Weekendje weg!

Ik kreeg al verontruste mailtjes dat mijn volgende update zo lang op zich liet wachten. Ik zou zeggen: zie het maar als een goed teken, hahaha. Ben teveel bezig met andere dingen. Voor vorig weekend wilde ik bloggen dat ik een weekendje weg ging, tijdens het weekend wilde ik dolgraag vertellen hoe leuk het was en nu eindelijk, een week na dat weekend, issie er dan.

Het lammerseizoen is afgelopen. Er lopen nog enkele tientallen schapen in de stal en verder krioelt alles rond in de velden en bij voorkeur aan de verkeerde kant van het hek. Vandaag zijn we al 2x schapen van een heuvel wezen halen en zowel gisteren als eergisteren te paard wat schapen opgevist van plekken waar ze niet horen. In de schapenstal zijn de werkzaamheden dus veranderd van de dagelijkse verzorging naar de grote voorjaarsschoonmaak. Uren heb ik al doorgebracht met de hoge drukspuit, maar het resultaat mag er wezen. (en veel werk nog te gaan)

Vanwege de minder dringende werkzaamheden in de stal kon ik dus een weekendje weg. Vorige week vrijdag heeft Jón me afgezet bij de bushalte in Blönduós. Keurig op tijd arriveerde de bus met welja, dezelfde buschauffeur als die mij van Reykjavik naar Blönduós heeft gebracht, 7 weken geleden! Twee uur later was ik in Akureyri. Toen we Akureyri inreden kreeg ik een overvallend gevoel van de drukte en de vele huizen en mensen en drukke straten en.. jéétje. Akureyri heeft nog geen 20.000 inwoners. Bij het busstation vroeg ik naar de bus naar Húsavik, die 2,5 uur later ging. Behulpzaam bood de vrouw achter de balie aan dat mijn grote backpackrugzak daar te bewaren zodat ik die niet mee hoefde te slepen. Nederlands als ik ben zag ik meteen voor me hoe hij gejat werd of kwijt raakte. Ik heb vriendelijk bedankt en mijn rugzak meegenomen.

De bus naar Húsavik bracht me over eveneens een schitterende bergpas naar mijn bestemming: Saltvik. De farm waar Mieke verblijft. We hebben het weekend heerlijk Nederlands gedaan. Pannenkoeken gegeten en vooral veel groente. En rustig eten. Kletsen tijdens het eten.
Saltvik is een paardenfarm met ongeveer 200 paarden. Tijdens de zomermaanden zijn er rentals (1,2 of 3 uurs ritten) en tours (5 en 9 dagen geloof ik) voor toeristen. Maar op dit moment was het nog rustig en kreeg ik een kamer met 5 bedden en een adembenemend uitzicht. En de weg dichtbij de farm. Dichtbij... voor IJslandse begrippen. Ik heb echt elke auto die ik hoorde uit het raam gekeken. Wanneer je op Hof een auto hoort weet je zeker dat ie hier moet wezen. Ik kon er maar niet aan wennen dat het daar niet zo was.

Mieke werkt 's nachts in een schapenstal. De schapen zijn daar nog volop aan het aflammen (tip: Mieke's blog! http://www.everyoneweb.com/festinalente ) Dus overdag sliep Mieke en mocht ik haar auto meenemen. Wat een geluk! De eerste dag heb ik in Húsavik doorgebracht. Bovenop een heuvel zittend genieten van het schitterende uitzicht, het was geweldig weer! Zes graden en weinig wind. Dat is hier genoeg om zonder jas buiten te zitten. Daarnaast het walvismuseum en het phallusmuseum bezocht. Dat laatste is een museum van een man die piemels verzameld. Hij heeft er op dit moment 273 ten toon gesteld staan van alle dieren die je maar kan verzinnen. En een brief waarin een mensenman verklaart zijn geslachtsdeel na zijn dood te doneren. Hij is de enige ter wereld die dit doet. Een bijzondere collectie! En een erg vriendelijke, gezellig man. Ik was in het walvismuseum toen ik een smsje ontving van Mieke dat de paarden aan de verkeerde kant van het hek stonden. Oh. Ik kom eraan! Dat de paarden uitgebroken waren was niet zo wonderlijk, het hek leek echt nergens op. Heel interessant: de bovendraad werd ineens de onderdraad. Zoals Karin opmerkte: 'it's like a sign. Get out here' hahahahahaha
Die avond de schapenstal waar Mieke werkt bezocht, Laxámýri. Heel leuk om een andere schapenstal volop in bedrijf te zien! Rond 1 uur heeft Mieke mij weer terug gebracht en ben ik gaan slapen, terwijl zij nog tot 7 uur lammeren uit schapen is blijven sleuren.

