de reden van het oordeel

19:00 op de Camino de Santiago
"Ik voel me moe, ik ga maar bed."
"Welterusten, slaap lekker."

Niet echt gebeurd.

"Poe, het is pas 19:00 maar ik ben zo moe dat ik wil gaan slapen."
"Wat, nu al? Heb je soms slecht geslapen afgelopen nacht?"

Een stuk realistischer. Het is de gewoonte dat alles een reden moet hebben of een oordeel moet krijgen. Of allebei. Want als we dat niet zelf doen verzint de ander het wel. Dus doe ik het zelf maar.

Bij wat ik doe geef ik een reden, zowel gevraagd als ongevraagd, verwacht als onverwacht. En bij uitspraken of acties waarvan ik vermoed dat ze niet zo goed binnen de cultuur van de maatschappij vallen plak ik er zelf alvast een oordeel aan vast. Liever veroordeel ik mezelf dan dat iemand anders mij veroordeeld. Als ik er zo over denk is dat een hele negatieve en vermoeiende gewoonte.

Wat zou het fijn zijn als een huis gewoon een huis is. Een trui een trui. Een hut een hut. Zonder dat het ook meteen oud, vies of donker is. Of mooi, ruim of géél. Natuurlijk wil ik er soms best iets van vinden, maar alleen als ik het echt zo vind. Ik wil graag af van het vinden om het moeten vinden. Dat lijkt me eerlijker, minder gecompliceerd want tja, van veel dingen vind ik gewoon niet zoveel.