Weg vogel

Leven in een community heeft zeker ook nadelen. Veel overleggen om keuzes te maken waar we allemaal achter staan. Veel praten. Vanochtend ging het gesprek over een plan ontwerpen alvorens het uit te voeren versus gewoon doen. Met sterke argumenten van beide kanten. We zijn er niet uitgekomen, maar ik denk dat wat voor mij het beste werkt ergens in het midden ligt.

Iets heel anders; vorige week zag een van de vrijwilligers een jonge huiszwaluw uit het nest vallen. Hij snelde naar beneden om het kleine diertje, die de val had overleefd, op te rapen. Twee andere vrijwilligers ontfermden zich onmiddelijk over het kleine vogeltje en vangen nu insecten die het vogeltje met open bekje ontvangt. Een moederzwaluw vliegt 300 km per dag om haar jongen te voeden en de vrijwilligers doen (bijna letterlijk) hetzelfde voor deze kleine die we de naam Sugar Puff gegeven hebben.

Op een dag zal Sugar groot genoeg zijn wegvliegen. De eerste keer begint met een vrije val uit het nest, wat vaak heel hoog zit. Ik heb al een paar keer voorgesteld Sugar in de lucht te gooien met iedereen eromheen om hem op te vangen voor het geval hij naar beneden stort maar ik had geen medestanders. Vandaag zaten we te lunchen en kwam het onderwerp opnieuw naar boven. Onze niet-planner-maar-doener pakt het vogeltje op en voor iemand hem kan stoppen gooit hij hem in de lucht. En hij vloog! Recht het bos in. Weg vogel. Ik vond het hilarisch maar de adoptie ouders schrokken zich wezeloos dat hun vogeltje weg was! Niet gehinderd door de hitte gingen ze achter het vogeltje aan. “Baby??? Baby??!” “Tjilp!!!!” “Baby!!!” met de rest van de groep met buikpijn van het lachen in de keuken.