Terug op de boerderij

Blog geschreven door: Eline




Terug op Toolmaree


Mijn eerste week in Australië, waarbij ik na de landing op het vliegveld de eerste bus naar Toolmaree gepakt heb. Het eerste wat iedereen wilt weten is kikkers, muizen, slangen. Ik zal je zeggen, geen muis gezien. Geen muis! Dat was blijkbaar een plaag vorig jaar en dit jaar zijn ze allemaal massaal vertrokken. En ook geen kikker. Geen een kikker. Daar is het nog te droog voor, die kwamen vorig jaar ook pas later. Slangen heb ik niet gezien, maar dat is meer toeval vrees ik.

Daarnaast was het een indrukwekkende dierenweek. Kalveren brandmerken, schapen scheren en de zwangerschapstesten van 1000 koeien. En dat allemaal in één week. Ik zal hieronder een impressie geven:
Het voelt als thuiskomen, terug op de boerderij. Terug bij de mensen, de omgeving. De dieren. Marto en Louise zijn niks veranderd. Hun kinderen, de tweeling Alice en Isobel van 6 jaar oud, zijn dolblij om mij weer te zien. En er is een Australisch koppel dat hier aan het wwoofen is, Lucas en Ann uit Brisbane.
De kitten van vorig jaar is enorm gegroeid, de kalveren die we met de fles grootgebracht hebben herkende ik ook direct van ver en mijn favoriete puppy van toen, Beatle, heeft nu zelf puppies. En ik kan motor rijden. Ik kan het! Samen met Louise heb ik 30 koeien opgehaald uit een verweggie weiland en naar huis gebracht. Daarna de koeien gesorteerd, de kalveren voorzien van een knip, brandmerk en oormerk en van hun hoorns en eventuele ballen afgeholpen. Ook de flessenkalveren van nu, Florence en Fluffy, moesten eraan geloven. Vrijwillig liepen ze het hek door de yards in, maar ’s avonds zijn ze niet gekomen voor hun beloofde portie melk.
Na de lunch ben ik met Tim aan het bellen. Louise en Marto komen thuis, de kinderen zijn enthousiast, ik kan het niet goed zien, maar het lijkt wel een schildpad?! Alice pakt het diertje over en slingerde hem het zwembad in. Terwijl ik nog steeds aan het bellen ben staan ze voor mijn neus te springen. Het is inderdaad een schildpad. En het was Marto’s idee om het in het zwembad met chloorwater te gooien. Na mijn telefoongesprek met Tim ben ik meteen naar buiten gegaan en heb ik het arme beestje uit het zwembad gevist. Hij had al een naam, Toby the Turtle. Terwijl Alice een emmer met normaal water vult besluiten we dat het diertje het beste af is in het regenwatermeertje naast de schapenstal, ook wel de housedam genoemd. Met Toby in de emmer met water stap ik met de kinderen op de quad. Alice doet haar best om rustig te rijden maar niemand kan er iets aan doen dat Toby alle kanten op klotst. De housedam is maar een klein stukje, maar in laag tempo duurt het een eeuwigheid. Als we er eindelijk zijn zet ik Toby op het droge neer. Alice is enorm ongeduldig en wil hem meteen in het water gooien, maar ik zeg dat ze achteruit moeten gaan en rustig wachten. Het duurt minuten, maar dan steekt Toby zijn schildpaddenkopje uit het schild en kijkt voorzichtig in het rond, duidelijk op zijn hoede. Het lijkt eeuwen te duren, maar dan strekt hij zijn nek en pootjes en rent hij recht naar het water. Binnen een mum van tijd is hij verdwenen. Een geweldig gezicht om Toby terug de vrijheid in te zien rennen! Ook de kinderen zijn erg enthousiast.



