen doen waar je zin in hebt. Heerlijk leventje.

Ik heb als project het betegelen van het terras op me genomen. Het terras beslaat plusminus 100m² dus daar heb ik de komende drie weken mijn handen wel vol aan. Ik vindt dit werk heerlijk. Het is een soort van hele grote puzzel waar je steeds de juiste stukjes moet vinden. Langs de randen van het terras heb ik de puzzelstukjes uitgelegd om het overzicht te houden. Het terras bevat naast de natuurstenen ook een mozaïek zon gemaakt uit tegeltjes en stukken glas (zie foto’s; Beltana). In tegenstelling tot de natuurstenen die gewoon worden ingegraven wordt de zon in cement gelegd zodat het stevig genoeg is om op te lopen. Het middenpunt van de zon is ‘de BBQ plaats die ook nog aangelegd moet worden.



Net als bij het regenboogpad halen we de platte stenen voor het betegelen uit een rivierbedding. Deze komen echter uit een andere bedding als de gekleurde stenen. Het zijn platte platen gesteente die ik met beitel en hamer los probeer te tikken. Het is een precisie werkje. Vooral als je zo’n groot mogelijke stukken steen eruit wilt hakken. Tik je iets te hard, op een verkeerde plaats of beweeg je hem te vroeg dan breekt hij in een tal van kleinere stukken. Grappig ook dat Eline op een begeven moment gewoon de beitel en hamer van me afpakt omdat ik maar door en door blijf gaan. Heerlijk werkje!! Ik ben benieuwd of ik het af kan krijgen in die drie weken.



De kraan is leeg

Door: Eline



Het water is op. De tanks zijn leeg. Vanochtend maakte de pomp een raar geluid en was de waterdruk laag. Ik dacht dat er een blokkade in een van de pijpleidingen zat, dat de pomp stuk was. Alles dacht ik, maar niet dat het water op was. Wat ben ik daar eigenlijk ook blind in geweest. Een paar dagen geleden nog, na de regen, heb ik ribbels geteld om te zien hoe hoog het water stond. 23 ribbels telde ik, maar dat kon niet, want dan zou de tank bijna leeg zijn. En in mijn hoofd kon dat niet, want het had net geregend. Dus mijn telling had ongelijk en er zat vast nog meer water in de tank. En anders was de andere tank nog wel vol.



Ik ben geschrokken hoe blind ik ben geweest voor wat ik niet wilde zien. Maar het water is op. Het water is echt op. Alles wat we nu nog hebben is het putwater met het hoge zoutgehalte. Niet geschikt als drinkwater of afwaswater door de aanslag die het achterlaat, en ook niet geschikt om de groentetuin water te geven. Het is geschikt als kippenzwembad en de bomen krijgen het. Want dat is het enige dat ze krijgen.



We zijn nog steeds akelig waterloos. Maar vandaag hebben zich, geheel onverwacht, onweersbuien gevormd! Er komt nu een enorm front onze kant op. Ik heb vanmiddag op het stenen bankje buiten gezeten en gekeken hoe de wolken komen. De thermometer gaf 39,6 graden aan in het koelste schaduwplekje. De wolken komen, donker en dreigend. Af en toe gaat er een sterke windvlaag langs het huis. In de verte zie ik het regenen. Regen in de verte ziet er bizar uit, net alsof het getekend is. Meestal verdampt de regen voor dat het de grond geraakt heeft. Soms gaat de regen helemaal tot aan beneden.



Ook hier begint het te druppelen. Ik kijk hoe de waterdruppels op het stenen bankje vallen en meteen weer verdampen. Druppel na druppel. De wolken voorspellen veel regen en ook de regenradar op internet geeft aan dat we een goede kans maken op een flinke slok regen. Ik ruim nog wat op buiten en maak me klaar voor het grote water.

Het komt niet. Later zitten Tim en ik voor het huis als het opnieuw begint te druppelen. We kijken hoe de druppels verdampen op de tegels. We kijken hoe de druppels verdampen op de dakplaten. Dan blijven ze liggen. We kijken het water naar beneden, de dakgoot in. De eerste druppel zorgt voor gejuich. Vul onze tanks! Drup, drup, drup, drup in de dakgoot. Ik kan het water de tanks wel in kijken. Ik kan niet wachten tot ik het geluid hoor waarmee het water in de tanks stroomt. Onze lege tanks. Maar het gebeurt niet. Het stopt weer met druppelen. En nu zit ik hier, onder de veranda, met mijn laptop. Ik staar naar de regenradar op de computer en ik staar naar de donkergrijze wolken boven mij die zwijgend overdrijven zonder een bliksemslag of een druppel regen. Frustrerend.