Een verdrietig afscheid en een nieuwe start

Een nieuw huis, een nieuwe familie.

Het vertrek uit Otorohanga is zacht uitgedrukt niet gegaan zoals gepland. Zaterdagavond was mijn afscheidsfeestje/verjaardagsfeestje. Zondag zou ik verhuizen. Ik had iedereen uitgenodigd en ik was onder de indruk hoeveel mensen dat waren ookal heb ik daar maar 3 maanden gewoond. Wouw! Het idee was om een kampvuur te stoken, broodjes te bakken, marshmellows te roosteren... mijn traditionele favoriet. Mijn Otorohangeese familie besloot een steentje bij te dragen dus stonden we met zijn allen de hele dag in de keuken hapjes voor te bereiden. Voor het kampvuur had ik geopperd de brandstapel aan te steken - een berg afvalhout met een doorsnede met ongeveer 10 meter.

Aan het eind van de middag hadden we nog een paar uurtjes over voor de eerste gasten kwamen dus stelde ik voor de paarden uit de wei te halen en te gaan rijden. Zoals we dat altijd deden, Jesse en Blaze, de paarden, opgezadeld. We reden in de wei met de rest van de familie over het hek hangend kijkend naar ons. Ik reed Blaze en hij liep fantastisch. Pas tijdens het afzadelen ging Blaze raar doen en toen ik hem losliet in de wei zag ik wat ik vermoedde; koliek. Zaterdagavond, een uur voor de eerste gasten komen. Top. De dierenarts was er gelukkig snel en heeft voor Blaze gedaan wat hij kon. Het plan om Blaze te verplaatsen naar een wei waar we zicht op hadden vanaf het kampvuur was al heel snel geen optie meer omdat Blaze gestekt in de wei lag en niet meer overeind te krijgen was. Doodziek.

Die avond hebben we heen en weer gependeld tussen het feestje met ons mega kampvuur, wat overigens heel geslaagd was, en Blaze. 's Nachts heeft niemand veel geslapen en heb ik heen en weer gependeld tussen mijn bed en de wei. Elke controle was een zorg. De eerste controle lagen de draden van de wei plat - Blaze had blijkbaar vastgezeten - en was Jesse nergens te bekennen (en het hek de highway op was open). Blaze nog steeds gestrekt op de grond. De volgende controle was Blaze verdwenen, hem vond ik onder een groepje bomen een stuk verderop, gestrekt op de grond. Later lag hij in de tuin naast het zwembad en weer later naast de achterdeur.

Zondagochtend, mijn geplande verhuisdag, stond hij zowaar. Met de hele familie in pyjama eromheen. De rest van de dag was het dierenarts, wandelen, observeren en uiteindelijk heb ik een dekentje in de wei gelegd en ben ik gaan liggen. In de loop van de middag stond hij meer dan dat hij lag, hij poepte, plaste en kregen we langzaam hoop. De zon scheen en we hingen met de hele familie over het hek van de wei naar de paarden te kijken. De kinderen vertrokken om te gaan spelen. En toen gebeurde het. Blaze kwam in beweging, ongecoordineerd, viel om en na de laatste stuiptrekkingen was hij dood. Daar zaten Joe, Sahndra en ik. We konden het niet geloven. Jesse, het andere paard, stond er met grote ogen bij te kijken. Ik heb voor iedereen een plukje manen geknipt als herinnering aan Blaze en we hebben hem afgedekt met plastic. Jesse bleef naast het plastic staan. Ze heeft bijna 24 uur niet gegeten en dat is heel erg zorgelijk want Jesse is een vreetton. Ze stond daar maar, treurig naast het plastic....

Ik heb Richard en Louise gebeld dat ik nog niet zou komen. Maandag hebben we Blaze begraven en ik heb een jong boompje gehaald om op zijn graf te planten. Dinsdag heb ik mezelf en mijn spullen bij elkaar geraapt en ben ik naar Waitoa verhuisd.

Dat was dus een heel onstuimige start maar gelukkig ben ik goed opgevangen. De werknemers van het bedrijf zijn top en lopen volop grapjes te maken tijdens het melken (ja, we moeten jou ook in de maling nemen, anders hoor je er niet echt bij!) en Richard en Louise zijn alles wat ik hoopte. Warm, vriendelijk en heel open over de boerderij. Een nieuw gezin is altijd wennen maar ik ben hier op een fijne plek. Een goede basis.

Ik soliciteer op alle mogelijk interessante vacatures en ik had gisteren een solicitatiegesprek. En die was zeker niet voorbestemd want toen ik dinsdag, op de afgesproken dag, daar kwam bleek het donderdag te zijn en toen ik donderdagochtend van huis wilde vertrekken startte mijn auto niet. Gelukkig dankzij een collega met magische vingers toch op tijd gekomen en het gesprek ging goed. Het lijken me goede werkgevers. Dus nu is het afwachten.

Als adres hou ik mijn Otorohanga adres aan omdat ik snel weer ergens anders kan wonen en ik ben toch regelmatig op bezoek in Oto. Ook uitgenodigd voor kerst! Maar mijn nieuwe thuis is heel prima en ik vind het ook wel lekker om wat minder uren te werken en de kans te hebben om over geitenhouden in Nieuw Zeeland te leren, iets waar ik op het vorige bedrijf weinig kans voor had. Oh, en er staat weer een marathon op de planning met mijn Otorohangeese vriendinnen... En de zomer komt eraan!