Stormachtig afscheid

Woensdag 12 oktober 2011, 21:10. De dagen vliegen echt voorbij… Om te beginnen het nieuws waar iedereen op zat te wachten: Mirije heeft haar usb-stick teruggevonden in het muizenhol. Aangevroten en wel maar hij doet het nog.
Dinsdagochtend ben ik voor een ochtendwandeling gegaan. Lichaamsbeweging heb ik hier eigenlijk niet omdat alles gemotoriseerd gaat. Ik was wakker en ik dacht, laat ik dat eens doen. Het geniale idee om Beethle mee te nemen ging niet zoals ik gepland had. Het was net licht, ik had al iemand horen wegrijden met de auto. Verder was alles nog stil. Zodra ik het hekje van Beethle’s hok opendeed stoof ze eruit om een rondje te gaan rennen maar dat werd al snel een wedstrijdje rennen met de alpaca. Weg Beethle. Ik heb niet lang alleen gelopen want al snel kwam Ruby mij gezelschap houden. Het was schitterend en zo lekker rustig die ochtend, echt geweldig. Ik heb best lang gelopen en dat alles voor het ontbijt. Grensverleggend. Terug thuis bij het ontbijt werd er verbaasd gereageerd op het feit dat ik Ruby mee had. Ruby?? Die was blijkbaar kwijt. Waar ik haar gevonden had? Op de veranda, hoezo?

De avond ervoor merkte Louise op dat mijn armen erg bruin waren. En dat is ook alles vertelde ik, nou zei Mardo dan moet je morgen in bikini gaan. En al snel kwam de deal: hij in een string en ik in bikini. De volgende ochtend had Mardo zijn gewone kleren aan en zat ik in bikini aan het ontbijt. Daar was het niet te koud voor ofzo. Vervolgens ben ik in bikini het land op gegaan om schaapjes te drijven. Gelukkig had ik een blouse bij want om half 11 werd ik al rood, ondanks zorgvuldig smeren met zonnebrand. De zon is echt heel heel heel krachtig hier. ’s Middags heb ik van Mardo een lesje autobanden vervangen gehad. Ik vrees dat ik in de toekomst wel eens aan hem terug ga denken en hem vermoedelijk heel dankbaar ga zijn. Ja ik wist precies hoe het ongeveer moest, maar met ongeveer bleek ik er niet te komen…

Vanochtend was ik weer vroeg wakker en ben ik wederom voor een ochtendwandeling gegaan. Vandaag was het kouder en vandaag bleek ik niet de enige. En ik was niet alleen de enige, Louise en Chelsea waren dezelfde kant op gelopen ook. Na het ontbijt zijn we naar de sheepyards gegaan waar we schapen hebben gesorteerd… gesorteerd… gesorteerd…. Lunch… daarna terug naar de sheepyards en schapen gesorteerd… gesorteerd… gesorteerd… tot net voor het donker. Want toen heeft Mardo nog even snel een schaap geslacht zodat we weer vlees hebben. Het was nogal een schapige dat vandaag dus.

