Het leven van...

10 juli 2015
Een vrije dag. Wat heb ik daarnaar uit gekeken. Ik kan hier een mooi-weers-blog van maken maar om heel eerlijk te zijn valt het niet mee. Nou ja, de zon schijnt wel buiten... Maar dat het niet meevalt heeft hoofdzakelijk en eigenlijk alleen met het werk te maken dat fysiek te zwaar is voor mij. Alle geiten in een keer laten aflammeren is een systeem dat niet mijn voorkeur heeft. De afgelopen 11 dagen hebben gemiddeld 85 geiten per dag afgelamd dus in totaal hebben we nu bijna 1000 net afgelamde melkgeiten rondlopen en een heleboel kleine lammetjes. Ik heb net 8 dagen achter elkaar gewerkt en geen enkele dag minder dan 12 uur en met nauwelijks pauze. En maar achter de geiten aan rennen.

Op een dag kwam Jesse, mijn werkgeefster, naar me toe. “ Wil je iets voor me doen”. En ik voelde het alweer aankomen. Geiten sorteren? Jonge geiten melken? Maar nee. “ Ga naar huis, want je hebt rust nodig. Wij maken het werk hier wel af. Neem een warm bad en kom naar mijn moeder, zij kookt avondeten voor je en dan kan je daarna bij mij blijven slapen zodat je niet meer naar huis hoeft te rijden.” Na die dag ben ik niet meer terug naar mijn huis gegaan maar elke avond naar Jesse. Haar moeder Julie kookt, maakt voor iedereen een bordje, plasticje erover, naam erop en in de oven om het warm te houden. Want iedereen komt op een andere tijd ver na zonsondergang doodmoe binnen gedruppeld. Ze bakt cakes (zonder koemelk) voor onze lunchpakketjes en zorgt voor Jesse's zoon. Ze is onbetaalbaar.

Vandaag heb ik een vrije dag en ben ik wel thuis. Na alle regen van de afgelopen dagen schijnt vandaag de zon en is het erg koud. De thermometer in huis geeft 0 graden aan. Naast het hele zware werk zijn er ook een kleine dingen die ik erg kan waarderen, de dingen waarvoor ik geemigreerd ben. Bijvoorbeeld de postbode vanochtend. Er was een aangetekende brief voor mij bij Jesse aangekomen die Jesse niet mocht aannemen omdat ik er persoonlijk voor moest tekenen. Dus lag er in mijn brievenbus een briefje dat ik de brief op kon halen bij het postkantoor. Niet dat ik daar de afgelopen week tijd voor gehad heb... vanochtend om 7:30 hoorde ik een auto toeteren buiten. De postbode. Met een pakketje voor mij uit Nederland. “Wacht”, zei de postbode, “ik heb ook een aangetekende brief voor je. Ik zag hem liggen op het postkantoor en ik dacht, oh, die neem ik ook meteen mee, dan hoeft ze die niet in het postkantoor op te komen halen.” Bedankt lieve postbode!

Een ander incident heeft met de APK van mijn auto te maken. Ik heb een sterretje (oke, oke, geen kleine maar een barst) in mijn voorruit waarmee mijn auto niet door de APK komt. Gelukkig ben ik verzekerd voor glasschade. Dus ik bel de verzekering op. “ Ik heb een sterretje in mijn ruit”. “Hoe is het gekomen?” vroegen ze. Dus ik zeg “ In de wegwerkzaamheden bij Hangatiki denk ik, toen sloeg er iets hards tegen mijn voorruit. Maar dat is alweer 2 maanden geleden.” “ Wanneer bent u erachter gekomen mevrouw?” “ Toen ik mijn auto ophaalde van de APK en de monteur mij erop wees, gisterenmiddag.” “ Geen probleem, ik bel de dichtstbijzijnde glasreparateur bij u in de buurt op en hij belt u terug om een afspraak te maken om de ruit te vervangen. Het kost u niks, geen no claim en geen eigen risico.” Ik hang op en nog geen 2 minuten later belt de glasreparateur uit Otorohanga op. “ Uw ruit moet vervangen worden? Kom maar gewoon binnen vallen, dat kunnen we zo regelen.” Thumbs up voor mijn verzekeringsmaatschappij!

Een ander klein dingetje is dat Otorohanga echt een boerendorp is. Bij veel winkels hangt een briefje waar men vriendelijk verzocht wordt smerige laarzen buiten te laten staan en op sokken te winkelen. Dat geldt natuurlijk ook voor mijn bijzonder smerige laarzen. Bedrijfskleding kennen ze hier niet dus mijn smerige laarzen, broek en jas gaan gewoon mee naar huis. Daarom reken ik op sokken de benzine af. En ik loop op sokken door de supermarkt. Heel normaal hier.

Over smerig gesproken. Oke, dit is echt een smerig verhaal. Niet alleen mijn laarzen zijn smerig maar mijn winterjas natuurlijk ook. Ik werk pas 2 weken maar dat zou je niet zeggen als je die jas ziet... ik doe geen moeite om de jas te wassen, de eerstvolgende werkdag zie hij er toch weer hetzelfde uit... In ieder geval, ik zat samen met Jesse in de auto op een hele koude regenachtige dag. Jesse stopte in het dorp om wat te eten te halen en ik bleef lekker warm en droog in de auto zitten. Toen Jesse terugkwam ging ze haast over haar nek. “ Er stinkt hier iets heel, erg, vreselijks!!!” Dus ik zei, dat zou mijn jas weleens kunnen zijn. En het was mijn jas ook. Ik geloof dat ik haar bijna vermoord heb met de geur van mijn jas. Het was zo erg dat het grappig was. Ik ruik niks momenteel want ik ben verkouden dus ik heb nergens last van. Hoe dan ook, 's avonds bij Jesse thuis zei ze “ ik ga je jas wassen. Want een mooie jongedame zoals jij zou niet zo moeten stinken.” “Ik stink niet, dat is die jas!” “ Ja, dat weet ik wel, maar dat weten andere mensen toch niet...” Gelukkig had ze een andere oude jas voor mij, die er na 1 dag werk precies hetzelfde uitziet (en vast ook zo ruikt) als mijn eigen winterjas overigens...