Just another day at the office

Het is prachtig winterweer. Snachts vriest het stevig en overdag is het zonnig. En als het nat is, is het ook echt heel nat.Op een dag hadden we 100 mm neerslag, (net toen ik 2 dagen ging kamperen). Terwijl we wachtten tot de bospaden opdroogden speelden we spelletjes. Een versie van hartenjagen die je met 6 personen kan spelen en mijn monopoly kaartspel, razend populair. Met zijn allen buiten in het zonnetje. Heerlijk.

Inmiddels zijn de bergwerkzaamheden weer hervat, alhoewel de paden op sommige stukken nog steeds modderig en riskant zijn. Dan laten we de auto achter, gaan te voet terug naar het dorp en proberen we het de volgende ochtend vroeg als alles stijf bevroren is.

Deze winter heb ik al 2 verzoeken gekregen om een boek te schrijven over mijn leven. Zelf vind ik het niet zo spannend of buitengewoon interessant. Niet echt de moeite waard om een boek over te schrijven. De meeste dagen zijn gewoon levendig, maar sommige dagen zijn buitengewoon. Donderdag was zo'n dag.

Woensdag zijn er twee veulens geslacht. Ik was razend nieuwsgierig, want ik had nog nooit de kans gehad om een paard van binnen te bekijken. Vooral de darmen interesseren me. Die avond laat werden de ingewanden op een open plek bovenop de berg gelegd waar de aasgieren ze ophalen. Ik probeerde het geheel uit elkaar te trekken en wilde graag de darminhoud bekijken. Maar het was te donker dus besloot ik de volgende ochtend vroeg terug te komen. De aasgieren zijn er 's nachts toch niet. Thuisgekomen liep ik direct de keuken in om mijn handen te wassen. "Zoooooooo, jij stinkt naar ingewanden!" Riep Ille. "Maar ik hou nog steeds net zoveel van je. Vervolgens gaf ze me een knuffel. In haar pyjama. Ik schoot ervan in de lach.

Donderdagochtend was ik voor zonsopgang alweer boven. Veel rust had ik echter niet, want ik hoorde een lammetje roepen. En het was geen gewone roep. Het klonk als een lam in de problemen. Ik zuchtte, dit was echt mijn laatste kans om de darmen te bekijken. Maar zo kan ik me ook niet concentreren. Ik daalde de berg af en vond het pasgeboren lammetje alleen onder een dennenboom. Ik wikkelde haar in mijn trui en bracht haar naar de stal. Het zou snel opwarmen, dan had ik mijn trui toch niet meer zelf nodig.

Een uur later liep ik met iemand over de berg, op zoek naar de moeder van een alleen achtergelaten lammetje. Ze zei,“Wat een dag gaat het worden! Zo vroeg en nu al deze situaties al. Maar het geeft me het gevoel dat ik leef. Mijn schoonouders kijken alleen maar tv. Die maken nooit iets mee. Zo'n monotoom leven. Daar zou ik doodongelukkig van worden.”

Diezelfde dag mestten we de de stal uit. We waren wat laat voor de lunch.

“Vandaag uitmesten, toch? Intense dag?” vroeg iemand. “JA.” antwoordde ik.

“Ja, snap ik. Het is wat. Schapen uit de stal, alle hekken eruit, met de tractor...”

“Nee, nee dat stukje bedoel ik niet. Ik bedoel, eerst vond ik een lammetje op de berg, en moesten we terug om de moeder te vinden, en toen dreigde de graansilo om te vallen die is nu met 3 autokrikken gestut. Daarna, toen het eigenlijk lunchtijd was wilden we het uitmesten nog even snel afmaken maar toen gleed de tractor van het pad, de berg af.”

“Je....WAT zeg je? De tractor is van de berg gevallen?”

“Ja. Op een nogal steil stuk.”

“Iedereen oke?”

“Ja. Maar we besloten maar eerst te komen eten en wat meer handen te zoeken. Nu moeten we de stal met de hand verder uitmesten. En een oplossing vinden om de tractor te bevrijden.”

Ik nam mijn bord mee naar een zonnig plekje dacht na. Ja, we maken veel mee en we hebben soms hele intense dagen. Juist dat geeft zo'n tomeloze energie en zo'n voldaan gevoel aan het eind van de dag. Alhoewel ik sommige dagen snap dat er mensen zijn die kiezen voor een leven achter beeldschermen.