Donderdag 13 oktober 2011, 14:40. Vanochtend startte vrij normaal met een vroege ochtendwandeling, het voeren van de lammetjes en een kudde schapen naar downlands (10 km verderop) te brengen. De schapen liepen heel gemakkelijk en het was een lekker tochtje. Als ik naar links keek was de lucht helderblauw maar rechts hingen dreigende wolken waar af en toe een druppel regen uit viel. En wat daarbij hoort: het was benauwd. Om half 12 waren we weer thuis voor een vroege lunch en lange middagpauze als het aan Mardo lag. Maar dat duurde niet lang. Het begon te onweren. Dus alle geplande schapenactiviteiten werden per direct opgeschort en snel zijn we naar de schapen gegaan om ze uit de kleine hokjes van de yards te laten en in de grote velden. Het begon te regenen en binnen een minuut was ik doornat. Ik voelde zoiets al aankomen en had daarom preventief geen jas aan gedaan. Niet veel later werd het droog en kwam de zon door. De luchtvochtigheid was zo hoog dat ik het er benauwd van kreeg en terwijl het zo lekker rook terwijl het regende rook het toen ronduit smerig. Maar door de sterke zon was al het vocht in no time verdwenen en was zelfs mijn dikke spijkerbroek zo droog. Toen gebeurde alles tegelijk. Twee moederloze lammetjes, eentje met een gebroken pootje en eentje die net geboren was namen we mee naar huis, de telefoon ging: brand. Dat krijg je van onweer. Het eerste telefoontje was voor Mardo dat er een grote brand bij Tambo was en dat ze assistentie nodig hadden. Het tweede telefoontje was van Mardo dat hij een brand op de farm ontdekt had. Beetje jammer is dat de buren de brandweerspullen eerder vandaag al geleend hadden om een brand op hun terrein te bestrijden… Dus Mardo is naar huis gekomen, heeft natte handdoeken en Chelsea opgevist en is als een gek weggescheurd naar brand nummer 3, de brand het dichtst bij huis. Mier en ik zijn achtergebleven. Ik vind het niet heel erg om achter te blijven, het is spannend om naar de brand te gaan maar tegelijkertijd is het afschuwelijk en heel gevaarlijk bovendien. De vorige brand was een gecontroleerde brand en deze is niet gecontroleerd. Ik kan de rookwolken hier vanaf het huis zien dus het moet een flinke brand zijn. En behalve die brand kan ik ook de grote brand die op dit moment bij Tambo, 60 km verderop, vanaf het huis zien. Die rookwolken zien er echt heel dichtbij uit, ik dacht dat het dichterbij was. Voor de zekerheid is Louise even gaan kijken maar gelukkig was het niet dichtbij.
Dus ik zit nu binnen terwijl er buiten een of ander inferno gaande is. En het onweert nog steeds dus het zou zomaar eens nog erger kunnen worden. Een zeer troostende gedachte is het feit dat dit huis hier al 140 jaar staat (ja, nog steeds hetzelfde huis) dus dat we hier niet zomaar weg zullen fikken. En we hebben weer stroom en water (toen we thuis kwamen van de lunch deed geen van beide het) dus de airco staat lekker aan.

21:00. Weer een dag voorbij. De dagen gaan echt zo snel nu en nog maar twee nachtjes en dan brengen we de nacht door in de bus. Ik zou hier graag langer blijven omdat ik de outback en alle dieren hier zo fantastisch mooi vind, de familie een echte warme familie is, het hier zulk lekker weer is maar vooral omdat er zoveel rust in de dagen zit. We maken lange dagen maar de mentaliteit is heel relaxed en dat is zo heerlijk.
Vanmiddag heb ik aan mijn verslag gewerkt en de lammetjes gevoerd terwijl Mardo zich uit aan het sloven was bij een van de vele vuren. En veel vuren waren het, 5 in totaal. Onweer is gevaarlijk. En behalve onweer is ook vuur gevaarlijk. De wind is een paar keer gedraaid vanmiddag, het water was op, ze zaten vast met de auto… ze hadden nogal wat verhalen te vertellen. Door de gigantische hoeveelheid rook die er in de lucht zat verwachtte ik een schitterende zonsondergang en ben ik naar het turkeysnest, het hoogste punt vlakbij huis, gereden. Daar aangekomen bleek de zonsondergang verre van spectaculair maar de rook en de gloed van de vlammen in de verte waren wel echt ruig. Zo van veraf te zien moest het een gigantisch vuur zijn. Lang heb ik niet alleen op het turkeysnest gestaan want Mustard kwam langsgereden, zag mij daar staan en besloot te komen buurten. Hij vertelde dat ze een heel stuk gecontroleerd aan het laten uitbranden waren. Aha. En Mustard dronk bier terwijl ie reed. Dat doet hij volgens mij altijd. En hij heeft altijd bier bij. Of hij gaat bier halen, zoals bij die vorige bosbrand. Mardo wilde nieuw drinkwater want we hadden maar een 5 litertankje bij en we waren met een aantal mensen en Mustard kwam terug met water en nog veel meer bier. Welkom in zijn wereld.
Mijn tocht op de quad – zonder bier- vervolgde zich door het donker en ook al wist ik de weg zo goed, het is echt stikdonker op die rode gloeiende wolken heel ver weg na. En de wegen zijn lang, heel lang, zoveel langer dan ik verwachtte. En zonder de zon is het koud. In de loop van de middag is de bewolking verdwenen dus het was heel helder en heel koud.

Over koud gesproken, volgens mij is Charleville de koudste plek van central west of Queensland. Het valt me elke keer op dat op de kaart allemaal temperaturen staan van 37,38,39 graden en dan bij Charleville, echt alleen Charleville, 33 graden. Maar wat zegt Charleville nou over hier want Charleville is hier bijna 200 km vandaan.
En geen slangen gezien meer! Wel heel veel hagedissen. En ook rare hagedissen. En grote hagedissen. En kleine hagedissen. En hagedissen op de veranda en in mijn schoenen. Hagedissen overal.