Schapen scheren


Gisteren hebben we de schapen in de sheepyards, het hekkendoolhof rond de schapenstal, gedreven. Daar zijn ze voor de nacht gebleven en vanochtend vroeg zijn Louise en ik samen met Dorothy naar de schapenstal gereden. Dorothy werkte vroeger voor Marto, vandaag komt hij om de schapen te scheren. En niet alle 10.000 schapen maar alleen de schapen die op de een of andere manier vorige maand niet geschoren zijn maar nu nog dik in de wol zitten. Het zijn er ongeveer 100.
Dorothy scheert terwijl Louise mij leert hoe je een schapenvacht op tafel gooit en welke slechte stukjes in welke zak moeten. Dat schapenvacht gooien is nog een behoorlijke kunst op zich. Die wol is geen deken ofzo, het klit wat samen maar het valt heel gemakkelijk uit elkaar. En waar de achterpootjes van het schaap zaten, dat stuk moet achter komen. De vacht mag niet gedraaid zitten. Behoorlijk uitdagend. Aan het begin van de ochtend doet Louise alle moeilijke dingen zoals schapenvachten gooien, maar in de loop van de dag legt ze steeds meer uit, probeer ik en aan het eind van de dag kan ik het net zo goed als haar. Als een team werken we samen. Dorothy scheert, Louise en ik vegen, gooien de vacht, halen de slechte stukken uit de vacht en selecteren de vachten op kwaliteit.
Of ik wil proberen om een schaap te scheren? Van dat idee wordt ik wat nerveus. Een onwillig schaap in de houtgreep nemen en ondertussen met een scherp scheerapparaat rond hem hangen. Maar ik ga ervoor. Dorothy legt mij uit hoe ik het schaap vasthoud en ik begin te scheren. Het gaat goed. Drie seconden. Dan is het schaap hem gesmeerd. We vangen het schaap en ik doe nog een poging. Schaap fixeren, scheermachine erop en gaan. Nu gaat het tien seconden goed. Weg schaap. Weer vangen we het schaap en ik maak het klusje af. Dat is een zwaar zweetklusje! Bij 30 graden wil het wel, respect voor de scheerder.
En respect voor mij, want ik mag het laatste schaap ook doen. Deze gaat mij beter af. Fixeren. Scheren. Schaapje omrollen en de andere kant scheren. Klaar. Zelfs Dorothy geeft me een compliment en Louise stelt voor om mij als schapenscheerder op te leiden. Vleiend, maar het is enorm zwaar werk. Volgens Louise heeft iemand onderzoek gedaan en is diegene erachter gekomen dat een hele dag schapen scheren net zoveel energie kost als de marathon lopen. Poe.
Na het scheren laten we de schapen terug in de paddocks. Ik ga alleen op pad om een hek open te zetten. De weg ken ik goed, ik heb daar met de quad vaak gereden. Maar nooit met de grote pickup auto die hier de ute genoemd wordt. Over de heuvel, tussen de bomen door. Die bomen lijken hoger dan dat ze werkelijk zijn, ontdek ik als ik heftig gekraak op het dak van de ute hoor. Door het open raam komen stukken schors naar binnen. Ik besluit dat het wel kan en ik rij door. Even later hoor ik een zware bons achterin de auto. Takje? Als ik het hek openmaak kijk ik achterin de bak van de ute. Daar ligt een megagrote tak in. Oeps! Ik trek hem van de wagen af en rij terug naar de schapenstal om de schapen terug in het veld te laten.



Een dagje musteren


De dagen vliegen om hier. De routine van toen is weer helemaal terug. Gisteren zijn we gaan musteren. Zo noemen ze dat als we in een heel groot veld op zoek gaan naar dieren en deze verzamelen. De koeien op West Prairie en East Prairie waren de klos. Op West waren er welgeteld zes die zeker niet van plan waren om de goede kant op te gaan, op East een stuk of 400. De weilanden zijn elk zo’n 2500 hectare groot. Het rijden op de motor gaat me goed af, ik stuiter over alle graspollen heen en tussen de bomen door. De koeien op East Prairie lopen met gemak de juiste kant op. Niet moeilijk, want het is 10 uur ’s ochtends, de zon brand en we verzamelen ze bij het meertje. Als alle koeien bij het meertje zijn hebben we smoko, oftewel koffiepauze. Louise en Ann zijn met een auto vol lekkers naar ons toegekomen. Lucas, die ook aan het musteren was, heeft plantenresten op zijn rug. Hij blijkt onderuit gegaan te zijn met zijn brommer en dat ding is bovenop hem geland. Arme jongen.
Na de pauze willen we de koeien naar de yards drijven, een hekkengeheel een stuk verderop. De koeien willen best weg van het meer, maar ze nemen een enorme spurt de verkeerde kant op. Ik ben niet goed genoeg op de motor om op hoge snelheid over ruig terrein te gaan en de koeien zijn verrekte snel. Bovendien verlies ik mijn oriëntatie. Om mij heen is overal gras en de heuvels ontnemen mij het zicht. De zon staat recht boven me, dus daar kan ik me ook niet op oriënteren. Ik heb geen idee welke kant deze koeien op moeten. Ik ben duidelijk niet de enige die daar last van heeft, wat het drijven van de koeien tot een klein drama maakt. Als ik een stel koeien zie ontsnappen wil ik een korte draai maken om ze terug te halen, maar ik verlies balans en ik donder zo met motor en al naar de grond. Ik voel het gebeuren, maar ik ben te laat om de motor te ontwijken. Het stuur komt met volle vaart op mijn knie terecht.
Auw! Ik ben nog net helder genoeg om te kijken of ik niet in de buurt van een slang ben geland. Geen slang. Ik pak mijn drinkwater, stroop mijn broek op en probeer mijn knie te koelen. Lukt een beetje. Louise en Ann, die ons met de auto gevolgd zijn, ontdekken dat ik verdwenen ben en komen mij zoeken. Ze hebben mij snel gevonden, maar ik kan alweer staan en mijn knie beweegt nog dus ik hijs mijn motor overeind en ga verder. Ik hoef echter niet ver te rijden voordat ik ontdek dat mijn knie toch behoorlijk aan het opzwellen is en dat de hobbels in het gras ermee opvangen geen heel fijn gevoel is. Ik rij naar Louise en Ann, Louise neemt de motor en ik kruip op de bijrijdersstoel. Met het drinkwater maak ik mijn fleecetrui nat om mijn knie te koelen. Dat gaat goed. Terwijl Ann als een dolle met de auto heen en weer sjeest om alle koeien op zijn plek te houden kijk ik toe vanaf de bijrijdersstoel met mijn fleece op mijn knie.





