Een bijzondere ontmoeting

Afgelopen voorjaar, in Nederland, kwam ik Elly in het bos tegen. Een oude paardenvriendin, ik had haar in geen jaren meer gezien of gesproken. Eindeloos hebben we staan kletsen, maar na een poosje zei Elly. “Ik moet gaan. Mijn hond gaat wortels schieten.” Maar haar verhaal blijft hangen bij mij. Het is werkelijk te mooi om niet te delen.

Op zoek naar een verloren jeugdvriend. In 1989 waren ze sportmaatjes, daarna hebben ze elkaar uit het oog verloren. Elly had nog wel pogingen gedaan om hem te vinden, maar tevergeefs. Ze besluit dat het tijd is voor een nieuwe poging. Waar zal hij zijn? Leeft hij nog wel? In 30 jaar kan veel veranderen.

Gelukkig heeft hij een ongebruikelijke achternaam en met behulp van het telefoonboek vindt ze iemand met dezelfde naam in het dorp waar hij destijds woonde. Ze belt. “Goedemiddag, ken je Albert?” vraagt Elly. “Ja,” Zegt een vrouw aan de andere kant van de lijn. “Ik hoop dat jij Elly bent.”

De vrouw blijkt Alberts zus te zijn. Ze vertelt dat Albert jarenlang op zoek is geweest naar Elly. Hij woonde slechts een dorp verderop, maar ging regelmatig naar het dorp waar Elly 30 jaar geleden woonde, in de hoop haar tegen te komen. Dat is nooit gebeurd. Maar hij leeft, hij is haar nooit vergeten en hij wil heel graag weer in contact komen met haar.

En zo geschiedde. Het is alles waar een mens op kan hopen, het is te mooi om waar te zijn. Vrijdag gaan ze trouwen. Trots laat Elly me een foto zien van Albert. Een zachte blik die intens geluk uitstraalt. “Ik denk dat jij die foto genomen hebt, hij kijkt zo gelukkig,” zeg ik. Geen prins op het witte paard, maar een prins met een witte baard.