Mijn 2e dag ben ik naar Myvatn gereden. Via een weg waarbij ik echt elke 50 meter de neiging had om te stoppen, zo schitterend was het. Myvatn zelf kende ik al, na rustig wat rondgereden te hebben weer bij de kokende modderpoelen. Geweldig, die IJslandse zwavelgeur die daar hangt! Het was heel rustig. Tot er nog geen minuut achter mij een toeristenbus stopte. Zucht. Gedaan met de rust. Echter, de gids sprak mij direct aan. Hij dacht dat ik toezichthouder was van het gebied! Zal wel komen door mijn geleende Glitnir buff... Nouja niet dus en na even gesproken te hebben ben ik weer in de auto gestapt en verder gereden. Mijn volgende stop was het zwembad. Een heeeerlijk zwavelig warm natuurbad, een van mijn favoriete plekken op IJsland! En wie kom ik daar tegen... de gids met zijn groep toeristen. Aan de praat geraakt, wat bleek; ze gingen op dezelfde dag van Akureyri naar Blönduós. En ik kon wel met hun mee!

Dus zo stond ik dinsdagochtend niet op mijn lijnbus te wachten maar liep ik naar het hotel waar de groep verbleef. Vanaf daar met ze meegereisd tot aan Blönduós. Tussendoor allemaal stops gemaakt, o.a. bij Hólar waar een IJslandse universiteit staat (zoooo dat stelt niks voor! Ik had het klein verwacht, maar niet zo klein...) en in Skagafjördur waar we een 'horseshow' hebben bezocht. Ondertussen in de bus heb ik door de microfoon de mensen veel verteld over veehouderij op IJsland en wat de vulkaanuitbarsting in het zuiden voor gevolgen heeft voor de boeren daar. Iedereen bleef maar vragen, echt superleuk! Veel emailadressen uitgewisseld, slaapplaatsen over de hele wereld (Australie, Schotland...) gescoord, en gegevens uitgewisseld met de reisleider Steini die in Reykjavik woont. Een super dag dus!!! Steini merkte op dat ik talent had als reisleidster en dat ik er maar eens over moest denken.

Voor de IJslandgangers onder ons: ik ben diverse toeristen tegengekomen die langs het zuiden waren gereden waar de vulkaan actief is/was. Ze hebben en nauwelijks hinder van ondervonden. Het gras prikte tussen de as door en je zag aan de kant van de weg dat er as lag maar als een probleem hebben ze het totaal niet ervaren.

Maar voor ik die bus terugnam had ik nog tijd in Husavik. Heerlijk gereden met Mieke op de rentalpaarden. Superfijne, brave, comfortabele dieren! Ze heeft me twee rentalrondjes laten zien. Geweldig, schitterend landschap... echt genieten. Natuurlijk een handje geholpen door het goede weer! Ik kan me maar met moeite voorstellen dat als je die rondjes 3x per dag rijdt, dat het saai wordt.

Afgelopen week moest er een paard in de richting van Akureyri weggebracht worden. Meteen werd er van de situatie gebruik gemaakt: In Akureyri zijn winkels. Dus heel de familie is die ochtend vertrokken en ik bleef alleen achter met de schapen en de paarden. Dat vind ik niet zo erg. Lekker bezig geweest in de schapenstal en de guesthouse, rondje gereden op Örvar en ik kwam wat schapen tegen op de weg die ik meteen mee terug naar huis heb gedreven en weer achter een hek heb gezet. Voor zo lang het duurt.

Die avond wilde ze de paarden een stuk over de weg laten rennen. Volgens Jón doodnormaal maar voor mij een hele belevenis. Eline en Lara reden voorop, daarachter lieten we de paarden uit de stal en de kudde rende los over de weg mee. Wij er in de auto achteraan. Bij Hvammur (de buren, 5 km verderop) hebben we de paarden in de paddock gezet waarna we zelf wat zijn gaan drinken. Ik bij Dominique en Julia, twee Duitsers die daar werken. Dominique had zijn gitaar erbij gepakt en we hebben liedjes gezongen. Supergezellig! Daarna met de paarden terug. Het avondlicht was zo mooi, het dal was zo prachtig verlicht, en dan die paarden die daar renden... een droomplaatje, echt waar.

Het is hier nu trouwens praktisch 24 uur per dag licht. Ik kan me al haast niet meer voorstellen hoe het is als het donker is. Echt heel bizar. En over bizar gesproken; een paar weken geleden konden we de uitbarstende vulkaan hier horen. Heel bizar. Het voelt alsof er een hele zware vrachtwagen door de straat rijdt. Een diep, zwaar gerommel, je voelde de grond een beetje schudden. Zou een aardbeving ook zo voelen?

Tot slot gisteren een bijzondere rit gemaakt; we zijn dwars door de rivier gegaan, dwars door het land, nog een keer de rivier door, wat schapen meegenomen... Ik vond het echt spannend, voor de anderen was het overduidelijk de normaalste zaak van de wereld. En gelukkig dacht het paard waar ik op reed er ook zo over. Maar nog... ik vond het een hele happening. Ik ben benieuwd hoe ik daar aan het eind van de zomer over denk..!

Lieve mensen, in het vervolg zal ik wat vaker bloggen en niet zulke lange verhalen vertellen, oké?