Zwangerschapstestje

Vanochtend zijn we om 5:30 terug naar de yards gegaan. Janelle is gekomen om de koeien op dracht te controleren. Met zijn vijven drijven we de koeien in een smal lang pad, wat eindigt in een opvoelbox. De koeien zijn niet blij dat hun vrijheid ontnomen is, het is grappig om te zien hoe elk dier daar anders op reageert. Hoe sommige bevriezen. Sommige vechten, proberen over de twee meter hoge hekken te springen. En dieren die het redelijk gelaten over zich heen laten komen. Het is heerlijk koel en er staat een flinke bries, dat houdt ons en de koeien actief. Maar in de loop van de ochtend warmt het op en de wind gaat liggen. Iedereen wordt er trager van. Het is twaalf uur ’s middags geweest als alle vierhonderdnogwat koeien getest zijn en opgedeeld in groepjes van niet drachtig, eind dracht of een kalf aan de voet en kort drachtig. Vooral die kort drachtige vormen een zeer interessante groep omdat de groep geen stier bevat en er voor zover we weten de afgelopen maand geen stier in de buurt is geweest. Hoe die drachtig zijn gekomen is een raadsel. Maar drachtig zijn ze.
Janelle heeft mij diverse koeien laten opvoelen. Wat ik in Nederland op de scan kan zien, voel ik nu. Hand in het poepgat en baarmoeder zoeken. Best interessant om te doen en helemaal top met Janelles uitleg erbij. De koeien staan nu nog in de yards, ik denk dat we zo meteen teruggaan om ze terug naar hun weilanden te brengen. Op dit moment houden we siësta omdat het veel te heet is om ook maar iets te doen. Morgenochtend gaan we om vijf uur naar de yards voor de volgende ronde koeien. Half vijf ontbijten. Voor zonsopkomst, bij het eerste ochtendlicht, de eerste koeien opvoelen. En hopelijk voor het heetst van de dag klaar.


Gisteren wist ik niet wat er vandaag zou gebeuren. En dat is maar goed ook. De 400 koeien die we gisterenochtend op drachtigheid getest hadden wilde we gisterenmiddag uit de yards laten. En wat gebeurde er? Bam door een hek en groepen drachtig en niet drachtig lopen door elkaar. De enige oplossing is om ze allemaal opnieuw te testen. Marto liep te vloeken en te tieren toen het gebeurde, Louise reageerde nog redelijk koel. Ook Janelle kon haar gezicht nog redelijk in plooi houden vanochtend om half 5.
Zo waren we vanochtend met de eerste zonnestralen bij de yards om de 400 koeien van gisteren plus de overige 600 die we al opgehaald hadden te testen. Het beloofde een hele warme dag te worden, geen heel prettig vooruitzicht. Maar we vormen een team en met zo min mogelijk stress halen we alle koeien op voor de drachtigheidstest. Al om 10 uur was het zo heet dat ik zou zweren dat het na twaalven was. We hebben ons door de hitte gesleept tot we voor siesta naar huis zijn gegaan, nu twee uur geleden. We vertrekken zo meteen weer naar de yards, die 15 kilometer van het huis liggen. Ik ben moe, iedereen is moe. Maar hopelijk hebben we over een paar uur nieuwe groepen koeien, geselecteerd op hun al dan niet aanwezige drachtigheid.