Zaterdag 15 oktober 2011. Het onvermijdelijke moment van afscheid is vandaag. Gisteren heb ik een hele vroege ochtendwandeling gemaakt. Door alle rook die er hangt was de zonsopgang echt heel mooi met een heleboel kleuren. Gaaf. Er waren nieuwe onweersbuien op komst dus de ochtend zijn we begonnen met het verplaatsen van schapen vanuit New Paddock naar een naastgelegen paddock. En dat viel niet mee want de schapen gaan graag met hun kop in de wind staan en juist aan de andere kant was het hek waar ze doorheen moeten. En ook al was deze paddock een kleine paddock, kleine paddocks zijn hier nog heeeeeeeeeeeeeel groot. Het kostte ons dan ook de hele ochtend om alle schaapjes het juiste hek door te krijgen. En tegen de tijd dat we bij het hek waren zag ik het alweer flitsen in de verte. Snel naar huis. Het was net na de lunch toen het goed losbarstte hier. Ik was wanhopig aan het proberen om mijn stage opdracht af te ronden maar terwijl het buiten tekeer gaat met alleen onweer en nog geen regen en ik bovendien de telefoon opneem -de buren aan de telefoon heb die mij vertellen dat er op dit terrein brand is…. De rook was al snel ook vanaf het woonhuis te zien, de watertank opvullen (die was nog leeg van de brand van de vorige avond) lukte niet want de watertoren was leeg. Via een andere weg is het nog gelukt om de tank op te vullen en maar ondertussen was begonnen met regenen. Net zoals de vorige dag, zo’n bui dat je binnen een minuut zeiknat bent. Het enige verschil met gisteren was dat het dit keer bleef regenen. We stonden daar, onder de watertoren te schuilen terwijl ik om mij heen rook zag, een hele donkere wolk en heel veel bliksemschichten recht naar beneden gemakkelijk in staat om brand te stichten. Dat was het eerste moment dat ik onweer eng begon te vinden. Het goede van de regen is dat het de bosbrand geblust heeft en dat we dus nergens heen hoefden. De rest van de middag was het weer rustiger, het was ook gestopt met regenen, en heb ik mijn stageopdracht redelijk ver afgerond. ’s Avonds toen ik naar bed ging begon het weer. Ik lag nog maar net in bed en het onweer was zo onvoorstelbaar dat het huis stond te trillen. Slapen lukt niet en onze cottage heeft geen ramen dus ik heb buiten op de veranda staan kijken naar onweer zoals ik het nog nooit gezien had. Flitsen aan een stuk door, de geur van vuur heel vlakbij, oranje bliksemschichten… Na een poosje begon het heel hard te regenen en zaten we duidelijk midden in de storm. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik zoveel onweer kon zien, waarschijnlijk omdat ik hier zo ver kan kijken. Het was echt angstaanjagend en slapen met die knallen en flitsen was geen optie. Gelukkig duurde deze bui, net zoals alle buien, niet lang. Vannacht schijnt er nog zo’n bui geweest te zijn maar daar heb ik gelukkig doorheen geslapen. Voor zover ik weet zijn er geen bosbranden geweest die lang gewoed hebben, ze zullen wel uit zijn gegaan door de regen.

Vanochtend was ik om 5 uur wakker. Ik wilde graag voor een laatste ochtendwandeling gaan maar ik was bang dat het te nat was. Gelukkig viel dit mee dus heb ik een poging gewaagd. Het was een schitterende morgen. Door de giga hoeveelheid rook in de lucht, er hangt een grijzige waas over het land zo erg is het, was de zonsopgang mooier dan ooit. De alpaca, die normaal gesproken met Louise mee wandelt, besloot die ochtend met mij mee te lopen. De klei was heel zwaar onder mijn voeten, het bleef er met grote klompen aan hangen. Maar het ging. Ik heb een poosje bij een waterbak gezeten waar ook een ezel was. Er kwam een vogel aangevlogen, een witte met een paar gele veren op zijn kop en aan de onderkant van mijn vleugels en hij had dorst denk ik. En ik geloof niet dat hij mij gezien was want hij is tot op een halve meter naar mij toe gelopen. Een grote vogel, heel mooi beest om te zien. Daar zat ik dan met de alpaca, de ezel en die vogel. Mooie ochtend.
Het is nu tegen lunchtijd en het is zonnig. Maar nog steeds hangt er een grijzige waas over het land van alle rook. Vandaag en vannacht blijft het droog dus we kunnen in ieder geval het erf af naar de bushalte. Dat is een hele opluchting! Van de beloofde 100-150 mm is denk ik maar een tiende gevallen. Niet goed voor het land maar stiekem wel fijn voor ons.